Kilia (miasto)
45°28′43″N 29°14′16″E/45,478611 29,237778
| |||
| |||
| Państwo | |||
|---|---|---|---|
| Obwód | |||
| Powierzchnia |
195 km² | ||
| Populacja (2001) • liczba ludności |
| ||
| Nr kierunkowy |
380-4843 | ||
| Kod pocztowy |
68300-68303 | ||
Położenie na mapie obwodu odeskiego  | |||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||
| 45°28′43″N 29°14′16″E/45,478611 29,237778
| |||
| Strona internetowa | |||
Kilia (ukr. Кілія), (Kiliia (trl.), Kilija (trb.))[2] – miasto na Ukrainie (obwód odeski), na lewym brzegu Kilii – lewego ramienia Dunaju wpadającego tu do głównego nurtu rzeki u wrót delty Dunaju. Graniczy z Rumunią.
Leży w obszarze historycznej krainy Budziak, będącej częścią dawnej Besarabii. W XV i XVI wieku znaczący dla Korony, a później dla Rzeczypospolitej, port czarnomorski leżący w Hospodarstwie Mołdawskim (drugim takim był Białogród nad Dniestrem, dawn. Akerman). Próba odzyskania Kilii i Białogrodu była głównym motywem wojen mołdawskich za panowania Kazimierza IV Jagiellończyka i Jana Olbrachta, a także kolejnych wypraw mołdawskich organizowanych przez Zygmunta III Wazę i Jana III Sobieskiego[3]. W czasach tureckich, portu strzegła twierdza Izmaił zdobyta w 1790 przez Rosję.
Znane od XIV w. Liczba mieszkańców wynosi ok. 25 tys.
W mieście rozwinął się przemysł spożywczy, materiałów budowlanych oraz stoczniowy[4].
Zabytki
[edytuj | edytuj kod]Przypisy
[edytuj | edytuj kod]- ↑ Liczby ludności miejscowości obwodu odeskiego na podstawie spisu ludności wg stanu na dzień 5 grudnia 2001 roku. (ukr.).
- ↑ Urzędowy wykaz polskich nazw geograficznych świata. Warszawa: Główny Urząd Geodezji i Kartografii, 2013, s. 319. ISBN 978-83-254-1988-2.
trb. nazwa zapisana w polskiej transkrypcji fonetycznej
trl. nazwa zapisana w transliteracji lub latynizacji międzynarodowej. - ↑ Jacek Bartosiak, Rzeczpospolita. Między lądem a morzem, Warszawa 2018, s. 147, 520–522.
- ↑ Kilia, [w:] Encyklopedia PWN [online], Wydawnictwo Naukowe PWN [dostęp 2021-07-16].
Linki zewnętrzne
[edytuj | edytuj kod]- Kilia, [w:] Słownik geograficzny Królestwa Polskiego, t. IV: Kęs – Kutno, Warszawa 1883, s. 97.
