Król Alfred (Fitchett)

Król Alfred (ang. King Alfred) – epos angielskiego poety romantycznego Johna Fitchetta (1776–1838), będący prawdopodobnie najdłuższym dziełem wierszowanym w literaturze anglojęzycznej. Utwór opublikowano po raz pierwszy w 1841 roku.

Charakterystyka ogólna

Epos składa się z 48 ksiąg, zajmujących około trzech tysięcy stron druku i liczy mniej więcej 131 300 wersów^[1], co daje mu pierwsze miejsce w kategorii najdłuższych brytyjskich eposów i jedno z pierwszych miejsc na liście największych dzieł wierszowanych świata, za indyjską Mahabharatą.

Dzieło jest pięć razy dłuższe od Upadku Niniwy Edwina Atherstone'a, trzynaście razy dłuższe od Pana Tadeusza Adama Mickiewicza i ponad czterdzieści razy dłuższe od Beowulfa, autentycznego eposu z epoki króla Alfreda^[2]. Ukazywało się ono począwszy od 1808 roku. Na studia historyczne i pisanie poematu autor poświęcił czterdzieści lat.

Forma

Epos został napisany blank verse'em, czyli nierymowanym pentametrem jambicznym, stosowanym w funkcji tworzywa obszernych dzieł epickich między innymi przez Johna Miltona.

Poniższy cytat pokazuje rodzaj wiersza zastosowanego w eposie:

„Alfred, whose battles and successive toils

Freed form the conquest of the Danish foe

His ravaged country, claims the grateful Muse.

He many turns of varying fortune knew

On earth, on ocean: him the infernal powers

Ceaseless opposed, yet vainly, for the chief,

By valour as by counsel, Heaven his friend

Wrought England's peace, and plann'd her future weal^[3].”

Treść

Epos Fitchetta opowiada historię życia króla Alfreda Wielkiego (848 lub 849–899), a w szczególności dzieje jego zwycięskich wojen ze stale zagrażającymi Anglii Duńczykami. Poemat miał być w zamierzeniu autora epopeją narodową Brytyjczyków, ukazując ich odwagę i nieustępliwość w walce o obronę niepodległości. Dzieło jest wzorowane na eposach Homera i Wergiliusza, czego przejawem jest między innymi przytoczona inwokacja do muzy i typowe dla dawnej epiki przenikanie się świata realnego i nadprzyrodzonego. Autor nie doprowadził utworu do końca. Dokończył je jego przyjaciel i wydawca – Robert Roscoe.

Odbiór dzieła

Współcześnie Król Alfred uchodzi za literackie kuriozum^[4]. Niewielu czytelników przebrnęło choćby przez jedną jego księgę. Historyk Simon Keynes określa epos słowami „the most unreadable” („najbardziej nie do czytania”). Długość utworu była przedmiotem krytyki już w czasach jego powstania^[5].

Brak informacji o jakimkolwiek tłumaczeniu fragmentów eposu na język polski.

Przypisy

↑ Simon Keynes, The cult of Alfred, [w:] Anglo-Saxon England 28, Cambridge 1999, s. 330.
↑ Simon Keynes, o.c., tamże.
↑ Alfred. A poem by John Fitchett. Vol. I, London 1808, s. 1.
↑ W ten sam sposób określano epos Fitchetta w połowie dziewiętnastego wieku. Zobacz recenzję ze Spectatora w Littell's Linving Age. Conducted by E. Littell, Vol 1. From 11 April to 3 August 1844.
↑ The North British Review, Tom 2. November 1844-February 1845, Edinburgh 1845, s. 390-402.

[1] Simon Keynes, The cult of Alfred, [w:] Anglo-Saxon England 28, Cambridge 1999, s. 330.

[2] Simon Keynes, o.c., tamże.

[3] Alfred. A poem by John Fitchett. Vol. I, London 1808, s. 1.

[4] W ten sam sposób określano epos Fitchetta w połowie dziewiętnastego wieku. Zobacz recenzję ze Spectatora w Littell's Linving Age. Conducted by E. Littell, Vol 1. From 11 April to 3 August 1844.

[5] The North British Review, Tom 2. November 1844-February 1845, Edinburgh 1845, s. 390-402.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]