Przejdź do zawartości

Ketmia lipowata

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ketmia lipowata
Ilustracja
Systematyka[1][2]
Domena

eukarionty

Królestwo

rośliny

Podkrólestwo

rośliny zielone

Nadgromada

rośliny telomowe

Gromada

rośliny naczyniowe

Podgromada

rośliny nasienne

Nadklasa

okrytonasienne

Klasa

Magnoliopsida

Nadrząd

różopodobne

Rząd

ślazowce

Rodzina

ślazowate

Rodzaj

Talipariti

Gatunek

ketmia lipowata

Nazwa systematyczna
Talipariti tiliaceum (L.) Fryxell
Contr. Univ. Michigan Herb. 23:258. 2001[3]
Synonimy
  • Hibiscus tiliaceus L.
Kategoria zagrożenia (CKGZ)[4]

Ogólny pokrój

Ketmia lipowata (Talipariti tiliaceum (L.) Fryxell) – gatunek krzewu z rodziny ślazowatych. Występuje na wybrzeżach tropikalnych całego świata dzięki nasionom zdolnym do pływania, stąd zwyczajowe nazwy typu beach hibiscus, sea hibiscus.

Morfologia

[edytuj | edytuj kod]
Pokrój
Krzew z wygiętymi, pokładającymi się na ziemi gałęziami. Niekiedy drzewo osiągające do 10 m wysokości.
Liście
Naprzemianległe, okrągławe, o długości do 20 cm. Nasada sercowata.
Kwiaty
Żółte lub pomarańczowe, do 12 cm średnicy. W środku ciemnopurpurowe. Kwiaty żyją tylko jeden dzień, w ciągu dnia ciemnieją.
Owoce
Jajowate, owłosione, ostro zakończone torebki o długości ok. 3 cm, zielone. W środku nasiona do 5 mm.

Zastosowanie

[edytuj | edytuj kod]
  • Z włókien kory robi się liny, siatki, spódniczki z łyka.
  • W krajach o tropikalnym klimacie jest uprawiany jako drzewo ozdobne[5].
Kwiat i liście

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI10.1371/journal.pone.0119248, PMID25923521, PMCIDPMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
  2. Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-02-19] (ang.).
  3. The Plant List. [dostęp 2012-12-18].
  4. Talipariti tiliaceum, [w:] The IUCN Red List of Threatened Species (ang.).
  5. Maciej Mynett, Magdalena Tomżyńska: Krzewy i drzewa ozdobne. Warszawa: MULTICO Oficyna Wyd., 1999. ISBN 83-7073-188-0.

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Jens Rohwer: Atlas roślin tropikalnych. Warszawa: Horyzont, 2002. ISBN 83-7311-378-9.