Ośrodek Dokumentacji Zabytków

Ośrodek Dokumentacji Zabytków – instytucja założona w 1962 roku w Warszawie, która podlegała Ministerstwu Kultury i Sztuki, miała na celu inwentaryzację i dokumentację zabytków architektury, urbanistyki i zabytków ruchomych. Ośrodek wydaje pisma: „Ochrona Zabytków”, „Teka Konserwatorska”, „Muzealnictwo” i serię Biblioteka Muzealnictwa i Ochrony Zabytków. Działała do 2002 roku.

14 października 2002 roku utworzono Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków poprzez połączenie Ośrodka Dokumentacji Zabytków i Ośrodka Ochrony Zabytkowego Krajobrazu^[1]. Tenże Ośrodek od 1 stycznia 2011 zastąpiono Narodowym Instytutem Dziedzictwa^[2].

Przypisy

↑ Michał Grabowski. Od Ośrodka Dokumentacji Zabytków do Narodowego Instytutu Dziedzictwa. Rewolucyjna zmiana czy procesowa kontynuacja zadań z zakresu archeologii?. „Ochrona Zabytków”, s. 75, 2012. Narodowy Instytut Dziedzictwa. ISSN 0029-8247.
↑ Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków (obecnie Narodowy Instytut Dziedzictwa). [w:] culture.pl [on-line]. [dostęp 2018-11-16].

Bibliografia

Encyklopedia powszechna PWN, wyd. PWN, Warszawa 1975.

[1] Michał Grabowski. Od Ośrodka Dokumentacji Zabytków do Narodowego Instytutu Dziedzictwa. Rewolucyjna zmiana czy procesowa kontynuacja zadań z zakresu archeologii?. „Ochrona Zabytków”, s. 75, 2012. Narodowy Instytut Dziedzictwa. ISSN 0029-8247.

[2] Krajowy Ośrodek Badań i Dokumentacji Zabytków (obecnie Narodowy Instytut Dziedzictwa). [w:] culture.pl [on-line]. [dostęp 2018-11-16].

[1]

[2]