Lorenzo Perosi

Lorenzo Perosi
	Kapelan Jego Świątobliwości
Data i miejsce urodzenia	21 grudnia 1872 ; Tortona
Data i miejsce śmierci	12 października 1956 ; Rzym
	Dyrektor chóru kaplicy Sykstyńskiej
Okres sprawowania	1898–1956
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	1895
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Lorenzo Perosi (ur. 21 grudnia 1872 w Tortonie, zm. 12 października 1956 w Rzymie) – włoski duchowny katolicki, kompozytor muzyki sakralnej, dyrektor chóru kaplicy Sykstyńskiej w latach 1898–1956.

Wczesne lata

Pochodził z bardzo muzykalnej rodziny z Piemontu. Wielu jego przodków było muzykami kościelnymi. Także jego ojciec Giuseppe (1849–1908) był dyrektorem chóru katedry w Tortonie i jednym z najbardziej znanych muzyków w służbie Kościoła. Bratem Lorenza był kard. Carlo Perosi. Będąc jeszcze studentem został nauczycielem muzyki w opactwie na Monte Cassino, a następnie w Imoli. W tym czasie zrezygnował z zaproponowanej mu katedry profesora w Ratyzbonie (studiował tam przez rok pod kierunkiem Franza Xavera Haberla). Po 1894 roku rozpoczął studia nad chorałem gregoriańskim w opactwie Solesmes we Francji. Renesansowa polifonia, której nauczył się od Haberla i chorał były dwoma filarami, na których Perosi oparł swą późniejszą twórczość.

Dyrektor chórów

Pod koniec XIX wieku został dyrektorem chóru Cappella Marciana przy bazylice św. Marka w Wenecji. Stało się tak za sprawą jego przyjaciela i miłośnika chorału gregoriańskiego – ówczesnego patriarchy Wenecji kard. Giuseppe Sarto. W okresie weneckim powstały najważniejsze jego kompozycje. W 1895 roku otrzymał święcenia kapłańskie z rąk patriarchy Sarto. Dzięki wpływom swego protektora u papieża Leona XIII otrzymał w 1898 roku stanowisko dożywotniego dyrektora chóru kaplicy Sykstyńskiej w Rzymie. Pięć lat później kard. Sarto sam został papieżem i jednym z pierwszych jego pism było motu proprio Tra le sollecitudini na temat muzyki sakralnej, a jednym ze współautorów był ks. Perosi. Od tego czasu chorał gregoriański był stopniowo przywracany w katolickich świątyniach na całym świecie.

Choroba

Po roku 1907 Maestro Perosi zaczął chorować na dolegliwości psychiatryczne i neurologiczne. Osiągnęły one apogeum w 1922 roku, przez co musiał spędzić wiele miesięcy w odosobnieniu. Wszystko to wpłynęło na pogorszenie jakości jego pracy, co przyznał w jednym z wywiadów jego następca i późniejszy kardynał Domenico Bartolucci.

Najważniejsze dzieła

Oratoria

La Passione di Cristo (1897)
La Trasfigurazione di Cristo (1898)
La Risurrezione di Lazzaro (1898)
La Risurrezione di Cristo (1898)
Il Natale del Redentore (1899)
La Strage degli Innocenti (1900)
Il Giudizio Universale (1904)
Transitus Animae (1907)

Msze

Missa In Honorem Ss. Gervasii et Protasii (1895)
Missa „Te Deum laudamus” (1897)
Missa Eucharistica (1897)
Missa [Prima] Pontificalis (1897)
Messa da Requiem (1897)
Missa a Tre Voci Maschili (Missa Cerviana) (1898)
Missa „Benedicamus Domino” (1899)
Missa Secunda Pontificalis (1906)
Melodie Sacre (osiem tomów) (1897–1904)

Bibliografia