Królestwo Flory

Królestwo Flory
L’Empire de Flore
Autor	Nicolas Poussin
Data powstania	1631
Medium	olej na płótnie
Wymiary	131 × 181 cm
	Miejsce przechowywania
Lokalizacja	Galeria Obrazów Starych Mistrzów w Dreźnie
	Multimedia w Wikimedia Commons

Natchnienie poety – obraz francuskiego malarza Nicolasa Poussina powstały w 1631 roku.

Obraz jest jednym z wcześniejszych dzieł Poussina. Został namalowany w Rzymie na zlecenie sycylijskiego arystokraty Fabrizia Valguarnera. Tematem przewodnim płótna jest tańcząca bogini Flora w otoczeniu licznych bohaterów homerowskich i greckich półbogów. Wszystkich łączył jeden wspólny motyw: po śmierci zostali przemienieni w kwiaty. Po lewej stronie widoczny jest Ajaks, który przebija się własnym mieczem^[1]. W miejscu, gdzie krew zrosiła ziemię wyrósł fiołek. Po prawej stronie Ajaksa klęczy Narcyz, który wpatruje się w swoje odbicie. Jego miłość do siebie samego zamieniła go w kwiat narcyza. Przed nim siedzi nimfa Echo i wpatruje się w swojego ukochanego. Narcyz wzgardził jej miłością przez co ona została zamieniona w odbicie głosu. Na drugim planie za nimi, spogląda w niebo, na rydwan Apolla nimfa Klytia. Jej żywot zakończył się z chwilą przemienienia jej w słonecznik.

Po prawej stronie Poussin przedstawił parę kochanków: Krokosa i Smilaks. Krokos został zamieniony w szafran, zaś nimfa Smilaks – kolcorośl szorstką. Za nimi stoi z włócznią Adonis, ukochany bogini Wenus. Został on zabity przez dzika, a z jego krwi wyrósł anemon. Po lewej stronie stoi kolejna ofiara – Hiacynt. Był on kochankiem Apolla, który przypadkowo zabił go rzuconym dyskiem. Z krwawiącej rany Hiacynta wyrósł kwiat zwany hiacyntem. Obaj stojący bohaterowie wskazują na swoje rany.

Inspiracje

Poussin malując obraz inspirował się na Metamorfozach Owidiusza oraz na poemacie Giambattisty Marino. Kompozycja obrazu, jak i ożywienie powierzchni przez złączone wspólnym rytmem zaakcentowane formy dowodzi fascynacji malarza antykiem. Jedyne wrażenie ruchu stwarza postać Klytii wpatrująca się w rydwan Apolla. Myślą przewodnią obrazu jest nieprzemijalność życia, które może się toczyć przybierając różne formy. Sceneria ogrodowa jest wzorowana na rycinie Primaticcia.

Przypisy

↑ Samobójczą śmierć zadał on sobie po tym jak zbroję Achillesa po jego śmierci przyznano Odyseuszowi.

Bibliografia

Sztuka Baroku. Architektura, rzeźba, malarstwo, wyd h.f.ullmann, 2007 ISBN 978-3-8331-1041-2.
Krystyna Secomska, Malarstwo francuskie XVII w., Wydawnictwa Artystyczne i Filmowe, Warszawa 1985, ISBN 83-221-0219-4.

[1] Samobójczą śmierć zadał on sobie po tym jak zbroję Achillesa po jego śmierci przyznano Odyseuszowi.

[1]