Konsencjusz Młodszy
Konsencjusz Młodszy, Consentius (ur. ok. 410[1], zm. po 480[2]) – galorzymski urzędnik i poeta z V wieku.
Konsencjusz Młodszy był synem Konsencjusza Starszego, urodził się w Narbo około 410. Jego matka była potomkinią Flawiusza Jowina konsula z 367 lub Jowina, galijskiego uzurpatora w latach 411–413[3]. Konsencjusz jest adresatem poematu Ad Consentium (Carmina XXIII) Sydoniusza Apollinarisa powstałego w latach 462-466 oraz jego listu napisanego po 469 (Epistula VIII, 4), które są głównym źródłem informacji o życiorysie i karierze Konsencjusza[4].
Rozpoczął karierę urzędniczą od urzędu trybuna i notariusza (tribunus et notarius) w zgromadzeniu doradczym (consistorium) cesarza Walentyniana III (425–455). Do jego zadań należało sporządzanie protokołów audiencji i posiedzeń zgromadzenia oraz aktów nominacji i reskryptów dla urzędników. Z uwagi na znajomość greki i łaciny cesarz wielokrotnie wysyłał go w latach 437-450 do Konstantynopola jako posła do swego teścia Teodozjusza II[5][6].
Z poematu Sydoniusza wynika, że Konsencjusz interesował się teatrem oraz wyścigami rydwanów[7].
Cesarz Awitus (455–456) wyznaczył go na stanowisko opiekuna pałacu (cura sacri palatii) na swym dworze. Jego zadaniem była administracja oraz piecza nad budynkami cesarskimi oraz ich konserwacją[8][9].
W 462/466 przebywał w swojej posiadłości ager Octavianus w pobliżu Narbo (od 462 znajdującym się w rękach Wizygotów) i zajmował się działalnością literacką. Odwiedził Massilię i Aquae Sextiae, skąd przesłał Sydoniuszowi kilka poematów. W swym poemacie wychwalającym m.in. Konsencjusza Sydoniusz przyrównuje go do greckiego poety Pindara i rzymskiego Horacego (Epistula IX, 15). Po 469 Konsencjusz poświęcał równolegle czas na twórczość i zarządzanie posiadłością. W liście datowanym na 478–480 Sydoniusz zachęcał go do zaangażowania się w sprawy Kościoła[10][9].
Konsencjuszowi przypisuje się autorstwo dwóch utworów traktujących o gramatyce: De nomine et verbo oraz De barbarismis et metaplasmis, choć nie jest to do końca pewne. Autorem mógł być jego ojciec Konsencjusz Starszy lub krewny ich obu[11][12].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Golonka 2007 ↓, s. 10.
- ↑ Golonka 2007 ↓, s. 23.
- ↑ Golonka 2007 ↓, s. 8–10.
- ↑ Martindale 2006 ↓, s. 308.
- ↑ Martindale 2006 ↓, s. 308–309.
- ↑ Golonka 2007 ↓, s. 11, 14.
- ↑ Golonka 2007 ↓, s. 16–19.
- ↑ Golonka 2007 ↓, s. 19.
- ↑ a b Martindale 2006 ↓, s. 309.
- ↑ Golonka 2007 ↓, s. 20–22.
- ↑ Golonka 2007 ↓, s. 22.
- ↑ Martindale 2006 ↓, s. 310.
Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- Źródła
- Sydoniusz Apolinary: Listy i wiersze. Tłumaczenie Mieczysław Brożek. Kraków: Polska Akademia Umiejętności, 2004, seria: Seria Biblioteka Przekładów z Literatury Starożytnej, nr 14. ISBN 83-88857-56-8.
- Opracowania
- John Robert Martindale: The Prosopography of the Later Roman Empire. T. II A.D. 395-527. Cambridge: Cambridge University Press, 2006, s. 308–309. ISBN 978-0-521-20159-9. (ang.).
Katarzyna Golonka, Konsencjusz Młodszy z Narbo – przedstawiciel elity intelektualnej późnoantycznej Galii (V wiek), „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Jagiellońskiego. Prace Historyczne”, Redaktor naczelny: Zdzisław Zblewski, 134, Kraków: Wydawnictwo Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2007, s. 7–24, ISBN 978-83-233-2320-4, ISSN 0083-4351.