Przejdź do zawartości

Obrona przeciwlotnicza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Obrona przeciwlotnicza w czasie II wojny światowej

Obrona przeciwlotnicza – część obrony powietrznej obejmująca walkę ze środkami napadu powietrznego przeciwnika w powietrzu.

Charakterystyka

[edytuj | edytuj kod]

Obrona przeciwlotnicza to całokształt sił, środków i przedsięwzięć mających na celu niedopuszczenie lub ograniczenie do minimum oddziaływania lotnictwa nieprzyjaciela na wojska, ludność i obiekty w czasie prowadzenia działań bojowych i w rejonach ześrodkowania oraz obronę ważnych obiektów wojskowych przed rozpoznaniem i uderzeniami z powietrza lotnictwa i bezzałogowych środków napadu powietrznego głównie z małych wysokości. W strukturze polskich sił zbrojnych możemy wyodrębnić obronę przeciwlotniczą poszczególnych rodzajów sił zbrojnych[1][a]. Wyodrębnia się obronę bierną i czynną[2].

Cel obrony przeciwlotniczej osiąga się w wyniku realizacji dwóch zasadniczych funkcji:

Obrona przeciwlotnicza jest częścią składową systemu obrony powietrznej[3].

Działo przeciwlotnicze
Dyplom Pożyczki Obrony Przeciwlotniczej w Polsce (1939)

Do zasadniczych elementów obrony przeciwlotniczej należą:

Głównym celem Wojsk OPL SP w latach 2007–2012 było osiąganie interoperacyjności z Zintegrowanym Systemem Obrony Powietrznej NATO – NATINADS oraz z Wojskami Obrony Przeciwlotniczej Wojsk Lądowych i Marynarki Wojennej, w celu zapewnienia im możliwości wykonywania zadań w układzie narodowym, sojuszniczym i wielonarodowym (koalicyjnym), koncentrując swój wysiłek na osłonie:

  • wyznaczonych baz lotniczych,
  • wojsk operacyjnych w rejonach zgrupowań i przepraw,
  • najważniejszych obiektów przemysłowych i administracyjnych.

W świetle tych zadań oraz obecnych i przewidywanych zagrożeń, oprócz zdolności do zwalczania samolotów, wojska OPL muszą posiadać zdolności do niszczenia rakiet balistycznych, pocisków samosterujących, bezpilotowych aparatów latających, obiektów powietrznych o małej skutecznej powierzchni odbicia.

Zadania obrony przeciwlotniczej mogą być realizowane sposobami strefowo-obiektowej i bezpośredniej OPL. Strefowo-obiektowa OPL jest realizowana w osłonie wielu obiektów rozmieszczonych na znacznym obszarze. Organizuje się ją w warunkach dysponowania dużym i różnorodnym potencjałem bojowym. Bezpośrednia OPL jest realizowana w sytuacjach deficytu środków walki przeciwlotniczej. Jest ukierunkowana na osłonę konkretnych obiektów przed atakiem ŚNP z małych odległości i wysokości[4].

  1. Obrona przeciwlotnicza wojsk lądowych to całokształt przedsięwzięć mających na celu osłonę wojsk w czasie prowadzenia działań bojowych, przebywających w rejonach ześrodkowania i maszerujących oraz ważnych obiektów wojskowych przed rozpoznaniem i uderzeniami lotnictwa, a także bezzałogowych środków napadu powietrznego głównie z małych wysokości[1].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Huzarski (red.) i Wołejszo (red.) 2014 ↓, s. 122.
  2. Obrona przeciwlotnicza. [w:] Encyklopedia Powszechna [on-line]. Wydawnictwo Gutenberga. [dostęp 2017-02-01].
  3. Laprus (red.) 1979 ↓, s. 253.
  4. Grenda 2014 ↓, s. 36.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]