Klasztor Dominikanów w Tallinnie
 Ocalały fragment klasztoru | |
| Państwo | |
|---|---|
| Miejscowość | |
| Kościół | |
| Właściciel | |
| Obiekty sakralne | |
| Kościół |
Kościół św. Katarzyny |
| Styl | |
| Materiał budowlany |
cegła, kamień |
| Data budowy |
XIII-XV w. |
| Data zamknięcia |
1524 |
| Data zburzenia |
1531 |
Położenie na mapie Estonii  | |
| 59°26′15″N 24°44′52″E/59,437500 24,747778 | |
| Strona internetowa | |
Klasztor Dominikanów (est. Dominiiklaste klooster), także klasztor św. Katarzyny (Püha Katariina klooster) – średniowieczny kompleks klasztorny w Tallinnie, od 1531 roku pozostający w ruinie.
Historia
[edytuj | edytuj kod]Dominikanie zostali sprowadzeni do Rewla w XIII w. i w 1246 rozpoczęli budowę swojego klasztoru.[1] Równocześnie wznoszone były zabudowania klasztorne oraz kościół św. Katarzyny, przez co prace budowlane postępowały bardzo wolno[1]. Pod koniec I połowy XIV w. zakończono budowę zachodniej elewacji kościoła z bogato zdobionymi portalami, zaś w końcu stulecia - wieży, położonej od strony południowo-zachodniej[1].
W XV w. rewelski klasztor dominikanów podupadł, zaś w okresie reformacji został zlikwidowany[2]. W 1524 tłum mieszkańców miasta zniszczył kościół św. Katarzyny i tylko dzięki interwencji rady miejskiej udało się ocalić część jego wyposażenia. W 1525 dominikanie zostali ostatecznie zmuszeni do opuszczenia Rewla, zaś w 1531 opustoszały kompleks budynków strawił pożar[2].
W latach 1842–1844 ruiny dawnego klasztornego refektarza przebudowano na katolicki kościół św. św. Piotra i Pawła, pierwszy w mieście od trzystu lat. Obiekt wyświęcono w 1845.[3] Na terenie pozostałych ruin rozwijała się dość chaotyczna zabudowa magazynowa i mieszkalna[2]. Dopiero w 1954 teren ten uporządkowano, zabezpieczono ruiny, a w ocalałych krużgankach urządzono wystawę zabytkowego kamiennego detalu architektonicznego[2].
Architektura
[edytuj | edytuj kod]Kompleks klasztorny był czteroskrzydłowy, z wewnętrznym dziedzińcem. Główną dominantą budowli był klasztorny kościół św. Katarzyny, w momencie zakończenia budowy najdłuższy budynek w mieście (67,7 m)[1]. Budynek kryty był przynajmniej w części sklepieniem gwiaździstym[1]. Bogactwem zdobień wyróżniały się kościelne portale na elewacji zachodniej[4].
Zniszczenia w XVI w. przetrwała jedynie część krużganków otaczających zamknięty dziedziniec oraz część wschodniego skrzydła budynku z kościelną zakrystią na pierwszej kondygnacji i salą zakonnej kapituły na drugiej kondygnacji. Obiekty te powstały w ostatnich dziesięcioleciach funkcjonowania klasztoru, na początku XVI w., i są jednymi z najpóźniejszych chronologicznie przykładów architektury gotyckiej w Tallinnie[2].
Przypisy
[edytuj | edytuj kod]Bibliografia
[edytuj | edytuj kod]- T. Piątkowski, Estonia. Przewodnik, Rewasz, Pruszków 2017, ISBN 978-83-62460-94-6.
- W. Raam, Architiekturnyje pamiatniki Estonii, Iskusstwo, Moskwa 1974.