Przejdź do zawartości

Mercedes D.I

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mercedes D.I (E6F)
Ilustracja
Podobny do D.I silnik Mercedes F-1246 z 1912 roku ze zbiorów Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie
Dane podstawowe
Typ

rzędowy

Kraj pochodzenia

 Cesarstwo Niemieckie

Producent

Daimler-Motoren-Gesellschaft

Zastosowanie

samoloty myśliwskie,
rozpoznawcze,
bombowe,
wielozadaniowe,
wodnosamoloty

Rozwinięto w model

Mercedes D.II

Dane techniczne
Liczba cylindrów

6

Średnica cylindra

120 mm

Skok tłoka

140 mm

Objętość skokowa

9,48 dm³

Masa

190 kg

Komponenty
Układ rozrządu

górnozaworowy

Układ paliwowy

gaźnikowy

Układ chłodzenia

cieczą

Osiągi
Moc

74 kW (100 KM)

Jednostkowe zużycie paliwa

0,24 kg/KM/h

Mercedes D.I (E6F)sześciocylindrowy, rzędowy, chłodzony cieczą tłokowy silnik lotniczy o mocy 74 kW (100 KM), opracowany w 1913 roku przez niemieckie zakłady Daimler. Używany był m.in. do napędu samolotów LVG B.I, Albatros B.I czy Albatros B.II. Dalszy rozwój konstrukcji doprowadził do powstania dysponującego większą mocą silnika Mercedes D.II.

Historia rozwoju

[edytuj | edytuj kod]

Silnik Mercedes D.I (znany też pod oznaczeniem E6F) został opracowany w 1913 roku w zakładach Daimler (litera „D” w nazwie silnika oznaczała firmę Daimler)[1]. Silnik miał układ górnozaworowy z centralnym wałkiem rozrządu umieszczonym w głowicy, a zgrupowane w trzech parach odlewane cylindry umieszczono pionowo na aluminiowej skrzyni korbowej[2][3]. Wyposażony był w jeden gaźnik i dwa magneta Bosch[2]. Rozwinięciem konstrukcji był dysponujący większą mocą silnik Mercedes D.II, co osiągnięto przez powiększenie średnicy cylindrów oraz skoku tłoka[2].

Opis techniczny

[edytuj | edytuj kod]
Podobny do silnika Mercedes D.I silnik Mercedes F-1246 z 1912 roku ze zbiorów Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie
Podobny do D.I silnik Mercedes F-1246 z 1912 roku ze zbiorów Muzeum Lotnictwa Polskiego w Krakowie

Mercedes D.I był sześciocylindrowym, rzędowym, chłodzonym cieczą tłokowym silnikiem lotniczym[1]. Pojemność skokowa wynosiła 9,48 dm³, średnica cylindra 120 mm, a skok tłoka 140 mm[2][4]. Masa suchego silnika wynosiła 190 kg[2][a]. Moc maksymalna wynosiła 74 kW (100 KM)[2][4]. Jednostkowe zużycie paliwa kształtowało się na poziomie 0,24 kg na 1 KM w ciągu godziny, a zużycie oleju – 0,015 kg na 1 KM w ciągu godziny[4].

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]

Silnik Mercedes D.I stosowany był w następujących płatowcach:

Zastosowanie w lotnictwie polskim

[edytuj | edytuj kod]

Niewielka liczba silników Mercedes D.I znalazła się na wyposażeniu samolotów pochodzenia niemieckiego Albatros B.I i Albatros B.II, użytkowanych w początkowych latach istnienia polskiego lotnictwa[30]. Jednostki napędowe tego typu zamontowane były na płatowcach B.I nr 817/14 i nr 6199/?? oraz B.II nr 817/17, nr 1013/17, nr 1290/17, nr 1765/17 i nr 2139/17[31].

  1. Angle 1921 ↓, s. 339 podaje, że masa silnika wynosiła 444 funty, czyli 201,6 kg.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Glenn D. Angle: Airplane Engine Encyclopedia. Dayton, Ohio: Otterbein Press, 1921. (ang.).
  • Peter Gray, Owen Thetford: German Aircraft of The First World War. Wyd. 2. London: Putnam, 1970. ISBN 0-85177-809-7. (ang.).
  • Bill Gunston: World Encyclopedia of Aero Engines. UK: Sutton Publishing Limited, 2006. ISBN 0-7509-4479-X. (ang.).
  • Jack Herris: Friedrichshafen Aircraft of WWI. T. 21. Aeronaut Books, 2016, seria: Great War Aviation Centennial Series. ISBN 978-1-935881-35-3. (ang.).
  • James F. Miller: Albatros D.I–D.II. T. 5. UK: Osprey Publishing Limited, 2012, seria: Air Vanguard. ISBN 978-1-78096-600-7. (ang.).
  • Andrzej Morgała: Samoloty wojskowe w Polsce 1918-1924. Warszawa: Lampart, 1997. ISBN 83-86776-34-X.