Krzysztof Bojko (duchowny)

Krzysztof Jerzy Bojko

Kan. hm. HR
Data i miejsce urodzenia	27 stycznia 1963 Wrocław
Data i miejsce śmierci	10 listopada 2013 Jelenia Góra
Miejsce pochówku	Cmentarz Świętej Rodziny
Kapelan Naczelny ZHR
Okres sprawowania	1993
Proboszcz parafii pw. Przemienienia Pańskiego w Białej
Okres sprawowania	2002–2013
Wyznanie	katolicyzm
Kościół	łaciński
Inkardynacja	archidiecezja wrocławska
Diakonat	24 czerwca 1987
Prezbiterat	28 maja 1988
Odznaczenia

Krzysztof Jerzy Bojko (ur. 27 stycznia 1963 we Wrocławiu, zm. 10 listopada 2013 w Jeleniej Górze) – polski ksiądz katolicki, harcmistrz, działacz środowisk harcerskich i kresowych, autor prac o historii polskiego ruchu harcerskiego.

Życiorys

Młodość

W 1970 rozpoczął naukę w Szkole Podstawowej nr 45 we Wrocławiu, a po jej ukończeniu kontynuował naukę w II Liceum Ogólnokształcącym im. Piastów Śląskich we Wrocławiu, uczęszczając do klasy humanistycznej. W tym okresie wstąpił do harcerstwa, najpierw w 1973 działając w drużynie zuchowej, a rok później w drużynie harcerskiej, gdzie zdobywał kolejne sprawności i stopnie. Działalność harcerską rozpoczynał w 27. Wrocławskiej Drużynie Harcerskiej (WDH) im. Mariana Langiewicza, pełniąc w niej funkcję zastępowego. Od 1979, już jako instruktor harcerski, był jej drużynowym. W 1981 został drużynowym 72. WDH im. Andrzeja Romockiego. Dzięki jego działalności drużyna ta stała się zalążkiem przyszłego szczepu i hufca „Wigry”.

W listopadzie 1981 został członkiem Kręgu Instruktorów Harcerskich im. Andrzeja Małkowskiego postulującego odkomunizowanie ruchu harcerskiego i przywrócenie zasady tolerancji religijnej oraz powrót do metod wychowawczych wypracowanych przez skauting. Odrzucenie tych postulatów przez Związek Harcerstwa Polskiego sprawiło, iż Krąg stał się de facto niezależną organizacją, pozostając formalnie w strukturach Związku.

Praca duszpasterska i społeczna

W 1982 wstąpił do Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu. Jako kleryk kontynuował działalność harcerską, angażując się w tworzenie kręgów starszoharcerskich. W tym celu rozpoczął 12 września 1984 organizowanie Harcerskiego Ruchu Liturgicznego. Bazując na programie działającej już w Lublinie organizacji harcerskiej „Zawisza”, dążył do stworzenia we Wrocławiu podobnej organizacji harcerskiej opartej na zasadach religii rzymskokatolickiej. Ponadto założył w seminarium Harcerski Krąg Klerycki oraz współorganizował Duszpasterstwo Harcerskie we Wrocławiu. W latach 1986–1988 zaangażował się w organizację Krajowego Porozumienia Kręgów Kleryckich przy krajowym Duszpasterstwie Harcerskim. Po otrzymaniu święceń kapłańskich 21 maja 1988 i rozpoczęciu pracy duszpasterskiej został przewodniczącym Porozumienia Kręgów Kleryckich. Poparł powstały w 1989 Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej.

Pracę duszpasterską podjął w parafii pw. Aniołów Stróżów w Wałbrzychu, pozostając aktywnym działaczem harcerskim, najpierw jako komendant szczepu, a następnie komendant Związku Drużyn Męskich ZHR „Wadmal” w Wałbrzychu. Sprawował również funkcję Rejonowego Duszpasterza Harcerskiego. W 1992 został mianowany Diecezjalnym Duszpasterzem Harcerskim nowo powstałej Diecezji Legnickiej. W 1993 otrzymał nominację na Kapelana Zespołu Głównej Kwatery Harcerzy ZHR, został także członkiem Rady Krajowej Duszpasterstwa Młodzieży Harcerskiej. W czasie III Walnego Zjazdu ZHR, który odbywał się w dniach 26-28 lutego 1993 w Warszawie, został wybrany do Rady Naczelnej ZHR i powołany do Na­czelnictwa w charakterze kierownika Wydziału Duszpasterskiego. Równocześnie został wybrany przewodniczącym Związkowej Rady Duszpasterskiej. Zjazd wybrał go na członka Komisji Statutowej, a także członka Komisji Instruktorskiej Dolnośląskiej Chorągwi Harcerzy.W latach 1993–1995 był Kapelanem Naczelnym ZHR. Uczestnicząc w IV Zjeździe ZHR, który odbywał się 25-26 lutego 1995 w Warszawie, zrezygnował z prac we Władzach Naczelnych ZHR na tle różnic światopoglądowych. W latach 2006–2007 komendant Dolnośląskiej Chorągwi Harcerzy ZHR.

