Przejdź do zawartości

Mianseryna

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mianseryna
izomery E i Z mianseryny
Ilustracja
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C18H20N2

Masa molowa

264,37 g/mol

Identyfikacja
Numer CAS

24219-97-4

PubChem

4184

DrugBank

DB06148

Podobne związki
Podobne związki

mirtazapina

Klasyfikacja medyczna
Stosowanie w ciąży

kategoria C

Opakowanie preparatu mianseryny

Mianserynaorganiczny związek chemiczny, pochodna piperazynoazepiny, stosowana jako lek przeciwdepresyjny. Należy do czteropierścieniowych leków przeciwdepresyjnych, razem z mirtazapiną zaliczana do grupy leków o działaniu noradrenergicznym i specyficznie serotoninergicznym (NaSSA).

Inne działania mianseryny to działanie oreksjogenne (zwiększające apetyt), uspokajające, poprawiające jakość snu, przeciwwymiotne, przeciwlękowe. Lek jest wydalany z moczem i kałem.

Mechanizm działania

[edytuj | edytuj kod]

Mianseryna jest antagonistą receptorów adrenergicznych α1 i α2. Powoduje zwiększone wydzielanie noradrenaliny, dopaminy, serotoniny i acetylocholiny w różnych miejscach mózgu. Działa silnie antagonistycznie na obwodowe i ośrodkowe receptory H1. Jest umiarkowanym antagonistą receptorów 5-HT2A, 5-HT2C (co skutkuje zwiększeniem apetytu i obniżeniem ciepłoty ciała, jak również zmniejszeniem lęku), 5-HT3 (skutkuje działaniem przeciwwymiotnym, słabszym jednak, niż uzyskiwane przez mirtazapinę), 5-HT1D, 5-HT6, 5-HT7. Nie wykazuje natomiast klinicznie zauważalnego działania cholinolitycznego.

Profil receptorowy mianseryny[1]

Farmakokinetyka i metabolizm

[edytuj | edytuj kod]

Mianseryna jest metabolizowana głównie w wątrobie przy udziale izoenzymów cytochromu P450 CYP2D6 i CYP3A4.

Interakcje

[edytuj | edytuj kod]
  • nieselektywne inhibitory MAO – niebezpieczna interakcja (stosować dopiero po 2 tygodniach od przerwania terapii nimi)
  • nasila działanie barbituranów i anksjolityków
  • może wpływać na metabolizm kumarynowych leków przeciwkrzepliwych
  • należy zachować ostrożność w przypadku padaczki
  • nie należy spożywać alkoholu, ponieważ zdecydowanie osłabia motoryczność, nasila działanie oddziałujące na sen i możliwe wówczas działanie hepatotoksyczne
  • łączenie z lekami indukującymi enzymy wątrobowe poważnie zwiększa ryzyko toksycznego działania na szpik kostny

Dawkowanie

[edytuj | edytuj kod]

Indywidualne, dawki należy zwiększać stopniowo.

Zakres dawek zwykle 30–90 mg/dobę, dawka maksymalna 200 mg.

Działania niepożądane

[edytuj | edytuj kod]
  • senność (zwłaszcza w pierwszych dniach podawania leku),
  • zwiększenie masy ciała (niekiedy jest pożądane, np. w leczeniu anoreksji lub depresji z brakiem apetytu),
  • agranulocytoza powodowana prawdopodobnie przez cytotoksyczne metabolity powstałe na drodze przemian enzymem CYP2D6[2],
  • Lek u niektórych pacjentów może wywołać stany lękowe. W przypadku pojawienia się lęku w trakcie leczenia, należy lek niezwłocznie odstawić.

Często też, podobnie jak ma to miejsce w przypadku terapii mirtazapiną, pacjenci zgłaszają nienormalne wyraziste sny (ale nie koszmary), co nie jest zazwyczaj objawem uciążliwym. Ma to niewątpliwie związek z jednoczesnym ujemnym wpływem serotoninergicznym i histaminergicznym oraz dodatnim noradrenergicznym.

Wpływ na długość życia nicieni

[edytuj | edytuj kod]

Mianseryna podawana nicieniowi Caenorhabditis elegans, w warunkach restrykcji kalorycznej, wydłuża długość życia nawet o 30%, prawdopodobnie poprzez modulację jego receptorów serotoniny[3]. Natomiast w warunkach swobodnego dostępu do pokarmu powoduje ona u tych zwierząt otyłość, co może faktycznie skrócić przewidywaną długość życia[4].

Preparaty handlowe

[edytuj | edytuj kod]

Nazwy preparatów handlowych mianseryny dostępne w Polsce:

  • Deprexolet
  • Lerivon (lek oryginalny)
  • Miansec
  • Miansegen
  • Miansemerck
  • Mianserin
  • Norserin

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Roth B.L., Driscol J: PDSP Ki Database. Psychoactive Drug Screening Program (PDSP). University of North Carolina at Chapel Hill and the United States National Institute of Mental Health. [dostęp 2016-08-10]. [zarchiwizowane z tego adresu (2013-11-08)].
  2. Y. Masubuchi, M. Konishi, T. Horie. Imipramine- and mianserin-induced acute cell injury in primary cultured rat hepatocytes: implication of different cytochrome P450 enzymes. „Arch Toxicol”. 73 (3). s. 147–151. DOI: 10.1007/s002040050599. PMID: 10401680. 
  3. Petrascheck M, Ye X, Buck LB. An antidepressant that extends lifespan in adult Caenorhabditis elegans. „Nature”. 450 (7169), s. 553–556, 2007. DOI: 10.1038/nature05991. PMID: 18033297. 
  4. publikacja w otwartym dostępie – możesz ją przeczytać Zarse K, Ristow M. Antidepressants of the serotonin-antagonist type increase body fat and decrease lifespan of adult Caenorhabditis elegans. „PLoS ONE”. 3 (12), s. e4062, 2008. DOI: 10.1371/journal.pone.0004062. PMID: 19112515. PMCID: PMC2605556. 

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Pużyński S: 1.1.2. Leki przeciwdepresyjne. W: Psychiatria. Tom III. Terapia. Zagadnienia etyczne, prawne, organizacyjne i społeczne. Bilikiewicz A, Pużyński S, Rybakowski J, Wciórka J (red.). Wrocław: Wydawnictwo Medyczne Urban & Partner, 2003, s. 92–93. ISBN 83-87944-24-6.
  • Małgorzata Rzewuska: Leczenie zaburzeń psychicznych. Wyd. 3. Warszawa: PZWL, 2006. ISBN 83-200-3354-3.