Przejdź do zawartości

Mieczysław Windakiewicz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Windakiewicz
tytularny generał brygady tytularny generał brygady
Data i miejsce urodzenia

11 listopada 1861
Drohobycz

Data i miejsce śmierci

27 sierpnia 1945
Rzeszów

Przebieg służby
Lata służby

1880–1912; 1915–1923

Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Oficer Orderu Palm Akademickich (Francja)
Grobowiec Mieczysława Windakiewicza

Mieczysław Windakiewicz (ur. 11 listopada 1861 w Drohobyczu, zm. 27 sierpnia 1945 w Rzeszowie) – inżynier, tytularny generał brygady Wojska Polskiego.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 11 listopada 1861 w Drohobyczu, w rodzinie Wiktora, nadkontrolera telegrafu w Krakowie i Stefanii z Herbstów[1]. Był starszym bratem Stanisława (1863–1943), historyk literatury polskiej. Ukończył szkołę realną[2]. Po zdaniu matury z wyróżnieniem w Krakowie przez jeden rok studiował na Politechnice Wiedeńskiej.

W październiku 1880 wstąpił do cesarskiej i królewskiej armii. Przez trzy lata studiował na Wydziale Artylerii Akademii Wojskowo-Technicznej w Wiedniu. 18 sierpnia 1883 został mianowany podporucznikiem artylerii ze starszeństwem z 1 września 1883 i wcielony go 6 galicyjskiego batalionu artylerii fortecznej w Krakowie[3]. W 1898 ukończył dwuletni Wyższy Kurs Artylerii w Wiedniu. W marcu 1904 zdał artyleryjski egzamin sztabowy. Przez 29 lat pełnił służbę wojskową w jednostkach artylerii ciężkiej i fortecznej, m.in. w: VI dywizjonie 2 pułku artylerii fortecznej, 11 pułku artylerii polowej oraz 1 pułku artylerii oblężniczej. Był dowódcą artylerii twierdz południowego i zachodniego Tyrolu oraz przez siedem lat pełnił funkcję dowódcy jednorocznych szkół artylerii. 23 marca 1912 został przeniesiony w stan spoczynku.

W czerwcu 1915 został powołany do służby czynnej i wyznaczony na dowódcę Grupy Artylerii Ciężkiej. Brał udział w kampanii serbskiej, podczas której dowodził artylerią odcinka pod Belgradem. Po zredukowaniu artylerii ciężkiej w styczniu 1916 został ponownie przeniesiony w stan spoczynku.

19 września 1919 został przydzielony do Generalnego Inspektoratu Artylerii[1]. 6 października 1919 został przyjęty do Wojska Polskiego z byłej armii austro-węgierskiej, z zatwierdzeniem posiadanego stopnia podpułkownika, zaliczony do Rezerwy armii z jednoczesnym powołaniem do służby czynnej na czas wojny[4]. W tym samym miesiącu otrzymał przydział do powstającej Szkoły Podchorążych Artylerii w Poznaniu. Pełnił tam funkcję wykładowcy balistyki, a od marca 1920 prowadził również zajęcia z teorii strzelania. 6 lipca 1920 objął stanowisko dowódcy szkoły, którą pełnił do 6 sierpnia 1921. 14 kwietnia 1921 został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 w stopniu pułkownika, w artylerii, w grupie oficerów byłej armii austro-węgierskiej[5].

Od 6 czerwca 1921 jego oddziałem macierzystym był 14 pułk artylerii polowej w Poznaniu[6][7][8]. Po przekazaniu dowództwa szkoły płk. Mikołajowi Teodorowi Majewskiemu pełnił jednocześnie funkcję kierownika szkolenia teoretycznego i wykładowcy. W latach 1922–1923 był wykładowcą w Obozie Szkół Artylerii w Toruniu.

12 sierpnia 1923 prezydent RP przeniósł go w stan spoczynku z dniem 31 października 1923, w stopniu tytularnego generała brygady[9].

Będąc na emeryturze, pracował jako wykładowca balistyki na Politechnice Warszawskiej. Był autorem podręcznika „Nauka strzelania (balistyka). Podręcznik dla wykładowców w szkołach wyższych wojskowych”.

Zmarł 27 sierpnia 1945 w Rzeszowie. Pochowany na cmentarzu Pobitno w Rzeszowie (sektor XIX-3-33)[10].

22 kwietnia 1914 ożenił się z Marie Schwarzbeck von Marau (zm. 1940)[2][10]. Małżeństwo było bezdzietne.

Awanse

[edytuj | edytuj kod]

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b Stawecki 1994 ↓, s. 350.
  2. a b c d Łoza 1939 ↓, s. 342.
  3. Militär-Schematismus 1884 ↓, s. 655, 691.
  4. Dz. Rozk. Wojsk. Nr 94 z 10 listopada 1919, poz. 3629.
  5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 16 z 23 kwietnia 1921, s. 802.
  6. Spis oficerów 1921 ↓, s. 297, 945.
  7. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 24 z 18 czerwca 1921, s. 1057.
  8. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 30 z 30 lipca 1921, s. 1256, sprostowanie.
  9. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 56 z 24 sierpnia 1923, s. 519.
  10. a b Cmentarze komunalne w Rzeszowie - wyszukiwarka osób pochowanych [online], grobonet.erzeszow.pl [dostęp 2021-11-29].
  11. Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 31.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]