Przejdź do zawartości

Michele Placido

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michele Placido
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

19 maja 1946
Ascoli Satriano

Zawód

aktor, scenarzysta, reżyser

Współmałżonek

Simonetta Stefanelli
(1989–1994; rozwód)
Federica Vincenti
(2012–2017; rozwód)

Lata aktywności

od 1972

Michele Placido (ur. 19 maja 1946 w Ascoli Satriano) – włoski aktor, scenarzysta i reżyser telewizyjny, filmowy i teatralny[1].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wczesne lata

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Ascoli Satriano[2], w regionie Foggia, w prowincji Apulia jako syn Marii Iazzetti i Beniamina Placido[3]. Pochodzi z ubogiej i wielodzietnej rodziny[4]. Miał czterech braci — Donato (ur. 5 września 1945), Gerardo Amato (ur. 15 lutego 1949), Alessandra i Enzo oraz trzy siostry — Virginię, Annę Marię i Ritę. Uczęszczał do klasztornej szkoły, gdzie miał kłopoty z dyscypliną. Pragnąc szybko się usamodzielnić, w wieku osiemnastu lat zgłosił się ochotniczo do pracy w policji. Po trzech latach porzucił mundur, aby studiować w rzymskiej szkole filmowej z bogatymi tradycjami Centro Sperimentale di Cinematografia[5]. Dwa lata uczył się także aktorstwa w szkole Silvio D'Amico przy Academy of Dramatic Arts[6].

Kariera

[edytuj | edytuj kod]

W 1969 zadebiutował na scenie niewielką rolą w sztuce szekspirowskiej Sen nocy letniej. Na ekran trafił trzy lata później w filmie Sprawa Pisciotta (Il Caso Pisciotta, 1972) jako Amerigo Lojacono i komedii Teresa złodziej (Teresa la ladra, 1972) u boku Moniki Vitti. Sukces odniósł jako Giovanni w melodramacie Romans jakich wiele (Romanzo popolare, 1974)[7] z Ornellą Muti, dramacie Boska istota (Divina creatura, 1975) u boku Laury Antonelli.

W miniserialu biblijnym CBS Mojżesz Prawodawca (Moses the Lawgiver, 1975) z tytułową rolą Burta Lancastera z muzyką Ennio Morricone pojawił się jako Kenizzyta Kaleb, syn Jefunnego, który zawierzył Bogu, kiedy Hebrajczycy odmówili wejścia do Ziemi Obiecanej Kanaan. Za rolę Paolo Passeri w komedii satyrycznej Marsz triumfalny (Marcia trionfale, 1976) odebrał nagrodę specjalną David di Donatello i Srebrną Taśmę[8].

Jego kreacja chłopa z południa w dramacie Ernesto (1979) przyniosła mu Srebrnego Niedźwiedzia dla najlepszego aktora na 29. MFF w Berlinie[8]. Zaczął grywać w ambitniejszych produkcjach; Człowiek na klęczkach (Un Uomo in ginocchio, 1978), Plac Lady Chatterley (Letti selvaggi, 1979) z Ursulą Andress, Roberto Benignim, Laurą Antonelli i Sylvią Kristel, Łąka (Il prato, 1979) z Isabellą Rossellini, Skok w pustkę (Salto nel vuoto, 1980) u boku Michela Piccoli i Anouk Aimée, ekranizacji prozy Henry'ego Jamesa Skrzydła gołębicy (Les ailes de la colombe, 1981) z Isabelle Huppert i Dominique Sandą oraz Trzej bracia (Tre fratelli, 1981) u boku Philippe'a Noiret jako turyński robotnik. Natomiast reżyser Walerian Borowczyk wykorzystał niewątpliwą fascynację erotyczną, jaką emanuje z ekranu ten przystojny aktor o charakterystycznym, jakby ochrypłym głosie, powierzając mu rolę Schwarza w Lulu (1980) i dramacie fantasy Owidiusz: Sztuka kochania (Ars amandi, 1983). Za postać Mario Aloia w dramacie Łączność pizzy (Pizza Connection, 1985) otrzymał nagrodę Srebrnej Taśmy[8].

