Keiko Fujimori

Keiko Fujimori

Data i miejsce urodzenia	25 maja 1975 Lima
Deputowana do Kongresu Republiki Peru
Okres	od 26 lipca 2006
Przynależność polityczna	Sojusz dla Przyszłości
Pierwsza dama Peru
Okres	od 23 sierpnia 1994 do 22 listopada 2000
Poprzedniczka	Susana Higuchi
Następczyni	Nilda Jara de Paniagua

Keiko Fujimori, właśc. Keiko Sofía Fujimori Higuchi (ur. 25 maja 1975 w Limie) – peruwiańska polityk, córka byłego prezydenta Peru Alberta Fujimoriego. Pierwsza dama Peru w latach 1994–2000, deputowana do Kongresu Republiki Peru (2006–2011). Od 2010 jest liderką prawicowo-populistycznej Siły Ludowej.

Kandydatka w wyborach prezydenckich w 2011, 2016 i 2021.

Życiorys

Edukacja i życie prywatne

Jest najstarszą córką Alberto Fujimoriego, prezydenta Peru w latach 1990–2000 oraz Susany Higuchi, deputowanej do parlamentu w latach 2000–2006. Jej rodzice byli potomkami japońskich emigrantów. Podobnie jak jej trzej młodsi bracia uczęszczała do katolickiej szkoły w Limie, Colegio Sagrados Corazones Recoleta. W 1993 ukończyła edukację na poziomie średnim i wyjechała do Stanów Zjednoczonych, by rozpocząć studia z dziedziny administracji na Stony Brook University. Ukończyła je w 1997 na Boston University (tytuł Bachelor of Science).

Pierwsza dama

23 sierpnia 1994 objęła obowiązki pierwszej damy, po tym jak jej matka odeszła od męża, zarzucając mu korupcję i łamanie prawa. Susana Higuchi już w 1992 oskarżyła męża o defraudację japońskiej dotacji przeznaczonej na pomoc najuboższym. W późniejszym czasie zarzucała Fujimoriemu autorytaryzm, praktyki korupcyjne, a także stosowanie przemocy wobec swoich przeciwników politycznych. 3 sierpnia 1994 postanowiła ostatecznie odejść od męża. W 1997 nastąpił rozwód. Fujimori w wieku 19 lat została najmłodszą pierwszą damą w historii kraju.

Pełniąc tę funkcję kierowała działalnością organizacji charytatywnej Fundación por los Niños del Perú (Fundacja na rzecz Dzieci Peru). W marcu 1996 dodatkowo została prezesem fundacji Fundación Peruana Cardioinfantil (Peruwiańska Fundacja na rzecz Dziecięcej Kardiologii), zbierającej środki na operacje dla dzieci z chorobami serca.

W grudniu 1994 zadebiutowała jako pierwsza dama na arenie międzynarodowej, biorąc udział w I Szczycie Ameryk w Miami. W kolejnych latach wypełniała powierzone jej obowiązki, towarzysząc ojcu w podróżach zagranicznych i podejmowaniu zagranicznych przywódców państwowych i dyplomatów. W 1998 i 1999 reprezentowała kraj na VIII i IX Konferencji Pierwszych Dam, Małżonków i Przedstawicieli Szefów Państw i Rządów Ameryk, odbywających się odpowiednio w Santiago i Ottawie. W 1998 uczestniczyła w Regionalnym Szczycie na rzecz Dzieci w Ameryce Łacińskiej i Karaibach w Cartagenie.

W lipcu 1998 poparła oficjalnie plan przeprowadzenia powszechnego referendum w sprawie trzeciej kadencji prezydenta Fujimoriego, wysunięty przez opozycję. Choć zebranych zostało ponad 1,4 mln podpisów w tej sprawie, Kongres nie zajął się nią. Pomimo iż konstytucja z 1993 dopuszczała maksymalnie dwie kadencje prezydenta, wykładnia przedstawiona przez sąd nie wliczała do tego okresu pierwszej kadencji Fujimoriego z lat 1990−1995. Keiko Fujimori zaangażowała się w kampanię wyborczą ojca, który ostatecznie uzyskał reelekcję, pokonując Alejandra Toledo.

Po wybuchu afery korupcyjnej we wrześniu 2000 oraz antyprezydenckiej rebelii wojskowej w październiku 2000, prezydent Fujimori w połowie listopada wyjechał do Japonii, skąd przesłał faksem swoją rezygnację z urzędu. Tymczasowym szefem państwa został 22 listopada 2000 przewodniczący parlamentu Valentín Paniagua, a obowiązki pierwszej damy przejęła jego małżonka, Nilda Jara de Paniagua. Keiko Fujimori opuściła pałac prezydencki i zamieszkała w domu ciotki ojca.

