Przejdź do zawartości

Okaryna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Okaryna
Ilustracja
Klasyfikacja naukowa
421.221.422

Aerofon piszczałkowy (instrument dęty właściwy)

Klasyfikacja popularna
Instrument dęty wargowy

Okaryna – ludowy[1] instrument muzyczny z grupy aerofonów wargowych, rodzaj fletu naczyniowego o wrzecionowatym korpusie[2]. Nazwa pochodzi od włoskiego słowa occarina, oznaczającego gąskę[2]. W Stanach Zjednoczonych często nazywa się okarynę ze względu na kształt sweet potato – słodkim ziemniakiem[1].

Giuseppe Donati

Okaryny najczęściej wykonuje się z wypalonej gliny albo porcelany[2]. Okaryna posiada otwory boczne (najczęściej 8)[2], które zamykane palcami grającego kształtują wysokość dźwięku[1]. Z boku instrumentu wystaje część przyustna, służąca do zadęcia, zbudowana jak we flecie prostym[2].

Okarynę w znanej dziś postaci skonstruował w drugiej połowie XIX wieku Włoch Giuseppe Donati[2]. Podobne instrumenty były jednak wytwarzane wcześniej w Chinach i Afryce[1]. Szybko zdobyła popularność w Europie jako instrument amatorski[2]. Próby jej udoskonalenia poprzez dodanie systemu klap i suwaków nie powiodły się[2]. Czasami jest wykorzystywana przez kompozytorów współczesnych (m.in. Kazimierz Serocki)[2].

Okaryny są wytwarzane w różnych wielkościach[2].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Willy Apel: Harvard Dictionary of Music. Wyd. 8. Cambridge: Harvard University Press, 1974, s. 589. ISBN 0-674-37501-7. (ang.).
  2. a b c d e f g h i j Andrzej Chodkowski (red.): Encyklopedia muzyki. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 1995, s. 629. ISBN 83-01-11390-1.