Przejdź do zawartości

Metoksyfenamina

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Metoksyfenamina
Ogólne informacje
Wzór sumaryczny

C11H17NO

Masa molowa

179,26 g/mol

Wygląd

ciecz

Identyfikacja
Numer CAS

93-30-1

PubChem

4117

DrugBank

DB13624

Jeżeli nie podano inaczej, dane dotyczą
stanu standardowego (25 °C, 1000 hPa)
Klasyfikacja medyczna
ATC

R03DC04

Metoksyfenamina (łac. methoxyphenaminum) – wielofunkcyjny organiczny związek chemiczny, pochodna amfetaminy, o działaniu sympatykomimetycznym, działający nieselektywnie na receptory adrenergiczne β, stosowany w przeszłości jako lek rozszerzający oskrzela i przeciwalergiczny[4][5].

Metoksyfenamina została po raz pierwszy zsyntetyzowana w 1940 roku w laboratoriach firmy Upjohn przez zespół pod kierunkiem E.H. Woodruffa[6].

Obecnie znajduje się na liście leków zakazanych Światowej Agencji Antydopingowej (WADA)[5].

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Methoxyphenamine, [w:] PubChem [online], United States National Library of Medicine, CID: 4117 [dostęp 2020-11-17] (ang.).
  2. Safety Data Sheet. Methoxyphenamine hydrochloride, Santa Cruz Biotechnology, 29 maja 2020, SC-235624 [dostęp 2020-11-17] (ang.).
  3. S.D. Roy i inni, Metabolism of methoxyphenamine in extensive and poor metabolizers of debrisoquin, „Clinical Pharmacology and Therapeutics”, 38 (2), 1985, s. 128–133, DOI10.1038/clpt.1985.148, PMID4017414 (ang.).
  4. Hagers Handbuch der Pharmazeutischen Praxis. Für Apotheker, Arzneimittelhersteller, Ärzte und Medizinalbeamte: Wirkstoffgruppen II Chemikalien und Drogen (A–AL), Paul Heinz List (red.), Ludwig Hörhammer (red.), Berlin–Heidelberg: Springer, 1969, DOI10.1007/978-3-662-25655-8, ISBN 978-0-387-04511-5 (niem.).
  5. a b Mario Thevis i inni, Doping control analysis of methoxyphenamine using liquid chromatography-tandem mass spectrometry, „European Journal of Mass Spectrometry”, 14 (3), 2008, s. 145–152, DOI10.1255/ejms.926, PMID18708694 (ang.).
  6. E.H. Woodruff, John P. Lambooy, William E. Burt, Physiologically Active Amines. III. Secondary and Tertiary β-Phenylpropylamines and β-Phenylisopropylamines, „Journal of the American Chemical Society”, 62 (4), 1940, s. 922–924, DOI10.1021/ja01861a060 (ang.).