Przejdź do zawartości

Marek Garztecki

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marek Garztecki
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

8 stycznia 1947
Rzym

Rodzaj działalności

dyplomata, wykładowca, publicysta, dziennikarz, działacz kulturalny, polityk

Ambasador RP w Angoli
Okres urzędowania

od 2010
do 2015

Poprzednik

Piotr Myśliwiec

Następca

Piotr Myśliwiec

Stały Przedstawiciel RP przy Programach i Biurze ONZ w Nairobi
Okres urzędowania

od 2017
do 2022

(2006)

Marek Garztecki, właśc. Marek Rohr-Garztecki (ur. 8 stycznia 1947 w Rzymie) – polski dyplomata, wykładowca, publicysta, uczestnik polskiego ruchu kontrkulturowego w połowie lat 60. XX wieku[1].

Autor pierwszej książki o muzyce rockowej, jaka ukazała się w bloku socjalistycznym Rock – Od Presleya do Santany, będącej, chronologicznie, drugą historią tej muzyki jaka ukazała się na świecie. Jeden z pierwszych popularyzatorów muzyki alternatywnej w Polsce w latach 60. i 70. oraz muzyki świata w Wielkiej Brytanii i w Polsce. Wieloletni członek władz naczelnych Polskiej Partii Socjalistycznej.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent Wydziału Filozofii i Socjologii Uniwersytetu Warszawskiego[2]. Studia doktoranckie na London School of Economics[potrzebny przypis].

Działalność dziennikarska

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1969–1981 był prezenterem radiowym i recenzentem publikującym m.in. w czasopismach Jazz, Jazz Forum, tygodnikach Polityce, Przekroju i Literatura oraz magazynach Non Stop i Musicorama. Równolegle publikował też w prasie angielskiej, m.in. w Melody Maker, Sounds i New Musical Express. Twórca krótkotrwale istniejącego ilustrowanego magazynu muzycznego Rytm, następnie news editor w anglojęzycznej wersji miesięcznika Jazz Forum[potrzebny przypis].

W latach 1982–1989 wydawca i redaktor publikowanego w Londynie biuletynu Solidarność News, przemianowanego najpierw na Voice of Solidarity, a następnie na The Bloc. Jednocześnie był publicystą emigracyjnego pisma Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza i autorem stałej rubryki „Solidarność – z kraju” w jego weekendowym wydaniu. Równolegle publikował w prasie anglojęzycznej, m.in. The Times[3], materiały poświęcone sytuacji w Polsce i Europie Wschodniej.

W latach 1989–1991 współkierował (wraz z Bogusławem Jankowskim) niezależną agencją East European News Agency, a w latach 1991–1992 współpracuje (jako stringer) z The Times. W latach 1992–1995 był londyńskim korespondentem Rzeczpospolitej i TVP[2].

M. Garztecki przeprowadza wywiad z Mickiem Jaggerem, 2001
Tomasz Tłuczkiewicz i M. Garztecki, 2009

Od 1996 do 2002 był specjalnym korespondentem World Link (organu Światowego Forum Ekonomicznego) i jego ekspertem do spraw Afryki. Inne pisma, z którymi w tym okresie współpracował, to m.in. Corporate Location, Management and Technology, (w którym miał własną całostronicową kolumnę), The World Today, Global Investment Manager oraz Jazzwise. W tym ostatnim, obecnie czołowym magazynie w Europie, wprowadził tematykę world music, tworząc na jego łamach osobny dział poświęcony tej muzyce.

W latach 2009–2010 pełnił funkcję dyrektora artystycznego warszawskiego Festiwalu Skrzyżowanie Kultur[4].

W latach 2002–2003 prowadził autorskie audycje w Radio Jazz. Był dziennikarzem działu „Świat” w redakcji Dziennik Polska-Europa-Świat od momentu powstania tego tytułu aż do listopada 2006. Publikował m.in. w Sprawach Międzynarodowych[5].

Działalność społeczno-polityczna

[edytuj | edytuj kod]

W 1966 stworzył pierwszy w Polsce alternatywny klub muzyczny zwany początkowo „Folk and Protest-Song Fan Club”. a po przeniesieniu go do Staromiejskiego Domu Kultury w Warszawie, zostaje przemianowany na „Jajo Pełne Muzyki”. Klub, zwany popularnie „klubem hippisów” odegrał rolę jednego z ognisk tworzącej się w Polsce kontrkultury. Ze środowiska „Jaja” wywodzi się szereg znanych muzyków, np. Zbigniew Hołdys, i dziennikarzy muzycznych jak Włodzimierz Kleszcz. W marcu 1968 brał udział w ruchu protestacyjnym, kierując komitetem strajkowym w Szkole Bibliotekarstwa i Informacji[potrzebny przypis].

Od 1982 do 1989 kierował najpierw Biurem Informacyjnym NSZZ „Solidarność” w Londynie, a następnie współtworzył tamtejszy Komitet Obywatelski[2].

W 1987 wstąpił w Londynie do Polskiej Partii Socjalistycznej, w której został kierownikiem Wydziału Krajowego Centralnego Komitetu Zagranicznego. Był bliskim współpracownikiem Lidii Ciołkoszowej w ostatnich latach jej życia. Po zjednoczeniu emigracyjnej PPS z krajowymi grupami socjalistycznymi, jesienią 1990 został wybrany w skład Rady Naczelnej, a następnie Centralnego Komitetu Wykonawczego (CKW). Był kilkakrotnie wybierany na najwyższe stanowiska partyjne, m.in. przewodniczącego CKW[6].

