Krzysztof Bachmiński

Krzysztof Bachmiński
Data i miejsce urodzenia	1951 ; Zabrze
	44. Prezydent Krakowa
Okres	od 7 lutego 1991; do 30 września 1992
Poprzednik	Jacek Woźniakowski
Następca	Józef Lassota
	Odznaczenia

Krzysztof Bachmiński (ur. w 1951 w Zabrzu^[1]) – polski prawnik, prezydent Krakowa w latach 1991–1992.

Życiorys

Syn Jana i Reginy Małachowskiej. Mąż Jolanty z domu Janickiej. Ojciec Rafała. Absolwent Wydziału Prawa i Administracji UJ. Pracował w krakowskiej prokuraturze, gdzie założył „Solidarność”. Był to pierwszy w kraju przypadek założenia „Solidarności” w prokuraturze, wyprzedzając pod tym względem działania na terenie Gdańska i Warszawy.

W 1981 pracował w Komisji Praworządności przy Komisji Koordynacyjnej NSZZ „Solidarność” w Gdańsku prowadzonej przez Zbigniewa Bujaka.

14 grudnia 1981 na znak protestu po ogłoszeniu stanu wojennego odszedł z prokuratury. Pracował w charakterze radcy prawnego w różnych instytucjach. Dzięki pomocy mecenasów - Mariana Sadowskiego, Andrzeja Rozmarynowicza i profesora Andrzeja Zolla - został adwokatem. Był obrońcą w kilku procesach politycznych, w tym: Stanisława Handzlika, „sabotażu” w MPK w rocznicę wprowadzenia stanu wojennego i podziemnego radia „Solidarność”.

W lutym 1991 został wybrany na stanowisko Prezydenta Miasta Krakowa. We wrześniu 1992 zrezygnował z tej funkcji.

Po powrocie do zawodu adwokackiego był obrońcą m.in. Romana Kluski, Ryszarda Krauzego, Marka Ungiera, Mieczysława Kluka (szefa śląskiej policji) oraz prof. Dariusza Dudka – z oskarżenia rodziny Ziobrów^[2]. Specjalizuje się w sprawach karnych, zarówno kryminalnych jak i gospodarczych. Bronił w głośnych sprawach, na kanwie których nakręcono filmy: Polmozbytu i śmierci Claudio Crulica.

Uczestnik prac Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych Solidarności^[3]. Za uczestnictwo w pracach Centrum minister sprawiedliwości w 2012 r. przyznał mu medal pamiątkowy „Zasłużonego dla wymiaru sprawiedliwości”^[4]. Naczelna Rada Adwokacka w 2017 r,. wyróżniła go odznaką „Adwokatura zasłużonym”. Stowarzyszenie Sieć Solidarności - za obronę w procesach politycznych - odznaczyło go medalem „Dziękujemy za wolność”. W 2015 odznaczony przez Prezydenta RP Bronisława Komorowskiego Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski^[5].

Przypisy

↑ Bogdan Kasprzyk: Krzysztof Bachmiński. W: Poczet sołtysów, wójtów, burmistrzów i prezydentów miasta Krakowa (1228–2010). Bogdan Kasprzyk (red.). Kraków: Urząd Miasta Krakowa, 2010, s. 820–821. ISBN 978-83-925336-9-6.
↑ Janusz Schwertner: Oskarżyć Pana Boga. Jak Zbigniew Ziobro szuka winnych śmierci swojego ojca. Onet. [dostęp 2017-07-19].
↑ Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziski, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980-1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001. ISBN 83-7059-503-0.
↑ Współpracownicy Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych „Solidarności” odznaczeni w Krakowie. [dostęp 2015-07-29].
↑ M.P. z 2015 r. poz. 492

[1] Bogdan Kasprzyk: Krzysztof Bachmiński. W: Poczet sołtysów, wójtów, burmistrzów i prezydentów miasta Krakowa (1228–2010). Bogdan Kasprzyk (red.). Kraków: Urząd Miasta Krakowa, 2010, s. 820–821. ISBN 978-83-925336-9-6.

[2] Janusz Schwertner: Oskarżyć Pana Boga. Jak Zbigniew Ziobro szuka winnych śmierci swojego ojca. Onet. [dostęp 2017-07-19].

[OIUS-3] Kazimierz Barczyk, Stanisław Grodziski, Stefan Grzybowski: Obywatelskie Inicjatywy Ustawodawcze Solidarności 1980-1990. Warszawa: Kancelaria Sejmu, 2001. ISBN 83-7059-503-0.

[4] Współpracownicy Centrum Obywatelskich Inicjatyw Ustawodawczych „Solidarności” odznaczeni w Krakowie. [dostęp 2015-07-29].

[5] M.P. z 2015 r. poz. 492

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

Prezydenci Krakowa (1792–1816)	Franciszek Wielopolski (1792) Maciej Bajer (1792–1794) Filip Nereusz Lichocki (1794) Michał Wohlman (1794) Maciej Bajer (1794–1798) Filip Nereusz Lichocki (1798–1802) Dominik Drdatzki (1802–1805) Józef Gollmayer (1805–1810) Stanisław Kostka Zarzecki (1810–1815) Józef Matecki (1816) Feliks Grodzicki (1816)
Prezydenci Krakowa (1848–1939)	Józef Walenty Krzyżanowski (1848–1849) Ignacy Paprocki (1849–1853) Fryderyk Tobiaszek (1853–1856) Andrzej Seidler-Wiślański (1856–1866) Józef Dietl (1866–1874) Mikołaj Zyblikiewicz (1874–1881) Ferdynand Weigel (1881–1884) Feliks Szlachtowski (1884–1893) Józef Friedlein (1893–1904) Juliusz Leo (1904–1918) Jan Kanty Federowicz (1918–1924) Zdzisław Wawrausch (1924–1925) Witold Ostrowski (1925–1926) Karol Rolle (1926–1931) Władysław Belina-Prażmowski (1931–1933) Mieczysław Kaplicki (1933–1939) Bolesław Czuchajowski (1939) Stanisław Klimecki (1939)
Komisarze Krakowa (1939–1945)	Ernst Zörner (1939–1940) Carl Gottlob Schmid (1940–1941) Rudolf Pavlu (1941–1943) Josef Krämer (1943–1945)
Prezydenci Krakowa (1945–1950)	Aleksander Żaruk-Michalski (1945) Alfred Fiderkiewicz (1945) Stefan Wolas (1945–1947) Henryk Dobrowolski (1947–1950)
Przewodniczący Prezydium Rady Narodowej Krakowa (1950–1973)	Marcin Waligóra (1950–1954) Tadeusz Mrugacz (1954–1957) Wiktor Boniecki (1957–1959) Zbigniew Skolicki (1959–1969) Jerzy Pękala (1969–1973)
Prezydenci Krakowa (od 1973)	Jerzy Pękala (1973–1978) Edward Barszcz (1978–1980) Józef Gajewicz (1980–1982) Tadeusz Salwa (1982–1990) Jerzy Rościszewski (1990) Jacek Woźniakowski (1990–1991) Krzysztof Bachmiński (1991–1992) Józef Lassota (1992–1998) Andrzej Gołaś (1998–2002) Jacek Majchrowski (2002–2024) Aleksander Miszalski (od 2024)