Maciej Rembowski

Maciej Rembowski
Madej
	podporucznik
Data i miejsce urodzenia	7 stycznia 1920 ; Wyszakowo
Data i miejsce śmierci	23 marca 2010 ; Poznań
	Przebieg służby
Lata służby	1939–1945
Siły zbrojne	Wojsko Polskie; Armia Krajowa
Jednostki	15 pułk ułanów; Obwód Mokotów Armii Krajowej; pułk „Baszta”
Stanowiska	dowódca plutonu; dowódca kompanii
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa; (kampania wrześniowa; powstanie warszawskie)
	Odznaczenia

Maciej Rembowski (ur. 7 stycznia 1920 w Wyszakowie, zm. 23 marca 2010^[a] w Poznaniu) – podporucznik Armii Krajowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.

Życiorys

Syn Stanisława (uczestnika wojny polsko-bolszewickiej, kawalera Orderu Virtuti Militari) i Zofii z domu Dąmbskiej. Absolwent poznańskiego gimnazjum im. Adama Mickiewicza i grudziądzkiej Szkoły Podchorążych Rezerwy Kawalerii. Uczestnik kampanii wrześniowej w szeregach 15 pułku ułanów Poznańskich (wchodzącego w skład Wielkopolskiej Brygady Kawalerii). W toku walk objął dowodzenie nad 3 plutonem w I szwadronie. Bił się nad Bzurą i w Puszczy Kampinoskiej, a za wykazaną odwagę odznaczony został Krzyżem Walecznych. Podczas okupacji w konspiracji – działał w Armii Krajowej na terenie Warszawy, był więziony na Pawiaku. W powstaniu warszawskim początkowo jako oficer dyspozycyjny komendanta Obwodu Mokotów AK, a od 18 sierpnia 1944 na stanowisku dowódcy II plutonu kompanii K-2 batalionu „Karpaty” w pułku „Baszta”. Od 24 września tr. dowódca kompanii K-2, ranny w tym samym dniu na ulicy Woronicza podczas walk w obronie szkoły. Odznaczony Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari na mocy rozkazu dowódcy Armii Krajowej z 2 października 1944^[b]. Po upadku powstania w niemieckiej niewoli – w stalagach XI A Altengrabow, X B Sandbostel i oflagu X C Lübeck^[1].

Po wyzwoleniu z obozu organizował zajęcia dla polskich cywilów w Adelheide (Niemcy). Do ojczyzny powrócił pod koniec 1946 i podjął pracę w rolnictwie. W roku 1951 uzyskał tytuł inżyniera rolnictwa na Wyższej Szkole Rolniczej w Poznaniu. Zajmował między innymi stanowisko dyrektora gospodarstw rolnych Zakładu dla Niewidomych w Laskach pod Warszawą. Na emeryturę przeszedł w 1980. Żonaty z Marią Marciniec, z którą miał syna Tomasza i córkę Annę^[1]. Mieszkał w Poznaniu, tam też zmarł i spoczął wraz z żoną na miejscowym cmentarzu Junikowo (pole: 15, kwatera: E, rząd: 4, miejsce: 4).

Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. Konspiracja 1939-1945. T. 5/I. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Politechniki Koszalińskiej, 1999. ISBN 83-87424-98-6.