Lata 2001–2005

W sierpniu 2001 udała się do Tokio, gdzie przebywał jej ojciec. Władze Japonii zezwoliły na jego pobyt z powodu posiadania przez niego również japońskiego obywatelstwa i odmówiły jego ekstradycji do Peru. W 2001 i 2002 Fujimori broniła ojca oskarżonego przez wymiar sprawiedliwości o korupcję i defraudację środków państwowych.

W 2002 wyjechała do Stanów Zjednoczonych, gdzie w 2004 ukończyła studia MBA w Columbia Business School na Columbia University. Mieszkając w Nowym Jorku poznała Marka Villanellę, Amerykanina pochodzenia włoskiego, którego poślubiła 3 lipca 2004 w Limie. W 2007 urodziła pierwszą córkę Kyarę Sofíe, a dwa lata później drugą, Kaori Marcelę.

W 2004 została oskarżona o defraudację środków zagranicznych przeznaczonych w 1998 na cele charytatywne. Zaprzeczyła zarzutom i uznała je za motywowane politycznie.

Deputowana do parlamentu

Po ogłoszeniu w listopadzie 2005 przez Alberto Fujimoriego zamiaru startu w wyborach prezydenckich w kwietniu 2006 i jego aresztowaniu w Chile, gdzie chciał rozpocząć przygotowania do swojej kampanii, Keiko Fujimori powróciła do Peru w grudniu 2005 i założyła partię polityczną Sojusz dla Przyszłości (Alianza por el Futuro). Wspierała kandydaturę ojca, a po jej odrzuceniu przez sąd i ekstradycji ojca do Peru (wrzesień 2007) występowała w jego obronie.

W wyborach parlamentarnych w kwietniu 2006 uzyskała mandat deputowanej do Kongresu Republiki Peru z okręgu Lima, uzyskując największą liczbę głosów poparcia w całym kraju. Objęła go 26 lipca 2006. Jako deputowana była autorką zmian w prawie ograniczających przywileje więźniów. Popierała również zaostrzenie kar dla recydywistów i wprowadzenie kary śmierci za gwałt na nieletnich. W 2009 rozpoczęła zbieranie podpisów pod wnioskiem o rejestrację nowej partii politycznej Siła 2011 (Fuerza 2011), która została zarejestrowana w marcu 2010.

Wybory prezydenckie 2011 i 2016

W 2010 rozpoczęła przygotowania do startu w wyborach prezydenckich w kwietniu 2011. W czasie kampanii wyborczej broniła polityki swego ojca, skazanego w 2009 na 25 lat pozbawienia wolności za łamanie praw człowieka, zabójstwa opozycjonistów i korupcję. Podkreślała jego zaangażowanie w walkę z bojownikami ze Świetlistego Szlaku oraz uchronienie kraju przed hiperinflacją i kryzysem gospodarczym. Opowiadała się za polityką wolnego rynku oraz prezentowała twarde stanowisko w walce z przestępczością. Jednocześnie deklarowała pomoc socjalną dla najuboższych oraz zwiększenie inwestycji w najbiedniejszych częściach kraju. Według jej przeciwników politycznych i części komentatorów, jednym z jej powodów startu miało być ułaskawienie ojca.

W pierwszej turze wyborów 4 kwietnia 2011 zajęła drugie miejsce z wynikiem 23,6% głosów poparcia, przegrywając z Ollantą Humalą (31,7%). Pokonała natomiast byłego premiera Pedra Pabla Kuczynskiego (18,5%) oraz byłego prezydenta Alejandra Toledo (15,6%). W drugiej turze wyborów 5 czerwca 2011 przegrała z Ollantą Humalą.

Keiko Fujimori wygrała pierwszą turę wyborów prezydenckich w kwietniu 2016, otrzymując blisko 40 proc. głosów, jej kontrkandydat Pedro Pablo Kuczynski o ok. 20 proc. mniej. Jednak w drugiej turze minimalnie z Kuczynskim przegrała.

Wybory prezydenckie 2021

W związku z podejrzeniem o łapówkarstwo, Keiko Fujimori została umieszczona w areszcie tymczasowym w październiku 2018, początkowo na osiem dni, a następnie na okres 36 miesięcy, do czasu zakończenia śledztwa. W listopadzie 2019 Trybunał Konstytucyjny uchylił areszt tymczasowy.

W wyborach prezydenckich w 2021 roku Fujimori zdobyła w pierwszej turze 13,4% głosów. W drugiej turze głosowania konkurowała z lewicowym populistą Pedro Castillo. Przegrała minimalnie głosowanie stosunkiem głosów 49,87% do 50,12%.

Linki zewnętrzne

• Keiko Presidente. fuerza2011.com. [dostęp 2011-05-02]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-04-12)]. (hiszp.).