Opera Narodowa Ukrainy

Opera Narodowa Ukrainy

Państwo	Ukraina
Miasto wydzielone	Kijów
Adres	ul. Wołodymirska 50
Typ budynku	teatr
Architekt	Wiktor Schröter
Położenie na mapie Kijowa Opera Narodowa Ukrainy
Położenie na mapie Ukrainy Opera Narodowa Ukrainy
Położenie na mapie Kijowa i obwodu kijowskiego Opera Narodowa Ukrainy
50°26′48″N 30°30′45″E
Strona internetowa

Opera Narodowa Ukrainy (ukr. Національна опера України імені Тараса Шевченка), dawniej Akademicki Teatr Opery i Baletu USRR – teatr w Kijowie.

Historia

Stała trupa operowa w Kijowie została utworzona w 1867 roku i szybko stała się, obok teatrów w Moskwie i Petersburgu, jedną z najlepszych w Imperium Rosyjskim. Ta trupa pracowała w gmachu teatru miejskiego do 1896 roku, kiedy budynek został zniszczony w wyniku pożaru.

Współczesny gmach opery kijowskiej zbudowany został w 1898 roku według projektu architekta Wiktora Schrötera. Wystawiono tutaj początkowo następujące opery: „Oprycznik” (1874), „Eugeniusz Oniegin” (1884), „Mazepa” (1886) oraz „Dama pikowa” (1890) Piotra Czajkowskiego, odbywały się także kijowskie premiery oper „Aleko” Siergieja Rachmaninowa (1893) i „Śnieżka” Nikołaja Rimskiego-Korsakowa (1895), „Noc majowa” (1903) i „Nokturn” (1914) Mykoły Łysenki i inne.

Walki o uzyskanie niepodległości przez Ukrainę w latach 1918–1920 spowodowały rozkwit kultury narodowej, także muzyki. W języku ukraińskim wystawiono opery „Trzewiczki” Piotra Czajkowskiego, „Halka” Stanisława Moniuszki, „Faust” Charles’a Gounoda, „Traviata” Giuseppe Verdiego i inne. W latach 20. XX wieku w repertuarze opery zaczęły pojawiać się opery tematycznie związane z historią Ukrainy – „Taras Bulba”, „Noc Bożego Narodzenia” Mykoły Łysenki, „Zaporożec za Dunajem” Semena Hułaka-Artemowskiego, „Karmeliuk” Walentina Kostenki, „Duma Czarnomorska” S. Potockiego, „Złoty diadem” Borysa Latoszynskiego.

Pogrom inteligencji ukraińskiej w latach 30. XX wieku nie ominął również opery: w obozach znaleźli się niemalże wszyscy artyści baletu – uczestnicy Międzynarodowego Festiwalu Tańca Folklorystycznego, którzy w 1935 roku przywieźli z Londynu złoty medal – pierwszą międzynarodową nagrodę dla teatru. W 1939 roku teatr przyjął imię Tarasa Szewczenki.

W okresie okupacji niemieckiej (1941-44) teatr był ewakuowany do Ufy. W latach powojennych wydarzeniami w życiu Opery były wystawienia oper „Borys Godunow” Modesta Musorgskiego, „Kniaź Igor” Aleksandra Borodina (1952), „Wojna i pokój” Siergieja Prokofjewa (1956), „Katarzyna Izmajłowa” Dmitrija Szostakowicza (1975) oraz balety „Lilie” Konstjantina Dankewycza, „Spartakus” Arama Chaczaturiana, „Olga” Jewhena Stankowycza, „Legenda o miłości” Arifa Melikowa.

W kijowskim teatrze operowym pracowali dyrygenci: Stefan Turczak, Konstantin Simieonow, soliści Borys Hmyria, Larysa Rudenko, Jełyzaweta Czawdar, Dmytro Hnatiuk, Jewhenija Myrosznyczenko; na scenie baletowej – Lidia Herasymczuk, Anatolij Biełow, Mykoła Apuchtin, Jewgenija Jerszowa, Olena Potapowa.

Linki zewnętrzne

• strona oficjalna
• Informacja na stronie ambasady