Me’ir Awizohar

Me’ir Awizohar

‏מאיר אביזוהר‎

Data i miejsce urodzenia	27 września 1923 Jerozolima (Palestyna)
Data śmierci	31 sierpnia 2008
Poseł do Knesetu
Okres	od 17 listopada 1969 do 21 stycznia 1974
Przynależność polityczna	Lista Państwowa niezależny Koalicja Pracy

Me’ir Awizohar (hebr.: מאיר אביזוהר, ang.: Meir Avizohar, ur. 27 września 1923 w Jerozolimie, zm. 31 sierpnia 2008) – izraelski historyk, działacz społeczny, dziennikarz i polityk, w latach 1969–1974 poseł do Knesetu z Listy Państwowej.

Życiorys

Urodził się 27 września 1923 w Jerozolimie w ówczesnym brytyjskim mandacie Palestyny.

W rodzinnym mieście ukończył szkołę średnią oraz studia na Uniwersytecie Hebrajskim. Był członkiem żydowskiej organizacji młodzieżowej Ha-Mahanot ha-Olim oraz kibucu Chamadja. W 1944 dołączył do lewicowej żydowskiej partii Mapai.

Od 1949 do 1950 był redaktorem „BaMachane” – tygodnika wydawanego przez Siły Obronne Izraela. W latach 1950–1951 był wśród założycieli Ejlatu – jedynego izraelskiego miasta nad Morzem Czerwonym. W latach 1952–1954 ponownie był redaktorem „BaMachane”, a od 1952 do 1953 w Ministerstwie Rozwoju kierował departamentem zajmującym się doliną Ha-Arawa i pustynią Negew. Następnie kierował departamentem zajmującym się informacją i edukacją żydowskich ruchów młodzieżowych.

Kontynuował studia na London School of Economics. Uzyskał doktorat z historii.

W latach sześćdziesiątych był członkiem rady redakcyjnej wydawanej przez Histadrut gazety „Dawar” (1961–1965) oraz czasopisma „Ha-Po’el ha-ca’ir” (1961–1963).

W 1965 śladem Dawida Ben Guriona opuścił Mapai i dołączył do stworzonej przez niego nowej partii – Rafi, a gdy były premier założył w 1969 Listę Państwową, Awizohar ponownie zmienił przynależność partyjną. To właśnie z Listy Państwowej w wyborach parlamentarnych w 1969 po raz pierwszy i jedyny dostał się do izraelskiego parlamentu. W siódmym Knesecie zasiadał w komisjach konstytucyjnej, prawa i sprawiedliwości; pracy oraz edukacji i kultury. Od 1970 był jednocześnie wykładowcą na Uniwersytecie Telawiwskim. 25 kwietnia 1974 opuścił Listę Państwową i przez przeszło rok zasiadał w ławach Knesetu jako niezależny poseł. 17 lipca 1973 dołączył do Koalicji Pracy i pozostał w niej do końca kadencji. W kolejnych wyborach nie uzyskał reelekcji.

Od 1979 był wykładowcą Uniwersytetu Bar-Ilana w Ramat Ganie. Kierował instytutem pamięci Ben Guriona w Sede Boker. Był redaktorem wydawanych pośmiertnie dzienników „Ojca Narodu”. W latach 1984–1994 opublikował cztery książki, dotyczące m.in. syjonizmu oraz biografię Goldy Meir.

Zmarł 31 sierpnia 2008.