Przejdź do zawartości

Michał Kleofas Ogiński

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Kleofas Ogiński
Ilustracja
Herb
Ogiński
Rodzina

Ogińscy herbu Oginiec

Data i miejsce urodzenia

25 września 1765
Guzów

Data i miejsce śmierci

15 października 1833
Florencja

Ojciec

Andrzej Ignacy Ogiński

Matka

Paula Szembek

Żona

Izabela Lasocka (od 1789 do 1802), Maria de Néri (od 1802 r.)

Dzieci

Tomasz Antoni Ogiński, Ireneusz Kleofas Ogiński, Franciszek Ksawery Ogiński, Amelia Załuska, Ida Ogińska, Emma Ogińska

podpis
Odznaczenia
Order Orła Białego Order Świętego Stanisława (Rzeczpospolita Obojga Narodów)
François-Xavier Fabre, Portret Michała Kleofasa Ogińskiego
Józef Oleszkiewicz, Portret Michała Kleofasa Ogińskiego

Michał Kleofas Ogiński z Retowa, książę (ur. 25 września 1765 w Guzowie, zm. 15 października 1833 we Florencji) – polski kompozytor oraz teoretyk muzyki, pamiętnikarz, pisarz polityczny, podskarbi wielki litewski (1793–1795), miecznik wielki litewski od 1789 roku[1], senator rosyjski, członek konfederacji targowickiej[2], członek konfederacji grodzieńskiej 1793 roku[3], uczestnik insurekcji kościuszkowskiej (na Litwie w 1794), konspirator niepodległościowy (po 1795), działacz emigracyjny, mason, kawaler maltański[4], poseł nadzwyczajny i minister pełnomocny Rzeczypospolitej w Republice Zjednoczonych Prowincji w latach 1790–1791[5], przedstawiciel dyplomatyczny Rzeczypospolitej w Królestwie Wielkiej Brytanii w 1790 roku (misja specjalna)[6].

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się w Guzowie niedaleko Sochaczewa, jako syn Andrzeja, miecznika litewskiego (późniejszego wojewody trockiego), i Pauli z Szembeków (1° voto Celestynowej Łubieńskiej, 2° voto Janowej Potockiej); rodzony brat Józefy Zofii z Ogińskich (primo voto za Ignacym Ogińskim secundo voto za Janem Nikodemem Łopacińskim)[7] i przyrodni brat Feliksa Łubieńskiego i Prota Potockiego.

W latach 1786 i 1788, będąc komisarzem skarbowym, posłował na sejmy z województwa trockiego. W roku 1788 został kawalerem Orderu Świętego Stanisława[8]. W 1789 został kawalerem Orderu Orła Białego. Nadzwyczajny poseł koronny w Holandii (1790–1791). W tym czasie potajemnie złożył przysięgę wiernopoddańczą imperatorowej Katarzynie II na ręce ambasadora Stiepana Kołyczewa, stając się poddanym rosyjskim (fakt ten utrzymywano w tajemnicy przed sejmem i przywódcami stronnictwa patriotycznego)[9]. Na sejmie grodzieńskim w 1793 roku został mianowany przez króla Stanisława Augusta Poniatowskiego członkiem deputacji do traktowania z posłem rosyjskim Jakobem Sieversem[10]. 22 lipca 1793 roku podpisał traktat cesji przez Rzeczpospolitą ziem zagarniętych przez Rosję, a 25 września cesji ziem zagarniętych przez Prusy w II rozbiorze Polski[11]. Sejm grodzieński (1793) nominował go do Rady Nieustającej[12].

Brał udział w powstaniu 1794 na Litwie. Później był agentem polskim w Konstantynopolu i w Paryżu. W roku 1802, po rozwodzie z Izabelą Lasocką (poślubioną w roku 1789), ożenił się z włoską śpiewaczką Marią de Neri. W roku 1810 wycofał się z działalności emigracyjnej i został senatorem rosyjskim. Odziedziczył po swoim stryju Franciszku Ksawerym Ogińskim (1742–1814) piękną posiadłość Zalesie[13] – położoną w połowie drogi między Wilnem a Mińskiem. W roku 1822 przeniósł się na stałe do Włoch i w 1823 zamieszkał we Florencji. Pochowany w Panteonie wielkich osobowości w kościele Santa Croce we Florencji, obok Galileusza, Michała Anioła, Rossiniego, Machiavellego i Księżnych Czartoryskich.

