Leon Łustacz

Leon Łustacz

pułkownik
Data i miejsce urodzenia	1 lutego 1914 Petersburg
Data i miejsce śmierci	25 sierpnia 1992 Warszawa
Przebieg służby
Lata służby	1943 – 1949
Siły zbrojne	Armia Czerwona Wojsko Polskie
Stanowiska	zast. szefa Zarządu Politycznego Wojska Polskiego
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa
Odznaczenia

Leon Łustacz (ur. 1 lutego 1914 w Petersburgu. zm. 25 sierpnia 1992 w Warszawie) – polski prawnik, pułkownik Wojska Polskiego, profesor nauk prawnych, nauczyciel akademicki Uniwersytetu Warszawskiego.

Życiorys

Urodził się w rodzinie inteligenckiej. W latach 1922–1930 uczył się w Państwowym Gimnazjum Klasycznym w Grudziądzu. Absolwent Wydziału Prawno-Ekonomicznego Uniwersytetu Poznańskiego z 1936. W latach 1937–1939 był asystentem-wolontariuszem w Katedrze Teorii Prawa Uniwersytetu Poznańskiego u profesora Czesława Znamierowskiego. Władał biegle trzema językami: włoskim, francuskim i rosyjskim. Jednocześnie pracował w Biurze Prawnym DOKP.

Jako pracownik kolejnictwa ewakuował się we wrześniu 1939 na wschód. W 1941 pracował jako buchalter w zarządzie miejskim we Lwowie. Został zesłany przez władze radzieckie do Kazachstanu.

W 1943 zgłosił się na ochotnika do Armii Czerwonej. Od września 1943 w Polskich Siłach Zbrojnych w ZSRR, od 6 listopada 1944 - zastępca ds. politycznych dowódcy 8 Bydgoskiego Pułku Piechoty. Następnie zastępca szefa Zarządu Polityczneo-Wychowawczego Wojska Polskiego. Od grudnia 1946 pracował jako radca prawny Wydziału IV Departamentu Służby Sprawiedliwości. Uchwałą Prezydium KRN z 20 grudnia 1946 odznaczony Orderem Krzyża Grunwaldu III klasy.

Od 1949 był szefem Fakultetu Wojskowo-Prawniczego Wojskowej Akademii Politycznej, od października 1950 inspektorem w Zarządzie Sądownictwa Wojskowego. Z końcem 1951 roku został komendantem Oficerskich Szkół Prawniczych. Akceptował praktykę kierowania absolwentów 10-miesięcznych szkoleń prawniczych na stanowiska prokuratorów i sędziów wojskowych. W 1955 przeniesiono go do Zarządu Sądownictwa Wojskowego. Od 1956 szef zarządu Sądownictwa Wojskowego. Jego nazwisko znalazło się w protokole komisji Mazura, powołanej 10 grudnia 1956 r. jako jednego z sędziów odpowiedzialnych za zbrodnie sądowe okresu stalinowskiego. W 1961 organizował Wojskowy Instytut Prawniczy, którym kierował. Był także redaktorem naczelnym Wojskowego Przeglądu Prawniczego oraz przewodniczącym Związku Inwalidów Wojennych.

Równolegle od 1950 pracował naukowo na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. W 1959 obronił pracę doktorską Formy procesu prawotwórczego (promotorem był prof. Stanisław Ehrlich). Rozprawa habilitacyjna Ustawa i rozporządzenie w klasycznej doktrynie francuskiej i niemieckiej została opublikowana w 1968. Pracował w Zakładzie Teorii Państwa i Prawa UW. W 1982 uzyskał tytuł naukowy profesora. Na emeryturę przeszedł w 1984. Należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej.

Jego zainteresowania naukowe obejmowały przede wszystkim kwestie tworzenia norm prawnych, a także zagadnienia prawnej ochrony środowiska. Był jednym z pionierów badań w tej ostatniej dziedzinie w Polsce.

Został pochowany na Cmentarzu Komunalnym Północnym na Wólce Węglowej w Warszawie.

Wybrane publikacje

• Ustawa i rozporządzenie w klasycznej doktrynie francuskiej i niemieckiej (1968)
• Podstawowe wiadomości o prawie wojskowym: według stanu prawnego na dzień 30 czerwca 1969 roku (1969)
• Prawo a ochrona środowiska (red. 1975)
• Ochrona środowiska. Refleksje prawne, ekonomiczne i socjologiczne (red. 1979)
• Polityczne i prawne problemy ochrony środowiska (1981)

Bibliografia

• Anna Turska, Leon Łustacz (1914-1992), Państwo i Prawo 1992, nr 10, ss. 78-79
• Adam Bosiacki, Leon Łustacz, [w]: Profesorowie Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego 1808-2008. Praca zbiorowa pod red. Grażyny Bałtruszajtys, Warszawa 2008, s. 270-272.
• Wystawa zbrodnie w majestacie prawa 1944-1956, wyd. IPN, Kraków 2006 s. 37, 62-63.