Jest członkiem Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich[7], Stowarzyszenia Wolnego Słowa, Stowarzyszenia im. E. Kwiatkowskiego, Królewskiego Instytutu Spraw Międzynarodowych, Królewskiego Towarzystwa Afrykanistycznego, Międzynarodowego Towarzystwa Socjologicznego, Międzynarodowego Instytutu Studiów Strategicznych[potrzebny przypis].

Praca naukowa

[edytuj | edytuj kod]

W latach 1997–1998 pracował jako analityk (Research Associate) w Międzynarodowym Instytucie Studiów Strategicznych w Londynie. W latach 2002–2010 prowadził zajęcia ze studiów kulturowych i afrykanistyki w Collegium Civitas w Warszawie[8]. Równolegle w latach 2006–2008 był asystentem w Instytucie Studiów Politycznych PAN, gdzie specjalizował się w zagadnieniach związanych z bezpieczeństwem narodowym[9].

Był gościnnym wykładowcą szeregu uczelni, w tym Uniwersytetu Harvarda, Uniwersytetu Yale, Kolegium Clare, Kolegium Świętej Trójcy w Dublinie, Uniwersytetu McGilla, Uniwersytetu w Aarhus[potrzebny przypis].

Dyplomacja

[edytuj | edytuj kod]

Ambasador tytularny. W latach 2010–2015 piastował stanowisko ambasadora RP w Angoli, z akredytacją w Gabonie oraz Wyspach Świętego Tomasza i Książęcej[10][11]. Od 2017 do 2022 Stały Przedstawiciel RP przy UNEP i UN-Habitat, przez pewien okres jednocześnie zastępca kierownika Ambasady RP w Nairobi[12][13].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Jest autorem i współautorem szeregu publikacji z tematyki politologicznej, militarnej, afrykanistycznej i muzycznej, m.in. książki Rock: od Presleya do Santany (Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1978), encyklopedii afrykanistycznej Africa South of Sahara (wyd. Taylor and Francis) oraz w Encyklopedii polskiej emigracji i Polonii.

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Syn Ewy Urszuli Wilczur-Garzteckiej i Juliusza Garzteckiego[14]. Ma czworo dzieci: synowie: Antoni William, Dylan Alexander i Sean-Paul, student, oraz córka Karolina (po mężu Shapland).

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Tomasz Potkaj: Polscy hipisi. Kolorowi buntownicy. [dostęp 2017-04-02].
  2. a b c Zapis posiedzenia Komisji Spraw Zagranicznych /nr 170/ Biuletyn nr 3913/VI [online], orka.sejm.gov.pl, 24 czerwca 2010 [dostęp 2019-10-16].
  3. Marek Garztecki, Hall roof collapses in Poland killing at least 26 and injuring scores more, „The Sunday Times”, 29 stycznia 2006, ISSN 0956-1382 [dostęp 2019-10-16] (ang.).
  4. Nadciąga Festiwal Warszawski Skrzyżowanie Kultur [online], Warszawa Nasze Miasto, 1 września 2009 [dostęp 2019-10-16] (pol.).
  5. Marek Garztecki, Łukasz Szozda, Świat islamu i nowe zagrożenia, „Sprawy Międzynarodowe” (nr 2), 2007, s. 5–26, ISSN 0038-853X [dostęp 2019-10-16] (pol.).
  6. PPS: jak najszybciej uregulować sprawę własności ziem zachodnich [online], wiadomosci.wp.pl, 28 sierpnia 2004 [dostęp 2019-10-16] (pol.).
  7. Oddział Warszawski Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich [online], www.sdpwarszawa.pl [dostęp 2019-10-16].
  8. ROHR-GARZTECKI Marek, b. amb. - Collegium Civitas, „Collegium Civitas”, 13 stycznia 2016 [dostęp 2018-08-23] (pol.).
  9. Zamach komentuje Marek Garztecki z Polskiej Akademii Nauk (TVN24) - oglądaj wideo TVN24 [online], TVN24.pl [dostęp 2018-08-23].
  10. Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 7 września 2010 r. nr 110-55-2010 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2010 r. nr 70, poz. 897) oraz Postanowienie Prezydenta Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 7 września 2010 r. nr 110-56-2010 w sprawie mianowania Ambasadora Rzeczypospolitej Polskiej (M.P. z 2010 r. nr 70, poz. 898).
  11. Nominacje dla nowych ambasadorów RP w Rumunii i Angoli [online], msz.gov.pl, 25 lipca 2017 [dostęp 2019-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2017-08-18].
  12. Personel [online], nairobi.msz.gov.pl, 24 stycznia 2018 [dostęp 2019-10-16] [zarchiwizowane z adresu 2018-01-24].
  13. Sixth meeting of the Bureau of the Executive Board for the year 2022 [online], unhabitat.org, wrzesień 2022 [dostęp 2023-04-04] [zarchiwizowane z adresu 2022-10-14] (ang.).
  14. Dane osoby z katalogu osób "rozpracowywanych" [online], Biuletyn Informacji Publicznej Instytutu Pamięci Narodowej [dostęp 2023-04-04].

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]