Wielkim osiągnięciem telewizyjnym okazała się być kreacja komisarza Corrado Cattaniego w czterech częściach serialu Ośmiornica (La Piovra, 1984, 1985, 1987, 1989), za którą w 1989 zdobył niemiecką nagrodę Bambi[8]. Jako scenarzysta i reżyser debiutował dobrze przyjętym przez krytykę i widzów filmem Pomidor (Pummarò, 1990). Dramat Podróż zwana miłością (Un Eroe borghese, 1995), którego był reżyserem i odtwórcą roli Silvia Novembre, otrzymał włoską nagrodę Specjalnego Dawida[8]. Za reżyserowany przez siebie dramat kryminalny Stracona miłość (Del perduto amore, 1998), do którego napisał scenariusz i pojawił się w nim jako Don Gerardo, został uhonorowany nagrodą FEDIC na 55. MFF w Wenecji[8].

Reżyseria i napisany przez niego scenariusz dramatu kryminalnego Opowieść kryminalna (Romanzo criminale, 2005) ze Stefano Accorsim i Kimem Rossi Stuartem przyniósł mu kolejną nagrodę Srebrnej Taśmy i nagrodę David di Donatello. Film startował w konkursie głównym na 56. MFF w Berlinie[8].

Zasiadał w jury konkursu głównego na 63. MFF w Wenecji (2006).

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jego pierwszą żoną była Ilaria Lezzi[9]. Na planie filmu Bruna Gaburro Rodzinne grzechy (Peccati in famiglia, 1975) poznał Simonettę Stefanelli, z którą ożenił się 25 maja 1989 i rozwiódł w 1994[10]. Mają córkę Violante (ur. 1 maja 1977) oraz dwóch synów – Michelangelo (ur. 1990) i Brenno (ur. 1991)[11]. 14 sierpnia 2012 poślubił aktorkę Federicę Vincenti (ur. 8 listopada 1983) po ponad 10 latach randkowania[12]. Para rozwiodła się w grudniu 2017[13]. Mają syna Gabriele (ur. 2006)[14][15].

