Museo Andes 1972
| |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Adres |
Rincón 619 |
| Data założenia |
2013 |
| Dyrektor |
Andrea Prada |
Położenie na mapie Urugwaju  | |
 34°54′21,49″S 56°12′10,48″W/-34,905969 -56,202911
| |
| Strona internetowa | |
Museo Andes 1972 (ang. Andes Tragedy and Miracle (1972) Museum) – prywatne muzeum, zlokalizowane w Montevideo, w dzielnicy Ciudad Vieja przy ulicy Rincón. Jego tematyka związana jest z katastrofą lotu Fuerza Aérea Uruguaya 571 w Andach.
Muzeum jest własnością prywatną, z certyfikacją od Ministerstwa Edukacji i Kultury oraz Ministerstwa Turystyki i Sportu jako miejsce o szczególnych walorach kulturowych i turystycznych[1].
Historia
[edytuj | edytuj kod]Prekursorką muzeum była okolicznościowa wystawa pt. „Uruguayos tenían que ser”, która została przygotowana w 40. rocznicę katastrofy w Andach przez Roberto Canessę, jednego z ocalałych oraz jego przyjaciela Jörga Thomsena[2]. Była ona prezentowana w czterech miejscach w okresie od sierpnia 2012 do maja 2013:
- od 22 sierpnia do 22 września 2012 w Centro cultural BGMOCA w Montevideo,
- od 4 do 13 stycznia 2013 w Conrad de Punta del Este w Punta del Este[3],
- od 15 stycznia do 13 lutego 2013 w Complejo Solanas w Punta Ballena[4],
- od 28 do 29 maja 2013 w Hall del LATU w Montevideo[5].
Po sukcesie wystawy, Jörg Thomsen podjął decyzję o założeniu muzeum poświęconego katastrofie. Na jego siedzibę wybrano kamienicę przy Calle Rincón 619 w dzielnicy Ciudad Vieja w historycznym centrum Montevideo[6].
Uroczyste otwarcie muzeum odbyło się 11 października 2013. Wzięli w nim udział m.in.: minister turystyki i sportu Liliam Kechichián, burmistrz Montevideo Ana Olivera, przedstawiciele sił powietrznych, ambasadorowie: Chile, Izraela, Niemiec i Szwajcarii, siedmiu ocalałych z katastrofy: Roberto Canessa, Alfredo Delgado, Roy Harley, José Luis Inciarte, Álvaro Mangino, Javier Methol i Gustavo Zerbino oraz członkowie rodzin niektórych ofiar[1].
13 maja 2014 w podziemiach muzeum otwarto przestrzeń kulturalną „El Arriero”, mieszczącą do 100–150 osób. Jej nazwa upamiętnia chilijskiego arriero Sergio Catalána, który spotkał wędrujących Fernando Parrado i Roberto Canessę, nakarmił ich, a następnie zawiadomił służby ratunkowe, przyczyniając się do uratowania ocalałych z katastrofy[7][8][9]. 15 sierpnia 2016 Catalán odsłonił swój pomnik w przestrzeni „El Arriero”[6].
Idea
[edytuj | edytuj kod]Muzeum jest odpowiedzią na globalne zainteresowanie historią katastrofy lotu Fuerza Aérea Uruguaya 571, która pomogła wielu ludziom przezwyciężyć krytyczne sytuacje i znaleźć alternatywną drogę. Placówka promuje wartości takie jak: solidarność, praca zespołowa, nieustępliwość, czy zaufanie[10].
Wystawa stała
[edytuj | edytuj kod]Wystawa stała prezentuje głównie artefakty związane bezpośrednio z katastrofą m.in.: dokumenty, ubrania i przedmioty codziennego użytku rozbitków, części uszkodzonego samolotu oraz fotografie. Nie ma ich wiele, ponieważ po powrocie do domu, ocaleni chcieli pozbyć się przedmiotów kojarzących im się z 72 dniami spędzonymi w górach, a większość szczątków samolotu została spalona. Na wystawie znajdują się także niektóre rekwizyty użyte w filmie Alive, dramat w Andach[11]. Do ważniejszych eksponatów należą: maszyna wodna – urządzenie stworzone przez Fito Straucha, służące do roztapiania śniegu do butelki przy pomocy promieni słonecznych[12]; radio, które rozbitkowie znaleźli w bagażach i dzięki któremu śledzili przebieg akcji ratunkowej; czapka pilota Julio Ferradasa noszona następnie przez Roberto Canessę; kurtka i pasek, które Roberto Canessa nosił podczas wędrówki przez góry oraz naszyjnik i zegarek Susany Parrado, zabrane przez jej brata Fernando przed pochowaniem jej.
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Se inauguró el Museo Andes 1972, en memoria de los 45 uruguayos accidentados en la cordillera. pasaportenews.com. [dostęp 2018-05-31]. (hiszp.).
- ↑ El milagro de los Andes, 40 años después. elobservador.com.uy. [dostęp 2018-05-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2012-08-24)]. (hiszp.).
- ↑ Eventos: “Uruguayos tenían que ser” en el hotel Conrad (exhibición). puntaweb.com. [dostęp 2018-05-31]. (hiszp.).
- ↑ "Uruguayos tenían que ser", revista Qué hacemos hoy en Punta del Este. quehacemoshoy.com.uy. [dostęp 2018-05-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-03-09)]. (hiszp.).
- ↑ Conferencia Internacional "Isotécnicadiez". agenda.universia.edu.uy. [dostęp 2018-05-31]. (hiszp.).
- ↑ a b Museum – Sitio web del Museo Andes 1972. mandes.uy. [dostęp 2018-05-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-04-11)]. (hiszp.).
- ↑ Uruguay: Museo sobre la Tragedia de los Andes abre sala en homenaje al arriero chileno. lasegunda.com. [dostęp 2018-05-31]. (hiszp.).
- ↑ Sergio Catalán, el arriero de Los Andes: "Me recordarán como un héroe" / El chileno que encontró a los rugbistas uruguayos tras 72 días perdidos en la Cordillera tiene ya 86 años, pero recuerda su gesta como si fuera ayer. latercera.com. [dostęp 2018-05-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-07-13)]. (hiszp.).
- ↑ A 43 años de la tragedia de los Andes, habló el arriero que encontró a los sobrevivientes. eldiario24.com. [dostęp 2018-05-31]. (hiszp.).
- ↑ VTV Noticias: Museo Andes. youtube.com. [dostęp 2018-05-31]. (hiszp.).
- ↑ Exhibición – Sitio web del Museo Andes 1972. mandes.uy. [dostęp 2018-05-31]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-02-02)]. (hiszp.).
- ↑ Fernando Parrado: Miracle in the Andes: 72 Days on the Mountain and My Long Trek Home. Nowy Jork: Broodway Books, 2006. ISBN 978-1-4000-9769-2.