Paździorek rdzawy

Paździorek rdzawy
	; Dojrzewające zarodnie na pniu drzewa
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	Protozoa
Typ	śluzowce
Klasa	Myxogastrea
Rząd	Stemonitida
Rodzina	Stemonitidaceae
Rodzaj	paździorek
Gatunek	paździorek rdzawy
	Nazwa systematyczna
	Stemonitis axifera (Bull.) T. Macbr.; N. Amer. Slime-Moulds (New York): 120 (1889)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Paździorek rdzawy (Stemonitis axifera (Bull.) T. Macbr.) – gatunek śluzowców^[2].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Stemonitidaceae, Stemonitida, Incertae sedis, Myxogastrea, Mycetozoa, Amoebozoa, Protozoa^[2].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1791 r. Jean Baptiste Bulliard, nadając mu nazwę Trichia axifera. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1889 r. T.H. Macbride, przenosząc go do rodzaju Stemonitis^[2].

Nazwa polska na podstawie opracowania Świat śluzowców...^[3]

Klaster młodych zarodni
Dojrzewające zarodnie
Dojrzałe zarodnie

Morfologia

Plazmodium białe, rzadziej żółte. Zarodnie zazwyczaj występują ściśle obok siebie w dużych grupkach, tworząc zlepione klastry o średnicy 10–50 mm. Pojedyncza zarodnia ma kształt wydłużonego walca o zaokrąglonych końcach. Ma długość 7–20 mm i średnicę 2–3 mm. Osadzona jest na czarnym, cienkim trzonku o długości 3–7 mm. Trzonek wyrasta z błoniastej leżni i wrasta do zarodni, gdzie przechodzi w kolumellę. Włośnia o gładkiej powierzchni, ściśle związana z kolumellą. Ma postać kilku grubych gałęzi i mocnych włókien tworzących siatkę o małych, zaokrąglonych oczkach dość różnej wielkości. Zarodniki blade, różowo-brązowe, o średnicy 5–7 μm i gładkiej powierzchni^[4].

Zarodnie początkowo są białe. Podczas dojrzewania cały czas ciemnieją. Stają się rdzawe, później brązowe, czekoladowobrązowe i na koniec niemal czarne^[3].

Występowanie i siedlisko

Jest rozprzestrzeniony na całym świecie; poza Antarktydą występuje na wszystkich kontynentach i na wielu wyspach^[5]. Jest najczęściej spotykanym gatunkiem paździorków^[4].

W Polsce występuje w lasach liściastych i mieszanych przez cały sezon wegetacyjny, najczęściej latem. Rozwija się na martwym drewnie, zarówno drzew liściastych, jak i iglastych, na pniakach, pniach i gałęziach. Saprotrof^[3].

W Ameryce Północnej jest ulubionym źródłem pokarmu dla ślimaków z rodzaju Philomycus, które wypełzają z ukrycia w nocy i zjadają zarodnie paździorka w kierunku od góry w dół. Preferują tylko młode zarodnie, pomijają dojrzałe^[6].

Przypisy

↑ CABI databases. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c Index Fungorum [online] [dostęp 2016-05-25] (ang.).
↑ ^a ^b ^c S.S. Wierzcholska S.S. i inni, Świat śluzowców, grzybów i mszaków Wigierskiego Parku Narodowego, „Przyroda Wigierskiego Parku Narodowego”, Suwałki 2010, s. 1–208 .
↑ ^a ^b Stemonitis axifera [online], Mushroomobserve. [dostęp 2016-05-22] .
↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2016-01-10] .
↑ Harold W.H.W. Keller Harold W.H.W., Kenneth L.K.L. Snell Kenneth L.K.L., Feeding activities of slugs on Myxomycetes and macrofungi, „Mycologia”, 94 (5), 2002, s. 757–760 .

[cabi-1] CABI databases. [dostęp 2014-09-25]. (ang.).

[if-2] Index Fungorum [online] [dostęp 2016-05-25] (ang.).

[wpn-3] S.S. Wierzcholska S.S. i inni, Świat śluzowców, grzybów i mszaków Wigierskiego Parku Narodowego, „Przyroda Wigierskiego Parku Narodowego”, Suwałki 2010, s. 1–208 .

[mush-4] Stemonitis axifera [online], Mushroomobserve. [dostęp 2016-05-22] .

[disc-5] Discover Life Maps [online] [dostęp 2016-01-10] .

[har-6] Harold W.H.W. Keller Harold W.H.W., Kenneth L.K.L. Snell Kenneth L.K.L., Feeding activities of slugs on Myxomycetes and macrofungi, „Mycologia”, 94 (5), 2002, s. 757–760 .

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]