Wybrana filmografia

[edytuj | edytuj kod]
Rok Tytuł Rola Reżyser
1972 Sprawa Pisciotta (Il Caso Pisciotta) Amerigo Lo Jacono Eriprando Visconti
1973 Mia moglie, un corpo per l'amore partner Simony Mario Imperoli
La mano nera Antonio Turris Antonio Racioppi
Il Picciotto (TV) Rosario Mandalà Alberto Negrin
Non ho tempo student Ansano Giannarelli
Teresa złodziej (Teresa la ladra) Tonino Santità Carlo Di Palma
1974 Romans jakich wiele (Romanzo popolare) Giovanni Pizzullo Mario Monicelli
1975 Rodzinne grzechy (Peccati in famiglia) Milo Bruno Gaburro
Boska istota (Divina creatura) Martino Ghiondelli Giuseppe Patroni Griffi
Mojżesz Prawodawca (Moses the Lawgiver, TV) Kenizzyta Kaleb, syn Jefunnego Gianfranco De Bosio
1976 Marsz triumfalny (Marcia trionfale) Paolo Passeri Marco Bellocchio
1979 Człowiek na klęczkach (Un Uomo in ginocchio) Platamona Damiano Damiani
Ernesto portier Salvatore Samperi
Plac Lady Chatterley (Letti selvaggi) Angelo, fotoreporter Luigi Zampa
Łąka (Il prato) Enzo Paolo i Vittorio Taviani
1980 Lulu (Lulù) Schwarz Walerian Borowczyk
Skok w pustkę (Salto nel vuoto) Giovanni Sciabola Marco Bellocchio
1981 Skrzydła gołębicy (Les ailes de la colombe) Sandro Benoît Jacquot
Trzej bracia (Tre fratelli) Nicola Giuranna, robotnik Francesco Rosi
1983 Owidiusz: Sztuka kochania (Ars amandi) Macarius Walerian Borowczyk
1984 Ośmiornica (La Piovra) komisarz Corrado Cattani Damiano Damiani
1985 Łączność pizzy (Pizza Connection) Mario Aloia Damiano Damiani
Ośmiornica 2 (La piovra 2) komisarz Corrado Cattani Florestano Vancini
1987 Ośmiornica 3 (La Piovra 3) komisarz Corrado Cattani Luigi Perelli
1988 Bliźnięta nie do pary (Big Business) Fabio Alberici Jim Abrahams
1989 Ośmiornica 4 (La Piovra 4) komisarz Corrado Cattani Luigi Perelli
1990 Morderczy Afganistan (Afghan breakdown) major Miša Bandura Władimir Bortko
Pomidor (Pummarò) - Michele Placido
1994 Lamerica Fiore Gianni Amelio
1995 Podróż zwana miłością (Un eroe borghese) Silvio Novembre Michele Placido
Poliziotti Sante Carella Giulio Base
1998 Stracona miłość (Del perduto amore) Don Gerardo Michele Placido
1999 Terra bruciata brat Salvatore Fabio Segatori
La balia pacjent Belli Estate Marco Bellocchio
2000 Ojciec Pio: Między niebem a ziemią (Padre Pio - Tra cielo e terra, TV) Pio z Pietrelciny Giulio Base
Liberate i pesci! Michele Verrio Cristina Comencini
2001 Tra due mondi Uzeda Fabio Conversi
2002 Searching for Paradise Giorgio Mattei Myra Paci
Sequestro Soffiantini Giuseppe Soffiantini Myra Paci
2003 Il posto dell'anima Salvatore Riccardo Milani
Soraya Enrico Mattei Lodovico Gasparini
2004 L'odore del sangue Carlo Mario Martone
L'amore ritorna doktor Bianco Sergio Rubini
Estrenando sueños
2005 Il Grande Torino (TV) Angelo Di Girolamo Claudio Bonivento
Opowieść kryminalna (Romanzo criminale) ojciec Freddo Michele Placido
2006 Nieznajoma (La Sconosciuta) Muffa Giuseppe Tornatore
Kajman Marco Pulici / Silvio Berlusconi Nanni Moretti
Arrivederci amore, ciao Ferruccio Anedda Michele Soavi
Karol. Papież, który pozostał człowiekiem papieski lekarz Renato Buzzonetti Giacomo Battiato
2007 L'ultimo padrino Bernardo Provenzano Marco Risi
Piano, solo Giovanni Riccardo Milani
2009 Baaria (Baarìa) członek PCI Giuseppe Tornatore

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Bisceglie – Stage teatrale con Michele Placido. BAT Magazine. [dostęp 2017-04-16]. (wł.).
  2. Personalidade: Michele Placido (Itália). InterFilmes.com. [dostęp 2017-04-16]. (port.).
  3. Genealogy: Michele Placido. Geni. [dostęp 2017-04-16]. (ang.).
  4. Michele Placido. Listal. [dostęp 2017-04-16]. (ang.).
  5. Michele Placido. Fdb.cz. [dostęp 2017-04-16]. (cz.).
  6. Michele Placido. MYmovies. [dostęp 2017-04-16]. (wł.).
  7. Michele Placido. ČSFD.cz. [dostęp 2017-04-16]. (cz.).
  8. a b c d e f g Michele Placido Awards. FamousFix. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
  9. Michele Placido: „Volevo farmi prete e ora ecco il mio amore...”. Leggo.it. [dostęp 2016-04-24]. (wł.).
  10. Simonetta Stefanelli w bazie Notable Names Database (ang.)
  11. Michele Placido Relationships. FamousFix. [dostęp 2022-01-01]. (ang.).
  12. Francesca Romana Domenici: Michele Placido sposa Federica, di 38 anni più giovane. GossipNews. [dostęp 2021-11-10]. (wł.).
  13. La straordinaria vita affettiva di Michele Placido. Popcorn Tv. [dostęp 2021-11-10]. (wł.).
  14. Emanuela Longo: Brenno, Michelangelo, Gabriele e Inigo, figli Michele Placido/ “Sono tutti artisti!”. Il Sussidiario.net, 2021-03-19. [dostęp 2021-11-10]. (wł.).
  15. Violante, Michelangelo, Brenno, Inigo e Gabriele: ecco chi sono i figli di Michele Placido. Metropolitan Magazine, 2021-03-19. [dostęp 2021-11-10]. (wł.).

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]