Przejdź do zawartości

PRP-4

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
PRP-4
Ilustracja
PRP-4A Argus
Dane podstawowe
Państwo

 ZSRR,  Rosja

Producent

Rubcowski Zakład Budowy Maszyn

Typ pojazdu

wóz rozpoznania artyleryjskiego

Trakcja

gąsienicowa

Załoga

4

Historia
Produkcja

1984 – nadal

Dane techniczne
Silnik

UTD20
o mocy 300 KM

Transmisja

mechaniczna

Pancerz

stalowy, 6-22 mm

Długość

6735 mm

Szerokość

2940 mm

Wysokość

2146 mm

Prześwit

370 mm

Nacisk jedn.

0,6 kg/cm2

Osiągi
Prędkość

65 km/h
w wodzie: 7 km/h

Zasięg pojazdu

550-600

Pokonywanie przeszkód
Brody (głęb.)

bez przygotowania: pływający

Rowy (szer.)

2,5

Ściany (wys.)

0,7

Kąt podjazdu

35°

Dane operacyjne
Uzbrojenie
1 x czkm PKT kalibru 7,62 mm
Wyposażenie
systemy: ochrony ABC, przeciwpożarowy, aparatura dymotwórcza, radarowe, łączności, obrony
Użytkownicy
ZSRR, Rosja

PRP-4 Nard (ros. ПРП-4 «Нард»1В121) – wóz rozpoznania artyleryjskiego (ros. Подвижный Разведывательный Пункт, Podwiżnyj Razwiedywatielnyj Punkt) znajdujący się na wyposażeniu armii rosyjskiej.

Historia

[edytuj | edytuj kod]

Na początku lat 80. XX w. podjęto prace nad rozwojem pojazdu PRP-3. Centralne Biuro Projektowe w Czelabińskiej Fabryce Traktorów, kierowane przez inż. W.L. Werszyńskiego, prowadziło prace nad projektem, który otrzymał oznaczenie Obiekt 779. Nowa maszyna miała być głęboką modernizacją PRP-3 i zapewnić armii prowadzenie naziemnego rozpoznania na potrzeby jednostek artylerii. Do jej opracowania wykorzystano kadłub transportera BMP-2, w którym zamontowano dodatkowe wyposażenie w postaci kamery termowizyjnej 1PN61 oraz dalmierz laserowy 1D11M-1. Pozwoliło to na znaczne rozszerzenie możliwości rozpoznawczych – zasięg identyfikacji celów w paśmie termowizyjnym wyniósł 3000 metrów, a dalmierza 10-12 km[1].

Pojazd otrzymał też nowy radar oraz kalkulator artyleryjski 1W520 Saczok. Z uwagi na zastosowanie sprzętu termowizyjnego z pojazdu usunięto wyrzutnik flar oświetleniowych. Nowy pojazd został przyjęty na uzbrojenie Armii Radzieckiej w 1984 r., produkcja seryjna została rozpoczęta przez Rubcowski Zakład Budowy Maszyn w Rubcowsku[2]. Prace modernizacyjne podjęto w 1988 r. Nowy pojazd, oznaczony jako PRP-4M Diejtierij (ПРП-4М «Дейтерий», 1В145, Obiekt 779M) został wyposażony nowocześniejszą stację radiolokacyjną 1RŁ133-1 i środki optycznego rozpoznania i sprzęt łączności. Konstrukcja przeszła pomyślnie testy odbiorcze i została skierowana do produkcji seryjnej. Pod koniec lat 90. XX w. na wyposażenie pojazdu wprowadzono nowocześniejszą stację radiolokacyjną PRP-4MU. Dodatkowo zainstalowano stację radiolokacyjną 1RŁ133-3 zamiast 1RŁ133-1[3].

Ostatnią wersją rozwojową jest opracowany w zakładach Uralwagonzawod PRP-4A Argus (ПРП-4А «Аргус»)[4]. Testy nowego pojazdu zakończono w 2008 r.[5] Od maszyny bazowej różni się bardziej zaawansowanym wyposażeniem, w szczególności systemem radarowym 1Ł-120-1, noktowizorem, kamerą termowizyjną oraz systemu ochrony Zasłon. Zainstalowany sprzęt elektroniczny ma możliwość pracy podczas ruchu pojazdu. Do maskowania pojazdu załoga może wykorzystać system mocowania siatek maskujących i generator zasłony dymnej. W nowej konstrukcji zastosowano silnik UTD-20S1, który pozwala na uzyskanie prędkości 65 km/h na drogach i 7 km/h podczas pływania. Pojazd dysponuje zasięgiem 550 km. PRP-4A Argus został oficjalnie zaprezentowany na „Russia Arms Expo 2013”, następnie na targach „Armia 2016”. Został wprowadzony na wyposażenie jednostek wojskowych Południowego Okręgu Wojskowego[6].

