Luigi Snozzi

Luigi Snozzi
Data i miejsce urodzenia	29 lipca 1932 ; Mendrisio
Data i miejsce śmierci	29 grudnia 2020 ; Minusio
Narodowość	szwajcarska
	Praca
Styl	neomodernizm
	Multimedia w Wikimedia Commons

Luigi Snozzi (ur. 29 lipca 1932 w Mendrisio, zm. 29 grudnia 2020 w Minusio^[1]) – szwajcarski architekt, w 1985 laureat Nagrody Beton 85, w 1993 laureat Nagrody Beton 93, Nagrody Wakkera (Monte Carasso) i Nagrody Prince of Wales in Urban Design Uniwersytetu Harvard, a w 2003 Nagrody Wakkera (Sursee).

Doktor honoris causa Uniwersytetu w Bukareszcie (2005), Wydziału Architektury Uniwersytetu w Sassari (2007) i Politechniki Federalnej ETHZ w Zurychu (2007).

Przedstawiciel neomodernistycznego minimalizmu w architekturze, koncentrujący się na jak najmniejszym niszczeniu miejsca interwencji architekta przez maksymalne wykorzystanie nie tylko zalet, lecz przede wszystkim, wad każdego miejsca. Jeden z czterech architektów tesyńskich określanych mianem „czterech muszkieterów” (Snozzi, Vacchini, Galfetti i Botta), współtworzących fenomen w architekturze europejskiej końca XX wieku, zwany „szkołą tesyńską”.

Życiorys

Dyplom architekta uzyskał na Politechnice Federalnej ETHZ w Zurychu w 1957. W latach 1957–1958 pracował w biurach architektów Peppo Brivio w Locarno i Rino Tami w Lugano, od 1958 własne biuro w Locarno, w latach 1962–1971 biuro z Liviem Vacchinim, od 1975 biuro w Zurychu z Brunem Jenni, a od 1988 własne biuro w Lozannie.

W latach 1973–1975 profesor zaproszony ETHZ w Zurychu, 1980–1982 EAUG w Genewie, 1982–1984 EPFL w Lozannie, od 1985 profesor zwyczajny EPFL w Lozannie, od 1987 profesor zaproszony SCI-ARC w Vico Morcote, w latach 1998–2000 profesor zaproszony Uniwersytetu w Trieście, od 1997 profesor Akademii Architektury w Mendrisio, od 2002 profesor Wydziału Architektury w Alghero Uniwersytetu w Sassari.

Od 1970 wykłady w licznych szkołach architektury w Szwajcarii, Włoszech, Hiszpanii, Francji, Niemczech, Austrii, Holandii, Anglii, Norwegii, USA, Belgii, Portugalii, Chinach i w Polsce (Kraków 1992).

Od 1980 wystawy: Zurych, Arnhem, Stabio, Paryż, Bazylea, Lozanna, Mediolan, Padwa, Vico Morcote, Antwerpia, Wieden, Monte Carasso, Pontresina, Helsinki, Kraków (1992 – Galeria Expo WAPK).

Został członkiem honorowym:

SIA – Szwajcarskiego Stowarzyszenia Inżynierów i Architektów w Zurychu
BSA / FAS – Szwajcarskiej Federacji Architektów w Bazylei
BDA – Niemieckiej Federacji Architektów w Berlinie
ADK – Akademii Sztuk Pięknych w Berlinie
Bawarskiej Akademii Sztuk Pięknych w Monaco