Twórczość

[edytuj | edytuj kod]
Polonaise by Ogiński

Komponował polonezy fortepianowe, romanse, pieśni, kadryle, menueta, walce oraz jedną operę pod tytułem „Zélis et Valcour ou Bonaparte au Caire” („Zelis i Valcour, czyli Napoleon w Egipcie”) w jednym akcie. Jednakże opera ta nigdy nie doczekała się wystawienia. Jest autorem Listów o muzyce oraz pamiętników „O Polsce i Polakach: od roku 1788 aż do końca roku 1815” wydanych po francusku jako „Mémoires de Michel Oginski sur la Pologne et les Polonais, deputs 1788 jusqu’a la fin de 1815”[14] w Paryżu w 1827 roku. Dziś najbardziej znany z mylnie przypisywanego mu autorstwa poloneza a-moll Pożegnanie Ojczyzny[15], który skomponował Kacper Napoleon Wysocki[16].

Dotychczas uważano[17], że melodia hymnu narodowego Polski do słów Wybickiego była wzięta z pieśni ludowej z Podlasia, a autorstwo melodii Ogińskiego wynika z nieporozumienia, bowiem Ogiński w 1797 r. posłał generałowi Dąbrowskiemu podobnie nazwany utwór Marsz dla Legionów. Jednakże ostatnio prowadzone badania historyczne przez jednego z potomków księcia Ogińskiego (Andrzeja Załuskiego) próbują wykazać, że to Ogiński był autorem melodii hymnu[18].

Ważniejsze dzieła

[edytuj | edytuj kod]
  1. Głos... w Izbie senatorskiej dnia 24 października 1786 miany, brak miejsca wydania (1786)
  2. Uwagi względem potrzebnych w Komisji Skarbu Litewskiego odmian, podane Prześwietnej Delegacji od Stanów zgromadzonych do słuchania rachunków tejże Komisji wyznaczonej... R. 1788 miesiąca 9-bra 7 dnia, brak miejsca wydania (1788)
  3. Głos... na sesji sejmowej dnia 24 lipca 1793 r. miany, brak miejsca wydania (1793); w czasie tego sejmu drukowano także osobno głosy z 2 i 23 września 1793
  4. Projekt... Ustanowienie deputacji dla ułożenia projektu formy rządu, brak miejsca wydania (1793)
  5. Zagajenie sesji publicznej Towarzystwa Dobroczynności d. 25 stycznia 1820 r., „Dzieje Dobroczynności Krajowej i Zagranicznej” 1820 i odb. Wilno 1820
  1. fr.: „Zélis et Valcour ou Bonaparte au Caire” (pol. „Zélis i Valcour, czyli Napoleon w Egipcie”, dosłownie „Zélis i Valcour, czyli Bonaparte w Kairze”) – opera jednoaktowa[19].

Przemówienia Ogińskiego ogłaszano ponadto w „Dziejach Dobroczynności Krajowej i Zagranicznej” (od roku 1820) oraz w „Posiedzeniach Publicznych Wileńskiego Towarzystwa Dobroczynności” (od roku 1818).

Michałowi Kleofasowi Ogińskiemu przypisywano błędnie autorstwo 3 dzieł: Książka in octavo majori; Powieści historyczne i moralne; Bajki i nie bajki. Ich rzeczywistym autorem był kuzyn jego ojca, Michał Kazimierz Ogiński.

Przekłady

[edytuj | edytuj kod]
  • Katarzyna II carowa rosyjska: Imianiny gaspaszy Worczałkinoj, przekł. polski, tekst nieznany; posłużył do przekł. francuskiego J. Brykczyńskiego i G. de Baera: La Fête do jour de nom. Comédie en 5 actes traduite du polonais, „Chefs-d’Oeuvre des Théâtres Étrangers... Livraison 23: Chefs-d’Oeuvre du Théâtre Polonais”, Paryż 1823, s. 287–405.

Tłumacz i źródło według Estreichera VI, 561 i L. Bernackiego. Natomiast według A. Ciechanowieckiego tłumaczem tym nie mógł być żaden z Ogińskich (s. 80).

Upamiętnienie

[edytuj | edytuj kod]
  • Od 2008 organizowany jest w Iwoniczu-Zdroju Festiwal im. Księcia Michała Kleofasa Ogińskiego[20].
  • Z okazji 250. rocznicy urodzin kompozytora w 2015, odsłonięto w Retowie pomnik upamiętniający Ogińskiego. Z tej samej okazji wyemitowano na Litwie okolicznościową monetę i znaczek pocztowy[21].
  • Tablica pamiątkowa w Miechowie, Rynek 5.
  • Państwowa Szkoła Muzyczna I stopnia im. Michała Kleofasa Ogińskiego w Miechowie.

