Przejdź do zawartości

Maciej Dubois

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maciej Dubois
Data i miejsce urodzenia

4 czerwca 1933
Warszawa

Data i miejsce śmierci

17 maja 2016
Warszawa

Zawód, zajęcie

adwokat

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Złoty Krzyż Zasługi Złoty Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Srebrny Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Brązowy Medal „Za zasługi dla obronności kraju” Medal 30-lecia Polski Ludowej

Maciej Jerzy Dubois (ur. 4 czerwca 1933 w Warszawie, zm. 17 maja 2016 tamże) – polski adwokat.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

W 1950 ukończył VI Liceum Ogólnokształcące im. Tadeusza Reytana w Warszawie[1]. W 1955 ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1953 do 1956 był starszym radcą w Urzędzie Rady Ministrów, pracownikiem Biura Skarg i Zażaleń. Od 1956 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej[2]. Był II sekretarzem POP PZPR przy Izbie Adwokackiej w Warszawie[3]. Od 1956 do 1958 dyrektor Biura Zrzeszenia Prawników Polskich. Od 1958 aplikacja adwokacka. Do 1990 był adwokatem w Zespole Adwokackim, w latach 1990–1995 wspólnikiem w Adwokackiej Spółce Cywilnej, a od 1995 we własnej kancelarii adwokackiej.

W latach 80. obrońca w procesach politycznych, w tym w okresie stanu wojennego (m.in. w procesie działaczy Konfederacji Polski Niepodległej[4]). Był także obrońcą m.in. w rozpoczętym w 1992 procesie zbrodniarza stalinowskiego płk. Adama Humera[5].

W latach 1971–1989 dziekan Okręgowej Rady Adwokackiej w Warszawie[6]. W okresie 1989–1992 wiceprezes Naczelnej Rady Adwokackiej. W okresie 1989–1990 sędzia Trybunału Stanu[6]. W 1989 przewodniczący Społecznej Komisji Pojednawczej, powołanej do przywracania do pracy osób zwolnionych z pracy w całej Polsce za działalność polityczną i związkową w latach 1981–1989[6].

W 2012 ukazał się wywiad-rzeka z nim pt. Adwokat. Rozmowa o życiu w ciekawych czasach (wywiad przeprowadził Michał Komar)[7].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Syn Stanisława i ojciec Jacka[6].

Zmarł 17 maja 2016[6]. Został pochowany na cmentarzu Powązkowskim.

Odznaczenia[2]

[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Kto jest kim w Polsce 1989, Wydawnictwo Interpress, Warszawa 1989, str. 246

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wojciech Rylski: Absolwenci Reytana 1950. wne.uw.edu.pl. [dostęp 2021-09-12].
  2. ↑ a b Kto jest kim w Polsce 1984. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Interpress, 1984, s. 182. ISBN 83-223-2073-6.
  3. ↑ Maciej Zaborski: Pozorna próba „destalinizacji” warszawskiej adwokatury w 1956 r., cz. 1 – analiza: Otwarte zebranie Podstawowej Organizacji Partyjnej PZPR przy Izbie Adwokackiej w Warszawie 26 i 30 października 1956. Głos Prawa. Przegląd Prawniczy Allerhanda, 30 czerwca 2021. [dostęp 2022-04-16].
  4. ↑ Maciej Dubois, Michał Komar, Adwokat. Rozmowa o życiu w ciekawych czasach, Warszawa: Dom Wydawniczy PWN, 2013, s. 184, ISBN 978-83-7705-484-0, OCLC 871763119.
  5. ↑ Ewa Usowicz: Nawet katu należy się obrona – rozmowa z Maciejem Dubois, adwokatem. rp.pl, 29 grudnia 2012. [dostęp 2016-05-17].
  6. ↑ a b c d e Zmarł adwokat Maciej Dubois. interia.pl, 17 maja 2016. [dostęp 2016-05-17].
  7. ↑ Adwokat: rozmowa o życiu w ciekawych czasach / Maciej Dubois, wyw. przepr. Michał Komar. Warszawa: Dom Wydawniczy PWN, 2016. ISBN 978-83-7705-955-5.
  8. ↑ M.P. z 1998 r. nr 34, poz. 488 – pkt 5.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Maciej_Dubois&oldid=71766173”