Lazzaro Opizio Pallavicini

Sukcesja apostolska
Data konsekracji	7 kwietnia 1754
Konsekrator	Federico Marcello Lante
Współkonsekratorzy	Antonio Branciforte Colonna; Emmanuel Baillet
Konsekrowani biskupi
Domenico Micillo	1770
Hyacinthus Maria Barberio	1771
Niccolò Marcacci	1771
Giacomo Antonio Riccardini	1771
Carlo Nicodemi	1771
Baldassarre Vulcano	1771
Gioacchino Paglione	1771
Filiberto Pascali	1771
Giuseppe Garampi	1772
Francesco Maria Banditi	1772
Francesco Maria Locatelli	1772
Juan Díaz de La Guerra	1772
Salvatore Pisani	1772
Gennaro Clemente Francone	1772
Francesco Angelo Pastrovich	1772
Saverio Palica	1773
Francesco Paolo Mandarani	1773
Gregorio Alessandri	1773
Antonio de Torres	1773
Bernardino Muti	1773
Giuseppe Pasquale Rogani	1774
Nicolò Rossetti	1774
Onofrio Maria Ginnari	1774
Domenico Maria Clavarini	1775
Gerolamo Dandolfi	1775
Vincenzo Ferretti	1775
Carlo d’Ambrosio	1775
Giuseppe Antonio Farao	1775
Alessandro Maria Odoardi	1776
Alessandro Garimberti	1776
Domenico Maria Gentile	1776
Pietro Silvio di Gennaro	1776
Giuseppe Maria Terzi	1777
Pietro Stefano Speranza	1777
Benedetto Solari	1778
Francesco Antonio Fracchia	1778
Salvatore Spinelli	1779
Francesco del Tufo	1779
Saverio Marini	1779

Lazzaro Opizio Pallavicini
	Kardynał prezbiter
Kraj działania	Państwo Kościelne
Data i miejsce urodzenia	30 października 1719 ; Genua
Data i miejsce śmierci	23 lutego 1785 ; Rzym
	Sekretarz stanu Stolicy Apostolskiej
Okres sprawowania	1769-1785
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	rzymskokatolicki
Prezbiterat	19 marca 1754
Nominacja biskupia	1 kwietnia 1754
Sakra biskupia	7 kwietnia 1754
Kreacja kardynalska	26 września 1766; Klemens XIII
Kościół tytularny	SS. Nereo e Achilleo; San Pietro in Vincoli
	Multimedia w Wikimedia Commons

Lazzaro Opizio Pallavicini (ur. 30 października 1719 w Genui, zm. 23 lutego 1785 w Rzymie^[1]) – włoski kardynał.

Życiorys

Pochodził ze szlacheckiej rodziny, był synem senatora Paologirolama Pallaviciniego i Giovanny Serry^[1]. Studiował na Collegio Clementino oraz na Sapienzy, gdzie uzyskał stopnień doktora utroque iure^[1]. Następnie rozpoczął pracę w Kurii Rzymskiej – był m.in. referendarzem Najwyższego Trybunału Sygnatury Apostolskiej (od 1745) i gubernatorem Marchii Ankońskiej (od 1751)^[1]. 10 marca 1754 otrzymał święcenia diakonatu, a dziewięć dni później prezbiteratu^[2]. 1 kwietnia tego samego roku został arcybiskupem tytularnym Nafpaktos, a sakrę otrzymał sześć dni później^[2]. W maju 1754 został nuncjuszem apostolskim w Neapolu, a w 1760 – w Hiszpanii^[1].

26 września 1766 został kreowany kardynałem prezbiterem i otrzymał kościół tytularny SS. Nereo e Achilleo^[2]. Rok później zrezygnował w funkcji nuncjusza, a stan zdrowia zmusił go do powrotu do Rzymu^[1]. Przez krótki czas był także legatem w Bolonii^[1]. 19 maja 1769 został mianowany sekretarzem stanu Stolicy Apostolskiej^[2]. W 1774 został protektorem zakonu celestynów, a od 1775 prefektem Kongregacji Soborowej w zastępstwie nieobecnego kardynała Carlo Vittorio Amadeo della Lanze^[1]. Od stycznia 1776 do lutego 1777 pełnił także rolę kamerlinga Kolegium Kardynałów^[1]. Od 1781 był także protektorem zakonu dominikanów^[1].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Pallavicini, Lazzaro Opizio. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-21]. (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Lazzaro Opiziio Cardinal Pallavicino. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-09-21]. (ang.).

