Kisielnica biaława

Kisielnica biaława
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	grzyby
Typ	podstawczaki
Klasa	pieczarniaki
Rząd	uszakowce
Rodzina	uszakowate
Rodzaj	kisielnica
Gatunek	kisielnica biaława
	Nazwa systematyczna
	Exidia thuretiana (Lév.) Fr.; Hymenomyc. eur. (Upsaliae): 694 (1874)
	Multimedia w Wikimedia Commons

Kisielnica biaława (Exidia thuretiana (Lev.) Fr.) – gatunek grzybów należący do rodziny uszakowatych (Auriculariaceae)^[1].

Systematyka i nazewnictwo

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Auriculariaceae, Auriculariales, Auriculariomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi^[1].

Po raz pierwszy takson ten zdiagnozował w 1848 r. Joseph Henri Léveillé nadając mu nazwę Tremella thuretiana. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu w 1874 r. Elias Fries, przenosząc go do rodzaju Exidia^[1].

Nazwę polską zaproponował Władysław Wojewoda w 2003 r., wcześniej w polskim piśmiennictwie mykologicznym gatunek ten opisywany był jako kisielec białawy^[2].

Morfologia

Owocnik

Nieregularny, przylegający do podłoża. Wysokość do kilku cm, szerokość do ok. 15 cm. Powierzchnia lśniąca, biaława lub niebieskawobiała, guzowata i falista^[3].

Miąższ

Galaretowato-elastyczny^[3]. Smak i zapach niewyraźny^[4].

Wysyp zarodników

Biały. Zarodniki elipsoidalne, wygięte na kształt kiełbaski. Rozmiar 14–20 × 8,5–12 μm^[4].

Występowanie i siedlisko

Jest szeroko rozprzestrzeniony, występuje w Ameryce Północnej, Afryce, Europie i Azji^[4]. W Polsce gatunek rzadki. Znajduje się na Czerwonej liście roślin i grzybów Polski. Ma status R – potencjalnie zagrożony z powodu ograniczonego zasięgu geograficznego i małych obszarów siedliskowych^[5]. Znajduje się na listach gatunków zagrożonych także w Niemczech i Norwegii^[2].

Rośnie na martwym drewnie drzew liściastych, głównie na buku. Owocniki wyrastają przez cały rok na pniakach i martwych gałęziach i pniach^[3]. Najczęściej owocniki pojawiają się późną jesienią i podczas łagodnej zimy^[4].

Znaczenie

Saprotrof o grzybni rozwijającej się w drewnie. Owocniki tworzy na zewnątrz drewna. Grzyb niejadalny^[3].

Przypisy

↑ ^a ^b ^c Index Fungorum. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).
↑ ^a ^b Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.
↑ ^a ^b ^c ^d Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele: Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie. Warszawa: 2006. ISBN 978-1-40547-937-0.
↑ ^a ^b ^c ^d Breitenbach J, Kranzlin F. (1985). Fungi of Switzerland: Non Gilled Fungi: Heterobasidiomycetes, Aphyllophorales, Gastromycetes. 2. Lucerne: Verlag Mykologia. p. 64. ISBN 3-85604-220-2
↑ Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006. ISBN 83-89648-38-5.

[if-1] Index Fungorum. [dostęp 2013-11-12]. (ang.).

[checklist-2] Władysław Wojewoda: Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003. ISBN 83-89648-09-1.

[griz-3] Till R. Lohmeyer, Ute Kũnkele: Grzyby. Rozpoznawanie i zbieranie. Warszawa: 2006. ISBN 978-1-40547-937-0.

[fungi-4] Breitenbach J, Kranzlin F. (1985). Fungi of Switzerland: Non Gilled Fungi: Heterobasidiomycetes, Aphyllophorales, Gastromycetes. 2. Lucerne: Verlag Mykologia. p. 64. ISBN 3-85604-220-2

[5] Zbigniew Mirek: Red list of plants and fungi in Poland = Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Kraków: W. Szafer Institute of Botany. Polish Academy of Sciences, 2006. ISBN 83-89648-38-5.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]