Realizacje

1958–1959 Dom jednorodzinny Lucchini, Faido
1959 Dom jednorodzinny Bass, Minusio
1959 Dom jednorodzinny Stratmann, San Nazzaro
1960–1963 Dom jednorodzinny Sargeti, Magadino
1961–1963 Budynek banku UBS z Liviem Vacchinim, Ascona
1961–1963 Restauracja kościoła, Brissago
1962–1968 Plan centrum Bellinzony z Liviem Vacchinim i Titą Carlonim, Bellinzona
1962–1965 Zespół mieszkaniowy z Liviem Vacchinim, Locarno
1963–1965 Pawilon tymczasowy dla szpitala w Mendrisio z Titą Carlonim, Mendrisio
1963–1965 Domy szeregowe Taglio z Liviem Vacchinim, Orselina
1964–1965 Sklep z biurami „La Colombaia” z Liviem Vacchinim, Bellinzona
1964–1965 Budynek „Palazzo Fabrizia” z Liviem Vacchinim, Bellinzona
1965–1966 Dom jednorodzinny Snider z Liviem Vacchinim, Verscio
1967–1970 Budynek mieszkalny z Liviem Vacchinim, Monte Carasso
1972–1976 Plan centrum Locarno z Liviem Vacchinim i Titą Carlonim, Locarno
1973–1978 Szkoła podstawowa i Ratusz, San Nazzaro
1973 Dom jednorodzinny Meyen, Ascona
1974 Budynek mieszkalny Verdemonte z Walterem von Euw, Monte Carasso
1974–1976 Dom jednorodzinny Kalmann, Brione s/Minusio
1975–1977 Dom jednorodzinny Bianchetti, Locarno-Monti
1976–1978 Dom jednorodzinny Cavalli, Verscio
1976 Przebudowa domu jednorodzinnego Zanda, Verscio
1977–1979 Sklep Costantini, Minusio
1979 Plan zagospodarowania, Monte Carasso – Nagroda Wakkera 93
1981–1984 Sala gimnastyczna, Monte Carasso – Nagroda Beton 85
1983–1984 Szatnia klubu sportowego, Monte Carasso
1983–1984 Dom jednorodzinny Heschl, Agarone
1983–1990 Cmentarz Loculi, Monte Carasso
1984–1985 Balli restaurantion, Locarno
1984 Raiffeisen Bank, Monte Carasso
1984 Dom jednorodzinny Guidotti, Monte Carasso
1985 Dom jednorodzinny Barbarossa, Minusio
1985 Przebudowa domu jednorodzinnego Conceprio, Monte Carasso
1985–1987 Budynek mieszkalny Bianchini, Brissago
1987 Dom jednorodzinny Barbarossa, Minusio
1987 Przebudowa domu jednorodzinnego Morisoli, Monte Carasso
1989–1990 Dom jednorodzinny Bernasconi, Carona – Nagroda Beton 93
1989–1990 Dom jednorodzinny Diener, Ronco s/Ascona
1987–1993 Szkoła podstawowa, Monte Carasso
1989–1994 Kwartał Morenal, Monte Carasso
1993–1997 Domy jednorodzinne Gianini/Salzborn, Cureglia
1995–1997 Budynek mieszkalno-biurowy „Bau und Grund”, Pforzheim
1998–2001 Dom jednorodzinny Ackermann, Monte Carasso
1993–2002 Zespół mieszkaniowy „STOA”, Maastricht
1999–2003 Budynek poczty „Stadthof”, Sursee – Nagroda Wakkera 03
2000–2004 Dom jednorodzinny Gobbi, Tegna
2001 Koncept Deltametropolis, Holandia
2003–2007 Rozbudowa Szkoły Podstawowej, Monte Carasso
2006–2007 Dom jednorodzinny Cavalli, Ligornetto
2009–2011 Dom jednorodzinny Stefano Guidotti, Monte Carasso

Aforyzmy^[2]

Gdy myślę: człowiek, myślę: wyzyskiwany.
Nie unikaj odpowiedzialności, zajmij się formą, to w niej odnajdziesz człowieka.
Architektura jest pustką, którą ty masz zdefiniować.
Architekturę mierzy się okiem i krokiem..., metr dla geodety.
Zanim projekt staje się instrumentem zmiany, jest przede wszystkim narzędziem wiedzy.
Nic nie jest do wymyślenia, wszystko jest do odkrycia.
Każda interwencja zakłada zniszczenie, niszcz sensownie.
Różnorodność jest preludium monotonii, jeżeli chcesz jej uniknąć, powtarzaj twój element.
Poszukujesz elastyczności ? Buduj mury zawsze z kamienia.
Architekturą nie zrobisz rewolucji, a rewolucja nie wystarczy by tworzyć architekturę: człowiek potrzebuje obydwu.
Architektura wyrasta z rzeczywistych potrzeb, lecz je przekracza; jeżeli chcesz ją poznać, oglądaj ruiny.
Akwedukt nabiera życia od momentu, gdy przestaje nieść wodę.
Jeszcze do niedawna wszelkie formy ludzkiego osadnictwa były „geologicznymi”.
Prawdziwy trawnik sięga środka ziemi.
Budowla zawsze zaczyna się od fundamentów.
... lecz ponad wszystko: światło !
Cóż za marnotrawstwo energii, co za straty na klimatyzacje, ogrzewanie, oświetlenie..., gdy wystarczyłoby okno.
Kiedy projektujesz ścieżkę, obejście, dom, dzielnicę; pamiętaj zawsze o mieście.
Kiedy projektujesz ulicę lub parking, pomyśl, że za kierownicą siedzi zawsze człowiek.
Kiedy w miastach zniknie sygnalizacja, będziesz bliski rozwiązania.
Alpinista jest szczęśliwy w górach, gdyż wie, że za horyzontem jest miasto. Marynarz jest szczęśliwy na morzu, gdyż wie, że za horyzontem jest miasto.
Dzięki mozołowi ludzkiemu, miasto zawiera ogień wulkanów, piasek pustyni, dżunglę i step, florę i faunę..., naturę w całej swej okazałości.
Natura znosi tylko prawdę, lecz zdaje mi się, że Adolf Loos już to powiedział.
W dniu, w którym absolwenci nie będą mogli służyć biurom architektury, Szkoła uczyni wielki krok naprzód.

