Michinaga Fujiwara
| 藤原 道長 | |
 Portret Michinagi Fujiwary autorstwa Yōsaia Kikuchiego (1781–1878) | |
| Rodzina |
ród Fujiwara, linia Hokke |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
966 |
| Data śmierci |
3 stycznia 1028 |
| Ojciec | |
| Matka | |
| Żona | |
| Dzieci |
Shōshi Fujiwara |
Michinaga Fujiwara (jap. 藤原 道長 Fujiwara-no Michinaga; ur. 966, zm. 3 stycznia 1028[1]) – japoński arystokrata i polityk okresu Heian, przedstawiciel rodu Fujiwara.
Był synem wielkiego ministra Kaneie (929–990). Po śmierci starszych braci został w 995 roku głową linii Hokke rodu Fujiwara i otrzymał urząd wielkiego ministra prawej strony (右大臣, udaijin). Rok później usunął z areny politycznej rywalizujących z nim kuzynów i awansował na wielkiego ministra lewej strony (左大臣, sadaijin). Od tej pory odgrywał decydującą rolę na dworze cesarskim. Powierzono mu także funkcję nairana (内覧), polegającą na przeglądaniu dokumentów kierowanych do cesarza[1]. Jego pięć córek zostało żonami władców i książąt krwi, trzy z nich zostały cesarzowymi, a trzech wnuków Michinagi zasiadło na tronie.
W 1016 roku został mianowany regentem w imieniu swego małoletniego wnuka Go-Ichijō, jednak już rok później przekazał tę funkcję swemu synowi Yorimichi (990–1074), sam zaś objął urząd kanclerza (太政大臣, daijō-daijin lub dajō-daijin). W 1018 roku również i ten urząd oddał swojemu synowi, sam zaś odszedł na emeryturę. Rok później przyjął święcenia mnisie. Ufundował świątynię Hōjō-ji w Kioto.
Michinaga Fujiwara znany jest także jako pisarz. W latach 998–1021 spisał pamiętnik Midō kanpakuki (御堂関白記), będący najstarszym spisanym w języku chińskim wytworem pamiętnikarstwa japońskiego.
Michinaga sprawował przez trzydzieści lat faktyczne rządy na dworze cesarskim. Przypisywany mu jest poemat wyrażający uczucia człowieka, który osiągnął już wszystko:
Gdy się tak zastanowić, ten świat jest mój; nic nie brakuje księżycowi w pełni.
この世をば わが世とぞ思ふ 望月の 欠けたることも なしと思へば
Historia życia i kariery Michinagi Fujiwary została przedstawiona w Eiga monogatari (Opowieść o rozkwicie, część I z 1030 r., część II ok. 1092) i w Ōkagami (Wielkie zwierciadło, ok. 1120). Eiga monogatari łączy tradycje opowieści dworskiej i kronik historycznych. Jest w zasadzie oparta na faktach, ale zawiera wiele elementów fikcyjnych, anegdotycznych, obyczajowych oraz opisów postaci, świąt i zwyczajów. Uważa się, że znaczną część tego dzieła napisała poetka Akazome Emon. Ōkagami natomiast składa się z sześciu rozdziałów skonstruowanych w formie dialogu pomiędzy młodym samurajem a dwoma mędrcami. Bogactwo wersji wydarzeń tworzy interesujący portret epoki[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b Fujiwara Michinaga, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2011-03-26] (ang.).
- ↑ Mikołaj Melanowicz: Historia literatury japońskiej. Warszawa: PWN, 2012, s. 117–119. ISBN 978-83-01-17214-5.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Encyklopedia historyczna świata. T. III. Kraków: Agencja Publicystyczno-Wydawnicza Opres, 2000. ISBN 83-85909-61-3.