Przejdź do zawartości

Krzysztof Mieszkowski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Krzysztof Mieszkowski
Ilustracja
Krzysztof Mieszkowski (2022)
Data i miejsce urodzenia

19 maja 1956
Głogów

Zawód, zajęcie

krytyk teatralny, dziennikarz

Stanowisko

poseł na Sejm VIII, IX i X kadencji (2015–2023, od 2024)

Partia

Nowoczesna

Odznaczenia
Srebrny Medal „Zasłużony Kulturze Gloria Artis”
Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Wiadomości w Wikinews
Krzysztof Mieszkowski (2015)

Krzysztof Mieszkowski (ur. 19 maja 1956 w Głogowie) – polski krytyk teatralny, dziennikarz i polityk. Założyciel i redaktor naczelny kwartalnika „Notatnik Teatralny”, w latach 2006–2016 dyrektor Teatru Polskiego we Wrocławiu, poseł na Sejm VIII, IX i X kadencji.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Absolwent XIV Liceum Ogólnokształcącego we Wrocławiu[1]. Studiował następnie kulturoznawstwo w Instytucie Kulturoznawstwa na Wydziale Nauk Historycznych i Pedagogicznych Uniwersytetu Wrocławskiego; studiów nie ukończył[2]. W latach 70. brał udział w offowym ruchu teatralnym[3]. Jako krytyk teatralny debiutował w miesięczniku „Scena” pod koniec tej dekady. W latach 80. współpracował z różnymi czasopismami, między innymi „Obecnością”, „Iglicą” i „CDN”. Był członkiem Rady Kultury przy Regionalnej Komisji Wykonawczej NSZZ „Solidarność” Dolnego Śląska. Był również recenzentem teatralnym Radia Wrocław. Publikował teksty o teatrze w „Słowie Polskim”, „Gazecie Wyborczej”, „Polityce”[3], „Teatrze” i „Didaskaliach”.

W 1991 założył poświęcony sztuce teatru kwartalnik „Notatnik Teatralny”[4]. W jego ramach wydano ilustrowane zeszyty poświęcone dorobkowi polskich twórców teatralnych, a także problematykom tej działalności twórczej[5]. Czasopismo założone przez Krzysztofa Mieszkowskiego otrzymało Nagrodę Prezydenta Wrocławia (1993)[6] i Nagrodę Miasta Wrocławia (2001)[7].

Równolegle z wydawaniem pisma Krzysztof Mieszkowski prowadził w PRW program Radiowy Notatnik Teatralny. Dla TVP1 stworzył Szkice o teatrze. W latach 1993–1994 był kierownikiem literackim Teatru Polskiego we Wrocławiu[8], w okresie 1995–2001 w TVP2 przygotowywał i prowadził autorski program Magazyn teatralny. W latach 2001–2003 prowadził dział kultury i reportażu w Polskim Radiu Wrocław. Współpracował również z radiową Trójką i Dwójką oraz z TVP Wrocław, w której w latach 1999–2000 był odpowiedzialny za Teatr Telewizji.

Dla TVP Polonia stworzył cykl Spotkania na Świebodzkim, pomyślany jako prezentacja ludzi kultury i sztuki. Był również członkiem rady programowej Teatru Telewizji. Jako juror uczestniczył w festiwalach teatralnych w Polsce, między innymi na Międzynarodowym Festiwalu Teatralnym „Bez Granic” w Cieszynie, Kaliskich Spotkaniach Teatralnych, Opolskich Konfrontacjach Teatralnych „Klasyka Polska”, Przeglądzie Teatrów Małych Form „Kontrapunkt” w Szczecinie oraz Festiwalu Szkół Teatralnych w Łodzi[4]. Wykładał w Podyplomowym Studiu Reżyserskim przy Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej we Wrocławiu.

We wrześniu 2006 został dyrektorem Teatru Polskiego we Wrocławiu[8], stanowisko to zajmował przez dziesięć lat. W czasie jego kierownictwa przygotowano premiery takich spektakli jak Sprawa Dantona i Utwór o Matce i Ojczyźnie Jana Klaty, Smycz Natalii Korczakowskiej, Hamlet Moniki Pęcikiewicz, Tęczowa Trybuna 2012 i Courtney Love Moniki Strzępki, Dziady Michała Zadary czy Wycinka Holzfällen Krystiana Lupy. Zajął się także prowadzeniem debat w ramach „Magla teatralnego”, organizowanego w cyklu wydarzeń kulturalnych „Czynne poniedziałki”. Stanowisko dyrektora Teatru Polskiego we Wrocławiu zajmował do 2016[9].

