Kanut Lavard

Kanut Lavard
	Książę Szlezwika
Okres	od 1119; do 1130
Poprzednik	Olaf I Głód
Następca	Magnus Silny
	Dane biograficzne
Dynastia	Estrydsenidzi
Data i miejsce urodzenia	13 marca 1096 ; Roskilde
Data śmierci	7 stycznia 1131
Ojciec	Eryk I Zawsze Dobry
Matka	Bodil Thrugotsdatter
Żona	Ingeborga Nowogrodzka
Dzieci	Krystyna; Małgorzata; Waldemar I Wielki
	Multimedia w Wikimedia Commons

Święty
Kanut Lavard
Knud Erikssen Lavard
	książę; męczennik
	; Św. Kanut Lavard na średniowiecznym obrazie w Vigersted w Danii
Data i miejsce urodzenia	12 marca 1096 ; Roskilde (Dania)
Data i miejsce śmierci	7 stycznia 1131 ; las w Haraldsted k. Ringsted
Czczony przez	Kościół katolicki
Wspomnienie	7 stycznia

Kanut Lavard, duń. Knud Erikssen Lavard (ur. 12 marca 1096 w Roskilde, zm. 7 stycznia 1131 w lesie Haraldstedu koło Ringsted) – książę duński, książę jutlandzki (Szlezwiku), mąż Ingeborgi Nowogrodzkiej, męczennik za sprawiedliwość, święty Kościoła katolickiego.

Życie i śmierć

Pochodził z dynastii Estrydenidów. Był drugim, według starszeństwa, synem duńskiego króla Eryka I Zawsze Dobrego, bratankiem króla Kanuta IV Świętego, wychowanego na dworze saksońskim. Przez lata zaangażowany był w walkę z wikingami. Wspierał działalność misyjną św. Wicelina. W 1129 otrzymał od cesarza Lotara III tytuł króla (knes) Wendów i Obodrytów po tym, jak synowie księcia Henryka Gotszalkowica zginęli w bratobójczych walkach^[1]. Jednak jego panowanie nad Obodrytami było ograniczone do ziemi wagryjskiej, gdyż na pozostałej części Połabia przewodził Przybysław. Król Danii Niels Stary (stryj Kanuta, brat Eryka I Zawsze Dobrego) widział w nim konkurenta do duńskiego tronu dla swojego syna Magnusa Nilssena Silnego (Magnus den Stærke) i zorganizował jego zabójstwo. Kanut został zamordowany 7 stycznia 1131 przez swoich stryjecznych braci – Magnusa Silnego i Henryka Skadelaara(inne języki)^[a] w zasadzce zorganizowanej w lasach Haraldstedu koło Ringsted na Zelandii.

Morderstwo to spowodowało wieloletnią wojnę domową między Nielsem i Magnusem z jednej strony a Erykiem Pamiętnym (bratem Kanuta) z drugiej. Osiem dni po śmierci Kanuta na świat przyszedł jego jedyny syn z małżeństwa z Ingeborgą Nowogrodzką, księżniczką Rusi Kijowskiej, przyszły król Danii Waldemar I Wielki. Dzięki staraniom Waldemara, Kanuta uznano za męczennika za sprawiedliwość i w 1169 jego kult został zaaprobowany przez papieża Aleksandra III.

Kult

Wspomnienie liturgiczne św. Kanuta obchodzone jest w dzienną pamiątkę śmierci oraz 25 lipca w Danii, w dzień przeniesienia relikwii.

Relikwie św. Kanuta zostały uroczyście złożone w benedyktyńskim kościele w Ringsted 25 lipca 1170. Uroczystość ta połączona była z pierwszą duńską koronacją, siedmioletniego wówczas syna Waldemara, Kanuta VI. Kościół ten stał się ośrodkiem czci jednego z najpopularniejszych świętych duńskich. Za sprawą cystersów kult ten dotarł do państw sąsiadujących w tym i na Pomorze.

W ikonografii św. Kanut przedstawiany jest jako rycerz z girlandą, kopią i cyborium, czasem również jadąc konno w pełnej zbroi.

Zobacz też

Uwagi

↑ Henryk Skadelaar był synem Svenda(inne języki), pochodzącego z nieprawego łoża brata Eryka Zawsze Dobrego

Przypisy

↑ Jerzy Strzelczyk: Zapomniane narody Europy. Wrocław: Ossolineum, 2009, s. 260. ISBN 978-83-04-04769-3.

Bibliografia

Kanut Lavard na DEON.pl (SJ i Wydawnictwo WAM)
Knud Lavard – Ökumenisches Heiligenlexikon (niem.)

Linki zewnętrzne

[2] Henryk Skadelaar był synem Svenda(inne języki), pochodzącego z nieprawego łoża brata Eryka Zawsze Dobrego

[1] Jerzy Strzelczyk: Zapomniane narody Europy. Wrocław: Ossolineum, 2009, s. 260. ISBN 978-83-04-04769-3.

[1]

[a]