Muszezib-Marduk

Muszezib-Marduk
	król Babilonu
Okres	od 693 p.n.e.; do 689 p.n.e.

Muszezib-Marduk (akad. Mušezib-Marduk, tłum. „(bóg) Marduk jest zbawcą”) – król Babilonii w latach 693–689 p.n.e.

Po pojmaniu Nergal-uszeziba stronnictwo przeciwne Asyrii wybrało Chaldejczyka Muszezib-Marduka z plemienia Bit-Dakkuri^[1] na króla Babilonu. Zbudował on szeroką koalicję antyasyryjską: Elamu, Babilonii, plemion chaldejskich i aramejskich, która stoczyła zaciętą lecz nierozstrzygniętą bitwę pod Halule w 691 r. p.n.e. z Sennacherybem. Osłabiony przez sojusznika Humban-umenę III, który nie udzielił mu pomocy został oblężony w Babilonie przez Sennacheryba. Prawdopodobnie zginął w czasie walk o miasto, które z rozkazu króla asyryjskiego zostało zburzone, za wcześniejszą zdradę jego syna Aszur-nadin-szumiego przez Babilończyków i wydanie go Elamitom. Niepowodzenia polityki Sennacheryba względem Babilonii i ciągłe bunty skłoniły króla asyryjskiego do pozostawienia tego kraju w stanie chaosu^[2].

Przypisy

↑ A. Ziółkowski, Starożytność, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2009, s. 333.
↑ Marc van de Meroop: Historia starożytnego Bliskiego Wschodu ok. 3000-323 p.n.e.. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008, s. 259. ISBN 978-83-233-2540-6.

[1] A. Ziółkowski, Starożytność, Wydawnictwo Naukowe PWN, Warszawa 2009, s. 333.

[2] Marc van de Meroop: Historia starożytnego Bliskiego Wschodu ok. 3000-323 p.n.e.. Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2008, s. 259. ISBN 978-83-233-2540-6.

[1]

[2]