Przejdź do zawartości

Opowieści niezwykłe

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Opowieści niezwykłe – cykl polskich, czarno-białych filmów telewizyjnych, zrealizowanych w latach 1967–1968 przez Zespół Filmowy Studio.

Cykl filmów

[edytuj | edytuj kod]

W skład cyklu wchodzą:

Kazimierz Rudzki

Filmy powstały na kanwie nowel i opowiadań polskich autorów (Henryka Rzewuskiego, Józefa Korzeniowskiego, Ludwika Niemojowskiego i Stefana Grabińskiego). Każdy z filmów (czasy projekcji od 27 do 29 minut) rozpoczyna się tą samą czołówką, informującą o przynależności do cyklu Opowieści niezwykłych. Akcja każdego odcinka zaczyna i kończy się w mieszkaniu literata (Kazimierz Rudzki), żyjącego w czasach PRL-u, którego odwiedza duch osoby nieżyjącej, opowiadający swoją historię (z wyjątkiem filmu Pożarowisko, gdzie opowieść snuje żyjący zdun). Jest to klamra spinająca historię, a zarazem subtelna sugestia, iż niezwykłe historie mogły powstać w głowie autora.

Cechą wspólną obrazów jest atmosfera tytułowej „niezwykłości”, tajemniczości, uzyskana poprzez ukazywanie duchów osób nieżyjących (czasem od wieków, jak w Ja gorę!) czy personifikacji śmierci (Mistrz tańca). Niektóre z filmów pod względem gatunkowym ocierają się o kino grozy (Ślepy tor, Mistrz tańca), inne przypominają bardziej film sensacyjny (Szach i mat!). Lżejszą, niemal komediową tonację ma obraz Ja gorę!

Opowieści niezwykłe to zamknięta seria pięciu krótkich filmów. W literaturze tematu oraz Internecie często spotyka się nieprawidłowy tytuł serii Opowieści niesamowite, a sam cykl Opowieści niezwykłych bywa błędnie uzupełniany o inne krótkie filmy, które powstały w tym samym czasie (m.in. Błękitny pokój, Wenus z Ille, „Awatar”, czyli zamiana dusz, Duch z Canterville, Przeraźliwe łoże, Upiór, Zmartwychwstanie Offlanda).

Szach i mat!

[edytuj | edytuj kod]

Genialny szachista Bartolomeo przyjmuje propozycję od tajemniczego Anglika. Ma grać dla niego w szachy za pomocą maszyny szachowej, na której figury zmienia się specjalną klawiaturą. Bez jego wiedzy, Anglik wykonuje mechaniczną lalkę o fizjonomii szachisty, zaś maszyna jest tylko przekaźnikiem ruchu figur dla lalki. Kolejni nieświadomi śmiałkowie przegrywają kolejne partie z robotem, za którego ruchami stoi coraz bardziej niezadowolony ze swego uwięzienia Bartolomeo.

Ślepy tor

[edytuj | edytuj kod]

Profesor Ryszpans na opuszczonej stacji kolejowej wsiada do stojącego na bocznicy wagonu, a od dróżnika otrzymuje gazetę z jutrzejszą datą, relacją z katastrofy kolejowej i własnym nekrologiem. Rozpoczyna się podróż z dziwnymi pasażerami, pełna tajemniczych opowieści dróżnika.

Ja gorę!

[edytuj | edytuj kod]

Szlachcic Pogorzelski, herbu Krzywda, obejmuje z polecenia biskupa podupadły zamek w Samsonowie. Niedługo po wprowadzeniu się, szlachcic słyszy głos z zaświatów, komentujący każdą jego czynność. Pogorzelski szuka pomocy u swego biskupa. Okazuje się, że głos wołający „Ja gorę!” należy do zmarłego właściciela zamku, księcia Wilibalda Zatorskiego, który za swe zbrodnie pali się w ogniach piekielnych.

Mistrz tańca

[edytuj | edytuj kod]

Józef spotyka tajemniczego nieznajomego, który zabiera go na nocną wędrówkę po zakamarkach warszawskiej kamienicy. Demoniczny nieznajomy znaczy swoją ścieżkę śmiercią. Jego ofiarą pada młody, butny poeta, rozrzutna dama, niefrasobliwa panna i niewierna żona. Sam tytułuje siebie „mistrzem tańca, który każdy musi zatańczyć”.

Pożarowisko

[edytuj | edytuj kod]

Pewien człowiek, kpiący z przesądów, postanowił na miejscu znanym z częstych pożarów zbudować sobie dom i zamieszkać w nim z rodziną. Na wszelki jednak wypadek dom zbudowano z materiałów ogniotrwałych, a rodzina miała zakaz używania ognia. Lecz wkrótce nadarzyła się okazja do jego rozpalenia.

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Opowieści_niezwykłe&oldid=60488202”