Przejdź do zawartości

Le Glorieux (1931)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Le Glorieux (Q168)
Ilustracja
„Le Glorieux” w 1942 r.
Klasa

okręt podwodny

Typ

Redoutable

Projekt

M6

Historia
Stocznia

Ateliers et Chantiers de Saint-Nazaire Penhoët(inne języki), Saint-Nazaire

Położenie stępki

10 lutego 1930

Wodowanie

29 listopada 1931

 Marine nationale
Wejście do służby

1 czerwca 1934

Los okrętu

sprzedany na złom 27 października 1952

Dane taktyczno-techniczne
Wyporność
• na powierzchni
• w zanurzeniu


1570 ton
2084 t

Długość

92,3 m

Szerokość

8,2 m

Zanurzenie

4,7 m

Zanurzenie testowe

80 m

Rodzaj kadłuba

dwukadłubowy

Napęd
2 silniki wysokoprężne o łącznej mocy 7200 KM
2 silniki elektryczne o łącznej mocy 2000 KM
2 śruby
Prędkość
• na powierzchni
• w zanurzeniu


19 węzłów
10 w.

Zasięg

powierzchnia: 10 000 Mm przy 10 w.
zanurzenie: 100 Mm przy 5 w.

Uzbrojenie
1 działo kal. 100 mm, 2 wkm kal. 13,2 mm, 13 torped
Wyrzutnie torpedowe

7 × 550 mm
2 × 550/400 mm

Załoga

61

Le Glorieux (Q168) – francuski oceaniczny okręt podwodny z okresu międzywojennego i II wojny światowej, jedna z 31 jednostek typu Redoutable. Okręt został zwodowany 29 listopada 1931 roku w stoczni Ateliers et Chantiers de Saint-Nazaire Penhoët(inne języki) w Saint-Nazaire, a do służby w Marine nationale wszedł 1 czerwca 1934 roku. Podczas wojny jednostka pełniła służbę na Morzu Śródziemnym i Atlantyku, a od zawarcia zawieszenia broni między Francją a Niemcami znajdowała się pod kontrolą rządu Vichy. 27 listopada 1942 roku okręt uniknął samozatopienia w Tulonie, uciekając do zdobytego przez Aliantów Oranu. „Le Glorieux” wszedł w skład marynarki Wolnych Francuzów. W październiku 1952 roku został sprzedany na złom.

Projekt i budowa

[edytuj | edytuj kod]

„Le Glorieux” zamówiony został na podstawie programu rozbudowy floty francuskiej z lat 1928/1929[1][2]. Projekt (o sygnaturze M6[3]) był ulepszeniem pierwszych powojennych francuskich oceanicznych okrętów podwodnych – typu Requin[1]. Poprawie uległa krytykowana w poprzednim typie zbyt mała prędkość osiągana na powierzchni oraz manewrowość[1][4]. Okręty typu Redoutable miały duży zasięg i silne uzbrojenie; wadą była ciasnota wnętrza, która powodowała trudności w dostępie do zapasów prowiantu i amunicji[4]. Konstruktorem okrętów był inż. Jean-Jacques Roquebert(inne języki)[4]. „Le Glorieux” należał do 2. serii jednostek, które otrzymały silniki Diesla o większej mocy, dzięki czemu osiągały one na powierzchni prędkość 19 węzłów[3][5].

„Le Glorieux” zbudowany został w stoczni Ateliers et Chantiers de Saint-Nazaire Penhoët(inne języki) (numer stoczniowy Q52)[3][5][a]. Stępkę okrętu położono 10 lutego 1930 roku[6][b], a zwodowany został 29 listopada 1931 roku[5][7].

