Max Bill

Max Bill
	; Max Bill 1970
Data i miejsce urodzenia	22 grudnia 1908 ; Winterthur
Data i miejsce śmierci	9 grudnia 1994 ; Berlin
	Praca
Projekty	Stołek Ulmera

Max Bill (ur. 22 grudnia 1908 w Winterthur, zm. 9 grudnia 1994 w Berlinie) – szwajcarski architekt, rzeźbiarz i projektant.

Życiorys

Po praktyce jako złotnik^{[potrzebny przypis]} Bill rozpoczął studia na Bauhausie w Dessau (dziś Dessau-Roßlau)^[1]. W 1944 r. otrzymał tytuł profesora w szkole artystycznej w Zurychu^{[potrzebny przypis]}. Wraz z Inge Scholl założył w 1953 r. Szkołę Projektowania (Hochschule für Gestaltung – HfG) w Ulm działającą do 1968 r., której był dyrektorem w latach 1953-1956^[2]. Uczyli go Wassily Kandinsky i Paul Klee^[3].

Tworzył głównie ażurowe konstrukcje z metalowych prętów oparte na wyliczeniach matematycznych^{[potrzebny przypis]}.

Jednym z jego bardziej znanych projektów jest tzw. stołek Ulm z 1954 – krzesło, które może być także używane jako element szafki lub stół. Chociaż krzesło to było wspólnym projektem Maxa Billa i Hansa Gugelota, często jest nazywane Stołek Billa, ponieważ pierwszy jego szkic na serwetce z restauracji był autorstwa Billa^{[potrzebny przypis]}.

Duża granitowa rzeźba Maxa Billa została odsłonięta obok Bahnhofstrasse (ekskluzywna ulica – pasaż sklepowy) w Zurychu w 1983. Wywołała one spore kontrowersje (jak większość dzieł sztuki współczesnej ustawianych w miejscach publicznych)^{[potrzebny przypis]}.

W 1987 otrzymał nagrodę Franka J. Malina Leonardo za dorobek życiowy, a w 1993 r. nagrodę Praemium Imperiale za rzeźbę^[1].

Galeria

Prace Maxa Billa
Zegar kuchenny
Stołek Ulm
Pavillon-Skulptur w Zurychu

Przypisy

↑ ^a ^b Max Bill, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-09-30] (ang.).
↑ Ulm School of Design - Monoskop [online], monoskop.org [dostęp 2020-12-26] .
↑ Michael Siebenbrodt, Lutz Schöbe, Bauhaus, Parkstone International, str. 218

[:0-1] Max Bill, [w:] Encyclopædia Britannica [dostęp 2022-09-30] (ang.).

[2] Ulm School of Design - Monoskop [online], monoskop.org [dostęp 2020-12-26] .

[3] Michael Siebenbrodt, Lutz Schöbe, Bauhaus, Parkstone International, str. 218

[1]

[2]

[3]