We wrześniu 2015 został zarejestrowany jako lider listy wyborczej partii Nowoczesna Ryszarda Petru w wyborach parlamentarnych w okręgu wrocławskim[10]. Uzyskał mandat posła na Sejm VIII kadencji z wynikiem 24 525 głosów[11]. W Sejmie został wiceprzewodniczącym Komisji Kultury i Środków Przekazu[12]. W styczniu 2018, wraz z Joanną Scheuring-Wielgus oraz Joanną Schmidt, czasowo zawiesił swoje członkostwo w klubie poselskim Nowoczesnej, gdy dziesięcioro posłów partii nie wzięło udziału w głosowaniu nad skierowaniem do komisji sejmowej obywatelskiego projektu liberalizującego przepisy aborcyjne. Wszyscy troje przywrócili pełne członkostwo w klubie 2 lutego[13][14]. Kandydował bez powodzenia w wyborach do Parlamentu Europejskiego w 2019[15]. W wyborach krajowych w tym samym roku z powodzeniem ubiegał się natomiast o poselską reelekcję z ramienia Koalicji Obywatelskiej, otrzymując 13 814 głosów[16]. W 2023 nie został wybrany do Sejmu kolejnej kadencji[17]. 26 czerwca 2024 objął mandat posła X kadencji, zastępując wybranego do Parlamentu Europejskiego Bogdana Zdrojewskiego[18][19].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Z aktorką Ewą Skibińską ma córkę Helenę[20]. Później jego partnerką została artystka Karolina Jaklewicz[21].

Wyniki wyborcze

[edytuj | edytuj kod]
Wybory Komitet wyborczy Organ Okręg Wynik
2015 Nowoczesna Sejm VIII kadencji nr 3 24 525 (4,69%)T[10]
2019 Koalicja Europejska Parlament Europejski IX kadencji nr 12 19 838 (1,52%)N[15]
2019 Koalicja Obywatelska Sejm IX kadencji nr 3 13 814 (2,11%)T[16]
2023 Sejm X kadencji 7031 (0,91%)N[17][a]

Odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]

Uwagi

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Mandat posła X kadencji objął w 2024.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wrocławska kuźnia talentów. Reportaż XIV LO. prw.pl, 2 lipca 2015. [dostęp 2015-08-26].
  2. ↑ Poseł Nowoczesnej też nie skończył studiów. A przed wyborami mówili inaczej. gazetawroclawska.pl, 13 stycznia 2016. [dostęp 2016-01-13].
  3. ↑ a b Dyrektor Teatru Polskiego liderem wrocławskiej listy Nowoczesnej. Mieszkowski chce być posłem. tuwroclaw.pl, 28 sierpnia 2015. [dostęp 2015-10-01].
  4. ↑ a b Krzysztof Mieszkowski. conradfestival.pl. [dostęp 2015-10-01].
  5. ↑ Notatnik Teatralny. katalog.czasopism.pl. [dostęp 2015-08-27].
  6. ↑ Nagrody Prezydenta. um.wroc.pl. [dostęp 2015-08-27].
  7. ↑ Zasłużeni dla Wrocławia. wroclaw.pl. [dostęp 2015-08-27].
  8. ↑ a b Dyrektorzy i działy literackie Teatru Polskiego we Wrocławiu. teatrpolski.wroc.pl. [dostęp 2015-10-01].
  9. ↑ Krzysztof Mieszkowski: konkurs na stanowisko dyrektora Teatru Polskiego został ustawiony. onet.pl, 23 sierpnia 2016. [dostęp 2022-07-05].
  10. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-10-01].
  11. ↑ Oto nazwiska posłów z Wrocławia i Dolnego Śląska. Wygrywa PiS. gazetawroclawska.pl, 26 października 2015. [dostęp 2015-10-26].
  12. ↑ Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2015-11-18].
  13. ↑ „Chcę być członkiem Nowoczesnej, nie Średniowiecznej”. Troje posłów zawiesza członkostwo w .N. dziennik.pl, 11 stycznia 2018. [dostęp 2018-01-11].
  14. ↑ Posłowie Nowoczesnej, którzy zawiesili swoje członkostwo, wracają do klubu. „Partia potrafi wyciągać wnioski”. wyborcza.pl, 2 lutego 2018. [dostęp 2018-02-02].
  15. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-06-18].
  16. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2019. [dostęp 2019-10-14].
  17. ↑ a b Serwis PKW – Wybory 2023. [dostęp 2023-10-16].
  18. ↑ Postanowienie Marszałka Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 21 czerwca 2024 r. w sprawie obsadzenia wygasłego mandatu w okręgu wyborczym nr 3 z siedzibą Okręgowej Komisji Wyborczej we Wrocławiu (M.P. z 2024 r. poz. 512).
  19. ↑ Ślubowanie poselskie nowych parlamentarzystów. sejm.gov.pl, 26 czerwca 2024. [dostęp 2024-06-26].
  20. ↑ Aktorka „Paradoksu” pokazała męża. fakt.pl, 23 października 2012. [dostęp 2015-10-01].
  21. ↑ Przemysław Witkowski: Konsekwencje „Konsekwencji”. krytykapolityczna.pl, 26 marca 2019. [dostęp 2022-06-28].
  22. ↑ Medal Zasłużony Kulturze – Gloria Artis. mkidn.gov.pl. [dostęp 2022-04-04].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jarosław Minałto, Piotr Rudzki, Marzena Sadocha: Rekonstrukcje. Teatr Polski we Wrocławiu 1945–2011. Wrocław: Teatr Polski we Wrocławiu, 2011, s. 3.
  • Strona sejmowa posła VIII kadencji. [dostęp 2015-11-25].
Dyrektorzy Teatru Polskiego we Wrocławiu
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Krzysztof_Mieszkowski&oldid=74910222”