Dane taktyczno–techniczne

[edytuj | edytuj kod]

„Le Glorieux” był dużym, oceanicznym okrętem podwodnym o konstrukcji dwukadłubowej[1][4]. Długość całkowita wynosiła 92,3 metra (92 metry między pionami), szerokość 8,2 metra i zanurzenie 4,7 metra[5][8]. Wyporność standardowa w położeniu nawodnym wynosiła 1384 tony (normalna 1570 ton), a w zanurzeniu 2084 tony[5][7][c]. Okręt napędzany był na powierzchni przez dwa silniki wysokoprężne Sulzer(inne języki) o łącznej mocy 7200 KM[5][9][d]. Napęd podwodny zapewniały dwa silniki elektryczne o łącznej mocy 2000 KM[4][5][e]. Dwuśrubowy układ napędowy pozwalał osiągnąć prędkość 19 węzłów na powierzchni i 10 węzłów w zanurzeniu[3][5][f]. Zasięg wynosił 10 000 Mm przy prędkości 10 węzłów w położeniu nawodnym (lub 4000 Mm przy prędkości 17 węzłów) oraz 100 Mm przy prędkości 5 węzłów w zanurzeniu[1][2]. Zbiorniki paliwa mieściły 95 ton oleju napędowego[3][5]. Dopuszczalna głębokość zanurzenia wynosiła 80 metrów, a czas zanurzenia 45-50 sekund[1][4]. Autonomiczność okrętu wynosiła 30 dób[3][10].

Okręt wyposażony był w siedem wyrzutni torped kalibru 550 mm: cztery na dziobie i jeden potrójny zewnętrzny aparat torpedowy. Prócz tego za kioskiem znajdował się jeden podwójny dwukalibrowy (550 lub 400 mm) aparat torpedowy[3][4]. Na pokładzie było miejsce na 13 torped, w tym 11 kalibru 550 mm i dwie kalibru 400 mm[3][4]. Uzbrojenie artyleryjskie stanowiło działo pokładowe kalibru 100 mm M1925 L/45 oraz zdwojone stanowisko wielkokalibrowych karabinów maszynowych Hotchkiss kalibru 13,2 mm L/76[3][4]. Jednostka wyposażona też była w hydrofony[3].

Załoga okrętu składała się z 4 oficerów oraz 57 podoficerów i marynarzy[2][5][g].

Służba

[edytuj | edytuj kod]

„Le Glorieux” został przyjęty do służby w Marine nationale 1 czerwca 1934 roku[6]. Jednostka otrzymała numer burtowy Q168[3]. W momencie wybuchu II wojny światowej okręt pełnił służbę na Morzu Śródziemnym, wchodząc w skład 1. dywizjonu 3. eskadry 1. Flotylli okrętów podwodnych w Tulonie (wraz z siostrzanymi jednostkami „Le Héros”, „Le Conquérant” i „Le Tonnant”)[11]. Dowódcą okrętu był w tym okresie kpt. mar. J.C.P. Champel[11]. 7 października „Le Glorieux”, „Fresnel” i „Redoutable” opuściły Tulon i w eskorcie niszczyciela „La Railleuse”(inne języki) udały się do Gibraltaru, a stamtąd 10 października eskortowane przez niszczyciel „Lynx”(inne języki) wyszły w rejs do Casablanki, docierając do miejsca przeznaczenia 13 października[12]. 19 listopada 1939 roku okręty podwodne „Le Glorieux”, „La Psyché” i „Méduse”, eskortowane przez niszczyciel „Bordelais”(inne języki) wyszły z Casablanki, docierając dzień później do Oranu, gdzie „Le Glorieux” został poddany remontowi[13].

W czerwcu 1940 roku okręt znajdował się w Dakarze w składzie 1. dywizjonu okrętów podwodnych (wraz z „Le Héros”), a jego dowódcą był nadal kpt. mar. J.C.P. Champel[14]. 4 lipca, po ataku Brytyjczyków na Mers el-Kebir, stacjonujące w Dakarze okręty podwodne „Le Glorieux” i „Le Héros”, niszczyciele „Milan”(inne języki) i „Épervier”(inne języki) oraz cztery krążowniki pomocnicze wyszły w morze po otrzymaniu rozkazu zaatakowania brytyjskiej żeglugi[15]. 2 listopada 1940 roku „Le Glorieux”, „Le Héros” oraz dwa parowce wyszły z Casablanki i w eskorcie awiza „La Batailleuse(inne języki)” pokonały Cieśninę Gibraltarską, docierając 5 listopada do Oranu[16]. W listopadzie 1940 roku „Le Glorieux” znalazł się w Tulonie w składzie 1. grupy okrętów podwodnych (wraz z „Le Conquérant”, „Le Héros” i „Le Tonnant”), gdzie został rozbrojony zgodnie z warunkami zawieszenia broni między Francją a Niemcami[17].

