Przejdź do zawartości

Klaudian Klaudiusz

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Klaudian Klaudiusz (zm. 404) – rzymski poeta. Urodził się w Aleksandrii. Do Rzymu przybył w 394 roku. Był dworskim poetą cesarza Honoriusza, pisał panegiryki na cześć dowódcy Stylichona.

Religia poety

[edytuj | edytuj kod]

Jego przekonania religijne budzą kontrowersje wśród badaczy, część z nich zaprzecza, iż był chrześcijaninem. Wskazuje na to m.in. fakt, że Klaudian pisał hymny do pogańskich bogów. Również Augustyn wykluczał go z kręgu wyznawców Chrystusa.

Obok utworów świeckich, napisał po grecku 20-wersowy poemat Pieśń o Zbawcy, będący zwięźle ujętą chrystologią. Jego autorstwa jest również Hymn o Chrystusie, natomiast utwory Pochwała Chrystusa oraz Cuda Chrystusa są przez badaczy uważane za nieautentyczne.

Dokonania literackie

[edytuj | edytuj kod]

Prócz wspomnianych wierszy okolicznościowych, licznych polemik obejmujących tak wymienione powyżej poezje pochwalne (panegiryki), jak i wiersze obraźliwe kierowane ku wrogom swoich patronów (inwektywy), pamiętany jest jako autor przetrwałych trzech ksiąg (954 wiersze) De raptu Proserpinae (O porwaniu Prozerpiny), przetłumaczonych na polski przez m.in. Jędrzeja Wincentego z Uniechowa Ustrzyckiego. Tenże przetłumaczył i kilka drobnych utworów poety[1].

Kariera i uznanie

[edytuj | edytuj kod]

Był wybitnym poetą, uchodził w swych czasach za drugiego Homera. Pomimo iż językiem ojczystym Klaudiana był grecki, zachwycał współczesnych swoją łaciną, do dziś uważany jest za jednego z najlepszych późnych autorów łacińskich. Jako poeta dworski wspierający błyskotliwą karierę zdolnego generała Stylichona, znalazł w nim protektora i dobrodzieja, a żona generała Serena zatroszczyła się o ożenienie go z bogatą dziedziczką w roku 400. Wcześniej otrzymawszy wyróżnienie i tytuł vir illustris („wielmożny”[2]), został przez obu braci cesarzy, Honoriusza i Arkadiusza uczczony brązowym posągiem na forum Trajana, również w 400 roku. Umierając w cztery lata później, nie dożył klęski militarnej, utraty łaski, upadku, i stracenia swego protektora dowódcy Stylichon, a w 410 roku i pierwszego od 800 lat zdobycia Rzymu przez wrogów.

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Krasicki 1924 ↓, s. 201.
  2. W późnym antycznym Rzymie i Konstantynopolu był to najwyższy rangą tytuł senatorski dodawany do nazwiska

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
Źródła
  • Klaudiusz Klaudianus: O II konsulacie Fl. Stylichona. O wojnie z Gotami. Z języka łacińskiego przełożyła i opracowała Bożena Olejniczak. Warszawa: Wydawnictwo „Ling-Pi”, 2002. ISBN 86016-01-09.
Opracowania

Linki zewnętrzne

[edytuj | edytuj kod]