Korys cyngula

Korys cyngula
	Coris aygula
	Lacépède, 1801
	; Dorosły osobnik
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	strunowce
Podtyp	kręgowce
Gromada	promieniopłetwe
Rząd	okoniokształtne
Podrząd	wargaczowce
Rodzina	wargaczowate
Rodzaj	Coris
Gatunek	korys cyngula
Synonimy
	Coris angulata Lacépède, 1801; Coris angulatus Lacépède, 1801; Coris cyanea Macleay, 1883; Coris imbris Tanaka, 1918; Coris variegata Ramsay & Ogilby, 1887; Hemicoris cingulum (Lacepède, 1801); Julis coris Valenciennes, 1839; Julis gibbifrons Quoy & Gaimard, 1834; Julis ruppelii Bennett, 1831; Julis semipunctatus Rüppell, 1835; Labrus aureomaculatus Bennett, 1930; Labrus cingulum Lacépède, 1801;
	Kategoria zagrożenia (CKGZ)
	; najmniejszej troski
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Korys cyngula (Coris aygula) – gatunek morskiej ryby okoniokształtnej z rodziny wargaczowatych (Labridae), opisywany pod wieloma nazwami synonimicznymi. Polska nazwa zaczerpnięta została od jednego z epitetów gatunkowych cingulum^[3].

Występowanie i środowisko

Tropikalne wody Oceanu Indyjskiego i środkowo-zachodniej części Pacyfiku. Zasięg występowania tego gatunku rozciąga się od Morza Czerwonego i Afryki Wschodniej (po Madagaskar i Maskareny) na zachodzie, po południową Japonię na północy i po wyspę Lord Howe (na Morzu Tasmana) i Rapa na południu^[4]. Gatunek szeroko rozprzestrzeniony, ale raczej rzadki, nigdzie nie występuje licznie^[2].

Korysy cyngula są związane ze środowiskiem raf. Występują w pobliżu piasku na głębokościach od 2 do 30 m^[4].

Cechy morfologiczne

Młode korysy cyngula mają zazwyczaj złotokremowe ciało z czarnoczerwonymi plamami.

Na ich grzbiecie pojawia się motyw „fałszywego oka” na tle pomarańczowej plamy. Ubarwienie to zmienia się po osiągnięciu przez rybę długości ponad 10 cm. Dorosłe osobniki osiągają do 50 cm^[2]^[4], dane o długości 120 cm^[3] są kwestionowane^[2]^[4].

Ubarwienie ryb jest zwykle szarozielonkawe. Na ich głowie występują czerwonawe plamy i pasma. Płetwy są szarooliwkowe z czerwonordzawymi plamami^[3].

W płetwie grzbietowej występuje 9 kolców i 12–13 promieni miękkich, a w płetwie odbytowej 3 promienie twarde i 12 miękkich. Płetwa ogonowa samic jest lekko zaokrąglona, u samców ścięta, zakończona nitkowatymi promieniami. Płetwy brzuszne samców są bardzo długie. Na głowie dużych samców rozwija się garb tłuszczowy. Pierwszy kolec ich płetwy grzbietowej wydłuża się^[4].

Biologia

Dorosłe korysy przebywają zazwyczaj pojedynczo. Młode często spotyka się w kałużach poodpływowych. Żywią się głównie bezkręgowcami o twardych skorupach (skorupiaki i mięczaki), a także jeżowcami. Wiek najstarszych zbadanych osobników osiągał 16 lat^[2].

Znaczenie gospodarcze

Korysy cyngula są poławiane komercyjnie i w wędkarstwie. Młode osobniki o długości 5–15 cm są często hodowane w akwariach. W sztucznych warunkach rosną bardzo wolno. Nie wykazują agresji. Są raczej płochliwe, zaniepokojone zagrzebują się w piasku^[3].

Przypisy

↑ Coris aygula, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Coris aygula, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
↑ ^a ^b ^c ^d Stanisław Rutkowicz: Encyklopedia ryb morskich. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1982. ISBN 83-215-2103-7.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e Coris aygula. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 9 listopada 2012]

[itis-1] Coris aygula, [w:] Integrated Taxonomic Information System (ang.).

[iucn-2] Coris aygula, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).

[Rutk-3] Stanisław Rutkowicz: Encyklopedia ryb morskich. Gdańsk: Wydawnictwo Morskie, 1982. ISBN 83-215-2103-7.

[FB-4] Coris aygula. (ang.) w: Froese, R. & D. Pauly. FishBase. World Wide Web electronic publication. fishbase.org [dostęp 9 listopada 2012]

[1]

[2]

[3]

[4]