Przejdź do zawartości

Michaił Bondarienko (major)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michaił Bondarienko
Михаил Захарович Бондаренко
1 zwycięstwo
ilustracja
major lotnictwa major lotnictwa
Pełne imię i nazwisko

Michaił Zacharowicz Bondarienko

Data i miejsce urodzenia

20 października 1913
Bogdanowka, gubernia połtawska

Data i miejsce śmierci

27 lipca 1947
okolice Oławy

Przebieg służby
Lata służby

1936–1947

Siły zbrojne

Wojskowe Siły Powietrzne

Stanowiska

dowódca 103 szturmowego pułku lotniczego Północnej Grupy Wojsk

Główne wojny i bitwy

wojna zimowa, front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego Złota Gwiazda Bohatera Związku Radzieckiego
Order Lenina Order Lenina Order Czerwonego Sztandaru Order Czerwonego Sztandaru Medal „Za zasługi bojowe”

Michaił Zacharowicz Bondarienko, Mychajło Zacharowycz Bondarenko (ros. Михаил Захарович Бондаренко, ukr. Михайло Захарович Бондаренко, ur. 7 października?/20 października 1913 we wsi Bogdanowka w guberni połtawskiej, zm. 27 lipca 1947 k. Oławy) – radziecki lotnik wojskowy, dwukrotny Bohater Związku Radzieckiego (1942 i 1943).

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Był narodowości ukraińskiej. Do 1927 skończył 7 klas szkoły w rodzinnej wsi, a w 1933 szkołę w Kijowie, pracował jako kowal w kijowskim zakładzie „Arsenał”, do 1936 uczył się w kijowskim technikum transportu kolejowego i kijowskim aeroklubie. Od sierpnia 1936 służył w Armii Czerwonej, początkowo był kursantem wojskowej szkoły lotników w Charkowie, a w 1939 ukończył Kaczyńską Wyższą Wojskową Szkołę dla Pilotów, był pilotem pułku myśliwskiego w Moskiewskim Okręgu Wojskowym. Uczestniczył w wojnie z Finlandią jako młodszy pilot 148 myśliwskiego pułku lotniczego, wykonał 17 lotów bojowych, później został pomocnikiem szturmana (nawigatora) eskadry i dowódcą klucza w Nadbałtyckim Specjalnym Okręgu Wojskowym, po ataku Niemiec na ZSRR walczył na froncie. W czerwcu-lipcu 1941 był dowódcą klucza 241 myśliwskiego pułku lotniczego Frontu Północno-Zachodniego, brał udział w walkach obronnych nad Bałtykiem, wykonując 15 lotów bojowych na samolocie I-153, 4 lipca 1941 został kontuzjowany w walce i odesłany na leczenie do Woroneża. Od września 1941 do grudnia 1942 był dowódcą klucza, dowódcą eskadry i szturmanem 198 myśliwskiego pułku lotniczego na Froncie Zachodnim (od września do listopada 1941, od marca do maja 1942 i od czerwca do grudnia 1942), na samolocie Ił-2 uczestniczył w walkach obronnych na kierunku rżewskim, w operacji rżewsko-wiaziemskiej i rżewsko-syczewskiej, 31 marca 1942 został kontuzjowany, a 21 sierpnia 1942 ranny w nogę. Od grudnia 1942 do października 1943 był lotnikiem-inspektorem ds. techniki pilotażu 3 szturmowego korpusu lotniczego, walczył na Froncie Briańskim (od maja do października 1943), brał udział w operacji orłowskiej i briańskiej, w 1943 otrzymał stopień majora. Wykonał łącznie 94 loty bojowe, w walkach powietrznych strącił 1 samolot wroga. W 1947 ukończył Akademię Wojskowo-Powietrzną w Monino, w lutym 1947 został dowódcą 103 szturmowego pułku lotniczego Północnej Grupy Wojsk stacjonującej w Polsce. Utonął w Odrze w rejonie Oławy. Został pochowany w rodzinnej wsi, gdzie jego imieniem nazwano ulicę.

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Указ Президиума Верховного Совета СССР «О присвоении звания Героя Советского Союза начальствующему составу Военно-воздушных Красной Армии» от 6 июня 1942 года // Ведомости Верховного Совета Союза Советских Социалистических Республик : газета. — 1942. — 15 июня (№ 22 (181)). — С. 1.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]