[FIU-1] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f ^g ^h ⁱ ^j Pallavicini, Lazzaro Opizio. The Cardinals of the Holy Roman Church. [dostęp 2013-09-21]. (ang.).

[hierarchy-2] Lazzaro Opiziio Cardinal Pallavicino. catholic-hierarchy.org. [dostęp 2013-09-21]. (ang.).

[3] w latach 1944–1958 nie było osoby na stanowisku sekretarza stanu, jego obowiązki pełnił osobiście papież Pius XII

[1]

[2]

[A]

Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1551–1644)	Girolamo Dandini (1551–1555) Carlo Borromeo (1560–1565) Tolomeo Gallio (1565–1566) Girolamo Rusticucci (1566–1572) Tolomeo Gallio (1572–1585) Decio Azzolini (1585–1587) Antonio Maria Graziani (1587–1590) Giovanni Andrea Caligari (1590–1591) Pierbenedetto Peretti (1592–1593) Pietro Aldobrandini i Cinzio Passeri Aldobrandini (1593–1605) Roberto Ubaldini (1605) Erminio Valenti (1605) Lanfranco Margotti (1605–1611) i Martino Malacrida (1605–1608) Porfirio Feliciani (1611–1621) i Giovanni Battista Perugini (1611–1614) Giovanni Battista Agucchi (1621–1623) Lorenzo Magalotti (1623–1628) Lorenzo Azzolini (1628–1632) Pietro Benessa (1632–1634) Francesco Adriano Ceva (1634–1643) Giovanni Battista Spada (1643–1644)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (1644-1829)	Giovanni Giacomo Panciroli (1644–1651) Fabio Chigi (1651–1655) Giulio Rospigliosi (1655–1667) Decio Azzolini (1667–1669) Federico Borromeo (1670–1673) Francesco Nerli (1673–1676) Alderano Cibo (1676–1689) Giambattista Rubini (1689–1691) Fabrizio Spada (1691–1700) Fabrizio Paolucci (1700–1721) Giorgio Spinola (1721–1724) Fabrizio Paolucci (1724–1726) Nicolò Maria Lercari (1726–1730) Antonio Banchieri (1730–1733) Giuseppe Firrao (1733–1740) Silvio Valenti Gonzaga (1740–1756) Alberico Archinto (1756–1758) Luigi Maria Torregiani (1758–1769) Lazzaro Opizio Pallavicini (1769–1785) Ignazio Gaetano Boncompagni-Ludovisi (1785–1789) Francesco Saverio de Zelada (1789–1796) Ignazio Busca (1796–1797) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1797–1799) Ercole Consalvi (1800–1806) Filippo Casoni (1806–1808) Giuseppe Maria Doria Pamphili (1808) Bartolomeo Pacca (1808–1814) Ercole Consalvi (1814–1823) Giulio Maria della Somaglia (1823–1828) Tommaso Bernetti (1828–1829)
Sekretarze stanu Stolicy Apostolskiej (od 1829)	Giuseppe Albani (1829–1830) Tommaso Bernetti (1831–1836) Luigi Lambruschini (1836–1846) Tommaso Pasquale Gizzi (1846–1847) Gabriele Ferretti (1847–1848) Giuseppe Bofondi (1848) Giacomo Antonelli (1848) Antonio Francesco Orioli (1848, ad interim) Giovanni Soglia Ceroni (1848) Giacomo Antonelli (1848–1876) Giovanni Simeoni (1876–1878) Alessandro Franchi (marzec–lipiec 1878) Lorenzo Nina (1878–1880) Lodovico Jacobini (1880–1887) Mariano Rampolla del Tindaro (1887–1903) Rafael Merry del Val (1903–1914) Domenico Ferrata (1914) Pietro Gasparri (1914–1930) Eugenio Pacelli (1930–1939) Luigi Maglione (1939–1944) Pius XII^[A] (1944–1958) Domenico Tardini (1958–1961) Amleto Giovanni Cicognani (1961–1969) Jean-Marie Villot (1969–1979) Agostino Casaroli (1979–1991) Angelo Sodano (1991–2006) Tarcisio Bertone (2006–2013) Pietro Parolin (od 2013)