Léon Gambetta
Léon Gambetta (aut. Étienne Carjat) | |
Data i miejsce urodzenia |
2 kwietnia 1838 |
---|---|
Data i miejsce śmierci |
31 grudnia 1882 |
premier Francji | |
Okres |
od 14 listopada 1881 |
Przynależność polityczna | |
Poprzednik | |
Następca | |
minister spraw zagranicznych Francji | |
Okres |
od 14 listopada 1881 |
Przynależność polityczna |
Unia Republikańska |
Poprzednik | |
Następca |
Charles de Freycinet |
minister spraw wewnętrznych Francji | |
Okres |
od 4 września 1870 |
Poprzednik | |
Następca | |
Léon Gambetta (ur. 2 kwietnia 1838 w Cahors, zm. 31 grudnia 1882 w Sèvres) – francuski polityk, przywódca partii republikańskiej, twórca Trzeciej Republiki Francuskiej.
Życiorys
[edytuj | edytuj kod]Po klęsce w wojnie francusko-pruskiej proklamował 4 września 1870 roku w ratuszu paryskim powstanie Republiki[1]. Od 19 września Paryż był oblegany przez Niemców, Gambetta, by organizować nową armię i ruch oporu na prowincji, wydostał się z okrążonego miasta balonem i 7 października dołączył do zebranych w Tours ministrów[2].
Działał na rzecz umocnienia rządów republikańskich, ale nie chciał przyjąć warunków podyktowanych przez Bismarcka i 6 lutego 1871 roku podał się do dymisji[3]. Po rokowaniach prowadzonych przez Thiersa i dramatycznej debacie, Zgromadzenie Narodowe przyjęło 1 marca preliminaria pokojowe Bismarcka. Warunki były ciężkie: Francja traciła Alzację (bez Belfortu, który wytrwał w obronie), a także północną część Lotaryngii. Niemcy mieli odbyć paradę zwycięstwa w Paryżu i otrzymać kontrybucję w wysokości 5 miliardów franków w złocie. W tej sytuacji doszło do wybuchu powstania, które przeszło do historii jako Komuna Paryska.
Po jej upadku radykalny dotąd Gambetta zaczął z wolna zmierzać ku bardziej prawicowo nastrojonej republice. Przepowiadał, że w demokratycznym państwie przyszłość będzie należeć do drobnych bourgeois[4]. Udało mu się też przeforsować amnestię dla komunardów, jakby ignorując rosnące dla republikanów zagrożenie ze strony lewicy i anarchistów. Mawiał jedynie lekceważąco: Niebezpieczeństwo minęło, zaczynają się kłopoty[5]. W 1877 r. w Izbie Deputowanych wygłosił przemówienie mobilizujące republikanów do walki o ograniczenie wpływów kleru[6].
W polityce zagranicznej opowiadał się za kolonializmem i rewanżyzmem[6]. Piastował urząd „premiera oportunistów” w latach 1881-1882, tj. w dwóch ostatnich latach swego życia[7]. Zmarł prawdopodobnie na skutek wypadku na polowaniu[6].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Jan Baszkiewicz: Historia Francji. Zakład Narodowy im. Ossolińskich, 1978.
- Alan Palmer: Kto jest kim w polityce. Świat od roku 1860. Wyd. 1. Warszawa: Wydawnictwo Magnum, 1998. ISBN 83-85852-28-X.
- ISNI: 0000000121356151
- VIAF: 61559644
- LCCN: n81126157
- GND: 118716263
- NDL: 00795031
- LIBRIS: 75kntkrr291f2xw
- BnF: 12023485w
- SUDOC: 028389646
- NKC: jn20010525418
- BNE: XX1249322
- NTA: 069053812
- BIBSYS: 90355285
- CiNii: DA11833562
- Open Library: OL2347493A
- PLWABN: 9810540913605606
- NUKAT: n2007022626
- J9U: 987007261567905171
- PTBNP: 218798
- CANTIC: a10656443
- NSK: 000140279
- BNA: 000027276
- BNC: 000148541
- ΕΒΕ: 76243
- LIH: LNB:Kvc;=B0