Następcą pojazdu PRP-4 w armii rosyjskiej jest PRP-5 („Mars-2000”) zaprezentowany w 2020 r. w Tule na Paradzie Zwycięstwa[7].

Wersje

[edytuj | edytuj kod]

Pojazd występuje w następujących wersjach[8]:

  • PRP-4 – wersja podstawowa,
  • PRP-4M – rozwinięcie PRP-4, wyposażony w urządzenie termowizyjne oraz peryskopowy dalmierz laserowy 1D14 o ulepszonych parametrach. Do zdalnego stanowiska obserwacyjnego wprowadzono dodatkowo przenośne laserowe urządzenie rozpoznawcze 1D13,
  • PRP-4MU Diejtierij – zmodernizowana wersja PRP-4M,
  • PRP-4A Argus – modyfikacja PRP-4M Diejtierij.

Konstrukcja

[edytuj | edytuj kod]

Kadłub składa się z przedziału kierowania, przedziału silnikowo-przekładniowego, bojowego i rufowego. W skład załogi wchodzi dowódca, operator sprzętu rozpoznawczego umieszczonego w wieży, radiotelegrafista umieszczony w przedziale rufowym oraz operator komputerowy. Wszyscy członkowie załogi bojowej dysponują własnymi włazami umieszczonymi na górnej powierzchni kadłuba. Dodatkowo załoga dysponuje włazem ewakuacyjnym umieszczonym w tylnej części pojazdu. W wieży zainstalowano karabin maszynowy PKT kal. 7,62 mm z zapasem 1000 sztuk amunicji. Sprzęt nawigacyjny PRP-4 „Nard” zawiera wyznacznik kursu KP-4 (1W44), żyrokompas 1G25-1 i wskaźnik żyroskopowy 1G13M. Dodatkowo na wyposażeniu pojazdu znajduje się kalkulator 1W520, urządzenie łączności R-173 o zasięgu 20 km, urządzenie do szyfrowanej transmisji danych T-235-1U, radiostacja R-163-50U T4 o zasięgu do 15 km. Kadłub i stożkowa wieża o niskim profilu są spawane z walcowanych stalowych płyt pancernych o grubości od 6 do 26 mm. Płyty są nachylone pod znacznymi kątami w celu zwiększenia ochrony przed pociskami. Opancerzenie zapewnia załodze ochronę przed pociskami broni strzeleckiej oraz odłamkami[8]. Pojazd dysponuje dodatkowym APU umożliwiającym zasilanie urządzeń bez uruchamiania silnika[9].

Użycie bojowe

[edytuj | edytuj kod]

Pojazd PRP-4A Argus został wykorzystany przez siły rosyjskie biorące udział w wojnie domowej w Syrii[4]. Po agresji Rosji na Ukrainę w 2022 r. odnotowano obecność PRP-4 na terenach objętych działaniami zbrojnymi[10].

Galeria

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Подвижный разведывательный пункт ПРП-4 (СССР). Артиллерия на столе. [dostęp 2022-07-07]. (ros.).
  2. Тактико-технические характеристики ПРП-3 «Вал» и ПРП-4М «Дейтерий». Вездеход, снегоход, болотоход!. [dostęp 2022-07-11]. (ros.).
  3. Подвижный Разведывательный Пункт ПРП-4 „Нард” (1В121), ПРП-4М „Дейтерий” (1В145). Вооружение, военная техники и форма одежды российской и советской армии и ВМФ. [dostęp 2022-07-07]. (ros.).
  4. a b Всевидящий ПРП-4А «Аргус». Макспарк. [dostęp 2022-07-09]. (ros.).
  5. Подвижный разведывательный пункт ПРП-4А «Аргус». ИРПТОРГ. [dostęp 2022-07-09]. (ros.).
  6. Новейшему бронеразведчику ПРМ-4А Аргус не страшно высокоточное оружие. Мировое обозрение. [dostęp 2022-07-09]. (ros.).
  7. Тульский «Марс»: что известно о новейшей российской разведывательной машине. ПравдоРУБ. [dostęp 2022-07-09]. (ros.).
  8. a b Подвижный Разведывательный Пункт ПРП-4 «Нард». Оружие отечества. [dostęp 2022-07-07]. (ros.).
  9. Карпенко 1996 ↓, s. 133.
  10. ПРП-3, ПРП-4 в военном конфликте на Украине (фотосборник). LiveJournal. [dostęp 2022-07-09]. (ros.).

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • А.В. Карпенко: Обозрение отечественной бронетанковой техники (1905-1995). Санкт-Петербург: Невский бастион, 1996.