Klejoporek winnoczerwony
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
klejoporek winnoczerwony |
| Nazwa systematyczna | |
| Meruliopsis taxicola (Pers.) Bondartsev Eesti NSV Tead. Akad. Toim., Biol. seer 8(4): 274 (1959) | |
Klejoporek winnoczerwony (Meruliopsis taxicola (Pers.) Bondartsev) – gatunek grzybów z rzędu żagwiowców (Poluyporales)[1].
Systematyka i nazewnictwo
[edytuj | edytuj kod]Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Meruliopsis, Irpicaceae, Polyporales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Gatunek ten opisał w 1825 roku Christiaan Hendrik Persoon, nadając mu nazwę Xylomyzon taxicola. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Appollinaris Semenovich Bondartsev w 1959 r.[1]
Ma 24 synonimy. Niektóre z nich[2]:
- Caloporus taxicola (Pers.) Ryvarden 1973
- Ceriporia taxicola (Pers.) Komarova 1964
- Gloeoporus taxicola (Pers.) Gilb. & Ryvarden 1985
- Merulioporia taxicola (Pers.) Bondartsev & Singer 1953
Polską nazwę nadał mu Władysław Wojewoda w 1999 r. (dla naukowej nazwy Gloeoporus taxicola)[3] Jest niespójna z aktualną nazwą naukową.
Morfologia
[edytuj | edytuj kod]Jednoroczny, rozpostarty, rozrastający się na dużej powierzchni i osiągający grubość 4 mm. Powierzchni hymenialna czerwonawa do ciemnofioletowej. Brzeg biały, szeroki, kontrastujący z resztą owocnika. Hymenofor porowaty. Konsystencja twarda i woskowa w stanie świeżym, twarda i łamliwa po wyschnięciu. Pory kanciaste, od 2 do 4 na mm. Kontekst biały, włóknisty, do 2 mm grubości[4].
- Cechy mikroskopowe
System strzępkowy monomityczny. Strzępki bez sprzążek. Cystyd barak, występują natomiast szydłowate, gładkie cystydiole o tej samej wielkości co podstawki. Zarodniki kiełbaskowate, 4,5–6 × 1–2 µm[4].
Występowanie i siedlisko
[edytuj | edytuj kod]Występuje w Ameryce Północnej, Europie, Azji, Australii i na Nowej Zelandii[5]. W. Wojewoda w 2003 r. przytoczył kilkanaście jego stanowisk w Polsce[3]. Liczne i bardziej aktualne stanowiska podaje internetowy atlas grzybów[6]. Znajduje się jednak na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – gatunek potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych[7]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech i Norwegii[3].
Nadrzewny grzyb saprotroficzny. Występuje w lasach iglastych, mieszanych i zaroślach na martwym drewnie drzew iglastych, zwłaszcza na jałowcu pospolitym i sosnach i świerkach, rzadziej na drewnie drzew liściastych (topola osika)[3].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2023-10-03].
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2023-10-03].
- ↑ a b c d Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
- ↑ a b Meruliopsis taxicola (Pers.) Bondartsev (Gloeoporus taxicola, Poria rufa) [online] [dostęp 2022-02-03].
- ↑ Mapa występowania klejoporka winnoczerwonego na świecie [online], gbif.org [dostęp 2022-02-03].
- ↑ Aktualne stanowiska klejoporka winnoczerwonego w Polsce [online] [dostęp 2022-02-03].
- ↑ Zbigniew Mirek i inni, Czerwona lista roślin i grzybów Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, PAN, 2006, ISBN 83-89648-38-5.