Przejdź do zawartości

Nimfidiusz Sabinus

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nimfidiusz Sabinus
Gaius Nymphidius Sabinus
Data i miejsce urodzenia

35
Rzym

Data i miejsce śmierci

68
Rzym

Przebieg służby
Lata służby

65–68

Jednostki

Pretorianie

Stanowiska

prefekt pretorianów

Gaius Nymphidius Sabinus[1][2] (ur. 35 n.e.w Rzymie, zm. 68 n.e. tamże) – od 65 roku prefekt pretorianów (wspólnie z Gajuszem Ofoniuszem Tygellinusem).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Według Plutarcha Nimfidiusz Sabinus był synem wyzwolenicy cesarskiej Nimfidii, która była córką Gajusza Juliusza Kallistusa, wpływowego wyzwoleńca na dworze Kaliguli i Klaudiusza. Jego ojcem był gladiator Martianus, choć Nimfidiusz sugerował, że jest synem Kaliguli z nieprawego łoża[3][4].

W 65 Nimfidiusz za zasługi w czasie śledztwa po wykryciu spisku Pizona został mianowany przez Nerona drugim obok Tygellinusa prefektem pretorianów (praefectus praetorio). Otrzymał też w nagrodę odznaki konsularne (consularia insignia)[5][6]. Wcześniej był prefektem jazdy pomocniczej (praefectus alae) i trybunem jednej z kohort gwardii pretoriańskiej[5]

W 68 wraz z pretorianami udzielił poparcia Galbie, przyczyniając się do samobójstwa Nerona. Przekonał pretorian, że Neron zamierza uciec do Egiptu i zachęcił ich do obwołania cesarzem Galbę, który miał po przybyciu do Rzymu z Hiszpanii wypłacić w nagrodę każdemu z nich po 30 tysięcy sesterców[5].

Nimfidiusz zmusił Tygellinusa do rezygnacji ze stanowiska prefekta pretorian i przejął samodzielne dowodzenie jednostkami[7][8]. Nowy cesarz nie docenił działań Nimfidiusza i jeszcze w Hiszpanii odebrał mu dowództwo gwardii pretoriańskiej, a na miejsce Tygellinusa wyznaczył Korneliusza Lakona. W poczuciu krzywdy próbował ogłosić się cesarzem podając się za syna Kaliguli. Jednakże pretorianie go nie poparli i został zgładzony (na czele oddziału pretorian stał Antoniusz Honoratus[9][10]) tuż przed przybyciem Galby we wrześniu do Rzymu[11][12][13].

Galba kazał stracić osoby podejrzane o związki z Nimfidiuszem, między innymi wyznaczonego na konsula Cyngoniusza Warrona[14][15][10].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. CIL VI 6621. [dostęp 2016-05-24]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-17)].
  2. PIR i II N 200 ↓, s. 422–423.
  3. Plutarch ↓, Galba 9.
  4. Łuć 2010 ↓, s. 160–161.
  5. a b c Łuć 2010 ↓, s. 160.
  6. Tacyt ↓, Roczniki XV, 72.
  7. Plutarch ↓, Galba 8.
  8. Łuć 2010 ↓, s. 161.
  9. Plutarch ↓, Galba 14,1.
  10. a b Byra 2014 ↓, s. 83.
  11. Łuć 2010 ↓, s. 161–162.
  12. Krawczuk 1986 ↓, s. 86.
  13. Górczyk ↓, Cz. I.
  14. Swetoniusz ↓, Galba 16.
  15. Tacyt ↓, Dzieje I, 6.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]