Na przełomie 1941 i 1942 roku „Le Glorieux” stacjonował w bazie Diégo Suarez[18]. Podczas desantu Aliantów na Madagaskar jednostka unikając zatopienia udała się początkowo na południe od rejonu walk, a następnie via Dakar dotarła do Tulonu[19][20]. W momencie ataku Niemców na Tulon 27 listopada 1942 roku okręt, pod dowództwem kmdra ppor. Meyniera, cumował w basenie Maurillon[21]. Jednostka uniknęła samozatopienia, uciekając z portu do hiszpańskiej Walencji[21]. Po 24-godzinnym postoju i naprawie uszkodzeń okręt skierował się do zdobytego przez Aliantów Oranu[21]. W grudniu 1942 roku „Le Glorieux” wszedł w skład marynarki Wolnych Francuzów[3][20]. W latach 1943–1944 okręt poddano modernizacji, w wyniku której zamiast zdwojonych wkm kal. 13,2 mm zamontowano dwa pojedyncze działka przeciwlotnicze Oerlikon kal. 20 mm, zainstalowano radary oraz sonar[3]. Remontu dokonano w USA, w stoczni Philadelphia Naval Shipyard w Filadelfii[6]. W 1945 roku numer burtowy jednostki zmieniono na S02[3].

Jednostka została sprzedana w celu złomowania 27 października 1952 roku, po 18 latach eksploatacji[5][6].

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 76 podaje, że okręt został zbudowany w stoczni Arsenal de Cherbourg.
  2. ↑ Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 76 i Gogin 2015 ↓ podają, że stępkę okrętu położono w 1929 roku.
  3. ↑ Parkes 1934 ↓, s. 199 podaje wyporność 1644/2080 ton, zaś Lipiński 1999 ↓, s. 539 i McMurtrie 1941 ↓, s. 192 – 1384/2080 ton.
  4. ↑ Fontenoy 2007 ↓, s. 187 podaje, że okręt posiadał cztery silniki Diesla, zaś według Parkes 1934 ↓, s. 199 i McMurtrie 1941 ↓, s. 192 okręt posiadał dodatkowo pomocniczy silnik Diesla o mocy 750 KM.
  5. ↑ Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 75 podaje, że łączna moc silników elektrycznych wynosiła 1000 KM.
  6. ↑ Parkes 1934 ↓, s. 199 podaje, że prędkość na powierzchni wynosiła 18 węzłów, zaś według Lipiński 1999 ↓, s. 539 okręt osiągał na powierzchni 19,5 węzła.
  7. ↑ Parkes 1934 ↓, s. 199 i McMurtrie 1941 ↓, s. 192 podają, że załoga okrętu liczyła 67 osób.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ a b c d e f Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 274.
  2. ↑ a b c Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 76.
  3. ↑ a b c d e f g h i j k l m n Gogin 2015 ↓.
  4. ↑ a b c d e f g h i Fontenoy 2007 ↓, s. 187.
  5. ↑ a b c d e f g h i j k Gardiner i Chesneau 1980 ↓, s. 273.
  6. ↑ a b c d Helgason 2019 ↓.
  7. ↑ a b Fontenoy 2007 ↓, s. 186.
  8. ↑ Lipiński 1999 ↓, s. 539.
  9. ↑ Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 75.
  10. ↑ Parkes 1934 ↓, s. 199.
  11. ↑ a b Kindell 1939a ↓.
  12. ↑ Kindell 1939b ↓.
  13. ↑ Kindell 1939c ↓.
  14. ↑ Kindell 1940a ↓.
  15. ↑ Kindell 1940b ↓.
  16. ↑ Kindell 1940c ↓.
  17. ↑ Kindell 1940d ↓.
  18. ↑ Kindell 1942 ↓.
  19. ↑ Perepeczko 2014 ↓, s. 342.
  20. ↑ a b Labayle-Couhat 1971 ↓, s. 78.
  21. ↑ a b c Perepeczko 2014 ↓, s. 394.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Okręty podwodne typu Redoutable
Seria 1
Seria 2
Seria 3

Francja

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Le_Glorieux_(1931)&oldid=75360026”