Ketmia szczawiowa

Ketmia szczawiowa
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	różopodobne
Rząd	ślazowce
Rodzina	ślazowate
Rodzaj	ketmia
Gatunek	ketmia szczawiowa
	Nazwa systematyczna
	Hibiscus sabdariffa L.; Sp. pl. 2:695. 1753
	Multimedia w Wikimedia Commons

Ketmia szczawiowa (Hibiscus sabdariffa) – gatunek rośliny z rodziny ślazowatych. Pochodzi prawdopodobnie z tropikalnej Afryki, obecnie jednak nigdzie nie rośnie dziko, występuje wyłącznie w uprawie^[3]. Roślina jest popularna zwłaszcza w krajach arabskich i Indiach.

Morfologia

Pokrój: Bylina o drewniejącej u dołu łodydze, osiągająca do 3 metrów wysokości.
Liście: Dłoniasto 3-5-krotnie klapowane, w zarysie okrągłe. Skrętoległe.
Kwiaty^[4]: Kielich w dolnej połowie zrośnięty, o dzbanuszkowatym kształcie. W górnej części podzielony na 5 długich, ostro zakończonych odgiętych działek. Działki mają wyraźne, lekko wystające nerwy i duże, grube gruczoły nektarowe o średnicy około 1 mm. Kieliszek składa się z 8–12 małych, odwrotnie jajowatych listków, które są przyrośnięte do podstawy kielicha. Kielich i kieliszek są jasnoczerwone lub ciemnopurpurowe, nieco jaśniejsze u podstawy na wewnętrznej stronie. Mają kwaśny smak.

Zastosowanie

Roślina lecznicza

Surowiec zielarski^[4]: Kwiat hibiskusa (Hibisci sabdariffae flos) – całe lub rozdrobnione, wysuszone kielichy i kieliszki zebrane w okresie owocowania. Surowiec powinien zawierać nie mniej niż 13,5% kwasów w przeliczeniu na kwas cytrynowy.

Inna zastosowania

Suszone kielichy służą do sporządzania orzeźwiającego napoju o czerwonej barwie – popularnie zwanego Hibiscusem – spożywanego zarówno na gorąco, jak i na zimno. Jako przyprawa są też stosowane do nadawanie korzennego aromatu różnym potrawom, do sporządzania syropów.

Uprawa

Ma duże wymagania cieplne i wodne, wymaga nawadniania w klimacie suchym. Zbiór kielichów odbywa się już po 4-6 miesiącach od siewu nasion do gruntu lub wysadzenia rozsady. Kielichy zbiera się około 2 tygodnie po przekwitnięciu kwiatów.

Przypisy

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-02-19] (ang.).
↑ Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-09-15].
↑ ^a ^b Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4 .

Bibliografia

B. Hlava, D. Lánská: Rośliny przyprawowe. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Rolnicze i Leśne, 1983.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-02-19] (ang.).

[grin-3] Germplasm Resources Information Network (GRIN). [dostęp 2010-09-15].

[FPX-4] Farmakopea Polska X, Polskie Towarzystwo Farmaceutyczne, Warszawa: Urząd Rejestracji Produktów Leczniczych, Wyrobów Medycznych i Produktów Biobójczych, 2014, s. 4276, ISBN 978-83-63724-47-4 .

[1]

[2]

[3]

[4]