W 1994 został przeniesiony do parafii św. Michała Archanioła w Polkowi­cach, a w 1995 do parafii św. Jana Chrzciciela w Zgorzelcu, gdzie zorganizował kolejną drużynę harcerską. W 1996 został skierowany do pracy duszpasterskiej w parafii Podwyższenia Krzyża Świętego w Legnicy, gdzie kierował Białą Służbą, jako jej komendant, oraz utworzył nowe drużyny harcerskie. W 1999 współtworzył Dolnośląski Hufiec Harcerzy „Zachód”. Jako Diecezjalny Duszpa­sterz Harcerski Diecezji Legnickiej i Komendant Dolnośląskiego Hufca „Zachód” otoczył opieką były obóz koncentracyjny „Gross Rosen” w Rogoźnicy – miej­sce męczeńskiej śmierci pierwszego naczelnika Szarych Szeregów, Floriana Mar­ciniaka.

Nowy etap działalności duszpasterskiej i publicznej nastąpił w 2002, kiedy to ks. Krzysztof Bojko został mianowany proboszczem parafii Przemienienia Pańskiego w Białej. Obok pracy ze środowiskiem harcerskim założył kolejne drużyny, rozwinął na szeroką skalę współpracę ze środowiskiem kresowian i sybiraków. Dążąc do popularyzacji kultury i historii Kresów II Rzeczypospolitej, zakładał organizacje kresowe, organizując dla nich coroczne spotkania, m.in. Wrześniowe Kresowiana. Był pomysłodawcą założenia Stowarzyszenia „Kresy – Przeszłość i Przyszłość”, objął również funkcje jego wiceprezesa. Kontakty ze środowiskiem harcerskim Litwy i Ukrainy sprawiły, że podjął się funkcji kapelana Towarzystwa Miłośników Lwowa i Kresów Południowo-Wschodnich, a także Towarzystwa Miłośników Wilna i Ziemi Wileńskiej. Ponadto, w celu archiwizacji dokumentów związanych z życiem kresowian, dążył do utworzenia Muzeum Dokumentacji Kresów Wschodnich, pragnąc, by jego siedziba znalazła się w Legnicy.

Śmierć

Zmarł 10 listopada 2013 po ciężkiej chorobie. Został pochowany na Cmentarzu Świętej Rodziny we Wrocławiu.

Praca naukowa

Na seminarium naukowym historii Kościoła, prowadzonym przez ks. prof. Kazimierza Dolę i adiunkta ks. dra Józefa Patera w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu, napisał pracę magisterską pt.: „Udział duchowieństwa katolickiego w polskim ruchu harcerskim w latach 1911–1920”. W czasie pracy nad magisterium, używając pseudonimu „Jerzy Mikulicz”, opublikował w czasopiśmie Duszpasterstwa Harcerskiego „Czuwajmy” kilka artykułów o kapelanach harcerskich, m.in. o bpie Władysławie Bandurskim, Gerardzie Szmydzie, bł. Stefanie Frelichowskim czy Ignacym Skorupce. W 1997 obronił na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu pracę doktorską pt.: „Działalność duchowieństwa katolickiego w Związku Harcerstwa Polskiego w latach 1921–1939”. Jej recenzent, prof. Tomasz Strzembosz, uznał, że wypełniła lukę w historiografii harcerstwa polskiego ze względu na dotychczasowy „brak poważnych prac syntetycznych, ogarniających całość zjawiska oraz gruntownych analiz poszczególnych zagadnień”. W dalszej pracy naukowej zajął się uzupełnieniem obrazu harcerstwa polskiego o jego działalność na terenie Litwy w pierwszych latach II wojny świa­towej. Przeprowadzając kwerendę w archiwach litewskich, napisał dość obszerny artykuł Harcerstwo polskie na Li­twie w latach 1939–1941.

Działalność publicystyczna

Publicystyka ks. Krzysztofa Bojko dotykała kwestii programu pracy wychowawczej i religijnej, kreśliła program polskiego harcerstwa, w którym naczelną zasadą wychowania integralnego miał być rozwój religijny, moralny, intelektualny i fizyczny harcerzy, a wychowanie prospołeczne w harcerstwie miało prowadzić przez system małych wspólnot do wychowania prorodzinnego i patriotycznego. Charakterystyczną cechą metody wychowawczej w harcerstwie, zdaniem ks. hm. Krzysztofa Bojko,powinna być wzajemność, pośredniość, stopniowość, wszechstronność, pozytywność oraz otwarcie na świat, ludzi i przyrodę. Jako kapłan i kapelan ZHR-u wydał „Podręcznik duszpasterza harcerskiego”. Ponadto opublikował wspomnienia z wyjazdów do Lwowa i Drohobycza.

Odznaczenia

Za swoją działalność społeczną na rzecz Kresów i krzewienia kultury kresowian ks. Krzysztof Bojko został odznaczony w 2009 przez Prezydenta RP – Lecha Kaczyńskiego, Złotym Krzyżem Zasługi. Ponadto Związek Harcerstwa Rzeczypospolitej przyznał mu resortowe odznaczenie Krzyż Honorowy ZHR „Semper Fidelis”, a Biskup Polowy Wojska Polskiego uhonorował go Medalem Błogosławionego ks. Jerzego Popiełuszki.