Przejdź do zawartości

M829

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Nabój z pociskiem przeciwpancernym M829

Pocisk przeciwpancerny M829, amerykański pocisk typu APFSDS – podkalibrowy z rdzeniem ze zubożonego uranu i oddzielającym się po strzale sabotem. Stosowany jako amunicja armaty M256, która stanowi uzbrojenie m.in. czołgów M1A1 Abrams. Pocisk wszedł do uzbrojenia w 1985.

W 1991 na uzbrojenie wszedł ulepszony pocisk M829A1 który ze względu na swoją skuteczność otrzymał przydomek „srebrna kula”. Oba typy pocisków okazały się bardzo skuteczne w zwalczaniu czołgów chińskiej i radzieckiej produkcji należących do irackiej armii podczas wojny w Zatoce Perskiej. Zasięg skutecznego strzału szacowany jest na 3500 m, jednak podczas operacji Pustynna Burza zanotowano skuteczne strzały z odległości aż 4000 m.

Kolejne wersje pocisku A2 i wprowadzona do uzbrojenia w 2003 A3 są produkowane z zastosowaniem ulepszonych procesów technologicznych.

Dane taktyczno-techniczne

[edytuj | edytuj kod]
  • Kaliber: 120 mm
  • Średnica rdzenia: 28 mm
  • Masa naboju: 19,7 kg
  • Masa pocisku: 7,03 kg
  • Masa rdzenia: 4,5 kg
  • Prędkość wylotowa: 1670 m/s
  • Maksymalne ciśnienie w lufie: 510 MPa
  • Przebijalność: 540 mm RHA[1](na odległość 2000 m)

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Wynik otrzymany z zachodnią metodyką określania przebijalności. Oznacza że ponad 50% pocisków przebije pancerz grubości 540 mm

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]