1973–1975, Luigi Snozzi

Bibliografia

Thomas Boga, Martin Steinmann, Tendenzen: neuere Architektur im Tessin, Organisationsstelle für Ausstellungen d. Inst. GTA, Zürich 1977, ISBN 3-85676-002-4
Pierre-Alain Croset, Luigi Snozzi, Progetti e architetture 1957–1984, Electa, Mediolan 1984, ISBN 88-435-1290-0
Frank Werner, Sabine Schneider, Neue Tessiner Architektur: Perspektiven einer Utopie, Dt. Verl.-Anst. Stuttgart 1991
Monte Carasso, die Wiedererfindung des Ortes = Monte Carasso, la reinvenzione del sito, Birkhäuser, Basel 1995, ISBN 3-7643-5596-4
Claude Lichtenstein, Luigi Snozzi, Birkhäuser, Basel 1997, ISBN 3-7643-5439-9
Johann Christoph Bürkle, Luigi Snozzi, urbanistische Projekte, Ideen und Arbeiten 1972–1997, Niggli, Sulgen 1997
Luigi Snozzi und das Politiche in der Architektur, DU Nr 11 (585), Tages Anzeiger AG, Zurych 1989
Claudio Negrini, Pierre-Alain Croset, Gustavo Groisman, Luigi Snozzi, Rivista Tecnica, Lugano 1990
Snozzi Vacchini Galfetti, 1960–1990, Muzeum Architektury Fińskiej, Helsinki 1990, ISBN 951-9229-64-7
Peter Dish, Luigi Snozzi, Costruzioni e progetti 1958–1993, ADV, Lugano 1994, ISBN 88-7922-005-5
Pierre-Alain Croset, Pour une école de tendance, mèlange offerts à Luigi Snozzi, Presse polytechniques et universitaires romande, Lausanne 1999
Johann Christoph Bürkle, Jörg Friedrich, Luigi Snozzi. Städte Bauen, Niggli, Sulgen 2000, ISBN 978-3-7212-0322-6
Peter Dish, Luigi Snozzi: L'opera completa, ADV, Lugano 2005, ISBN 978-88-7922-027-9
Colin Davies, Key Houses of the Twentieth Century, Laurence King Publishing, London 2006
AA.VV. Guida d’arte della Svizzera italiana, Edizioni Casagrande, Bellinzona 2007, 37, 40, 52, 53, 156, 168, 169, 174, 176, 191, 192, 205, 206, 207, 208, 209, 213, 223, 288, 347.
Marcello Congiu, Quarantuno domande a Luigi Snozzi, Clean Edizioni, Napoli 2008, ISBN 978-88-8497-111-1
Es lebe der Widerstand!, w Bau der Gesellschaft, wykłady ETHZ, skrypt 7", gta Verlag, Zurich 2009, ISBN 978-3-85676-241-4

Przypisy

↑ Addio a Luigi Snozzi (wł.)
↑ Aforyzmy. 1973–1975 Luigi Snozzi [w:] Pierre-Alain Croset Luigi Snozzi, Progetti e architetture 1957–1984, Electa, Milano 1984

Linki zewnętrzne

[1] Addio a Luigi Snozzi (wł.)

[2] Aforyzmy. 1973–1975 Luigi Snozzi [w:] Pierre-Alain Croset Luigi Snozzi, Progetti e architetture 1957–1984, Electa, Milano 1984

[1]

[2]