Przejdź do zawartości

Kobdo

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Kobdo
Ховд
Ilustracja
Plac w centralnej części miasta
Państwo

 Mongolia

Ajmak

Kobdoski

Wysokość

1395 m n.p.m.

Populacja (2010)
• liczba ludności


29 012

Nr kierunkowy

143

Kod pocztowy

84140

Położenie na mapie Mongolii
Mapa konturowa Mongolii, po lewej znajduje się punkt z opisem „Kobdo”
Ziemia48°00′34″N 91°38′18″E/48,009444 91,638333

Kobdo (mong. Ховд, Chowd) – miasto w Mongolii, siedziba administracyjna ajmaku kobdoskiego, położone 1200 km na zachód od stolicy kraju Ułan Bator. Tworzy oddzielny somon o nazwie Dżarglant.

Położone na wysokości 1395 m n.p.m.[1] nad rzeką Bujant gol. W 2010 roku liczyło 29 tys. mieszkańców[2]; dla porównania, w 1969 było ich 12,4 tys.[3]

Najstarsze miasto w zachodniej Mongolii, początkowo założone w 1718, jako siedziba chińskiego garnizonu, nad rzeką Kobdo, od której wzięło nazwę, po katastrofalnej powodzi w 1762 przeniesione w dzisiejsze miejsce, nad dopływ rzeki Kobdo, gdzie powstała kolejna forteca chińska, a następnie wokół niej dzielnice zamieszkane przez ludność cywilną, chińską i mongolską. Na początku XX w. był to też duży ośrodek religijny, w mieście znajdowało się 19 klasztorów lamajskich, które zostały zniszczone przez komunistów w 1937.

W latach 80. XX w. działała cegielnia oraz zbudowany w 1978 kombinat spożywczy produkujący chleb, wyroby cukiernicze i napoje (różne odmiany lemoniady). W 1979 otwarto w mieście pierwszą wyższą uczelnię: Wyższą Szkołę Pedagogiczną.

Miasto posiada port lotniczy mający regularne połączenia z Ułan Bator.

Znajdują się tu (stan w 2008) ruiny chińskiej twierdzy, Muzeum Ajmaku, klasztor lamajski odbudowany po zniszczeniach z lat 30. oraz meczet z 2000 roku.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Gungaadasz B., 1986: Mongolska Republika Ludowa. PWN., str. 40
  2. Монгол Улсын нутагт оршин суугаа Монгол Улсын харьяат иргэдийн тоо, баг, хороогоор, насны бүлгээр 2010 оны тооллогын дүнгээр. toollogo2010.mn. [dostęp 2012-05-24]. (mong.).
  3. Encyklopedia Powszechna PWN. T. 2. G-M. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe, 1974, s. 459.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]