Listy i materiały

[edytuj | edytuj kod]
  1. Do Weygtynowskiego (S. Sołtyka) 8 listów ze Stambułu i Drezna z lat 1796–1797; do Piotra Potockiego ze Stambułu z 31 sierpnia 1796; do K. Dąbrowskiego ze Stambułu z 26 września 1796; do F.K. Rymkiewicza z 6 grudnia 1796; od H. Dąbrowskiego z Bukaresztu z 11 września 1796; od Deputacji z 22 września 1796; wyd. W. Smoleński: Emigracja polska w l. 1795-1797, „Przegląd Historyczny” t. 11 (1910) i odb. Warszawa 1911
  2. Do Napoleona I z 16 września 1796, ogł. E. Iwanowski: Z przeszłości minionej t. 2, Warszawa 1876, s. 74–75
  3. Do Jana Śniadeckiego z lat 1807–1824, rękopisy: Biblioteka Jagiellońska, sygn. 3116
  4. Do J. Zawadzkiego z Zalesia z 28 marca 1820, wyd. T. Turkowski w: Materiały do dziejów literatury i oświaty na Litwie i Rusi t. 1, Wilno 1935, s. 339.

Kilka pism procesowych Ogińskiego notuje Estreicher XXIII (1910) 297.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Urzędnicy centralni i dostojnicy Wielkiego Księstwa Litewskiego XIV-XVIII w. Spisy, oprac. H. Luiewicz, A Rachuba, Kórnik 1994, s. 100.
  2. Korwin [Kossakowski] S., Trzeci Maj i Targowica, Kraków 1890, s. 139.
  3. Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 54.
  4. Kawalerowie i statuty Orderu Orła Białego 1705–2008, 2008, s. 244.
  5. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 84.
  6. Rocznik Służby Zagranicznej Rzeczypospolitej Polskiej według stanu na 1 kwietnia 1938, Warszawa 1938, s. 146.
  7. T. Żychliński, Złota księga szlachty polskiej, R. IV, Poznań 1882, s. 156.
  8. Zbigniew Dunin-Wilczyński: Order Św. Stanisława. Warszawa 2006, s. 195.
  9. Jerzy Łojek, Geneza i obalenie Konstytucji 3 Maja, Lublin 1986, s. 80.
  10. Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 11–23.
  11. Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 23, 36.
  12. Volumina Legum, t. X, Poznań 1952, s. 344.
  13. Zalesie (8), [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. XIV: Worowo – Żyżyn, Warszawa 1895, s. 336.
  14. Mémoires de Michel Oginski sur la Pologne et les Polonais, deputs 1788 jusqu’a la fin de 1815.
  15. Autorstwo jego bywa jednak podważane: wiadomo, że jakiś polonez o tytule „Pożegnanie Ojczyzny” stał się popularny na emigracji w Paryżu w 1773 po upadku konfederacji barskiej i I rozbiorze Polski, gdy Michał Kleofas Ogiński miał 7 lat i dlatego należało by go przypisać Michałowi Kazimierzowi Ogińskiemu [za:] „Karnawał tej zimy [chodzi o zimę 1773/74] w Paryżu był polski i nawet moda zapanowała «á la Polonaise». Na wszystkich balach grano sławnego poloneza „Pożegnanie Ojczyzny”. Utwór ten jest przypisywany Michałowi Kleofasowi Ogińskiemu (1765–1833), lecz twórcą mógł być tylko Michał Kazimierz Ogiński (1730–1800)”, [w:] Antoni Lenkiewicz: Kazimierz Pułaski (1745–1779). Wrocław: Wydawnictwo Biuro Tłumaczeń, 2004, s. 147. ISBN 83-88826-26-3.
  16. Agnieszka Leszczyńska, Polonez a-moll „Pożegnanie Ojczyzny” między legendą a rzeczywistością, „Muzyka”, 68 (3), 2023, s. 3–22, DOI10.36744/m.2072, ISSN 2720-7021 [dostęp 2023-10-18] (pol.).
  17. Józef Reiss: Mała historia muzyki. s. 98, Polskie Wydawnictwo Muzyczne 1987, ISBN 83-224-0104-3.
  18. Załuski Andrzej: Michał Kleofas Ogiński. Życie i twórczość. Polska Fundacja Kulturalna, 2003.
  19. Opera Composers: O. [dostęp 2010-02-08]. (ang.).
  20. XII Festiwal im. Księcia Michała Kleofasa Ogińskiego – MUZYKA POLSKA. iwonicz-zdroj.pl, 2019-11-19. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-19)].
  21. W Retowie odsłonięto pomnik upamiętniający Ogińskiego. dzieje.pl, 26 września 2015. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-08-13)].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]