Juliusz Petry

Juliusz Stefan Petry
	; Juliusz Petry (ok. 1937)
Data i miejsce urodzenia	13 grudnia 1890 ; Łopianka
Data i miejsce śmierci	12 stycznia 1961 ; Milanówek
Zawód, zajęcie	literat
	Odznaczenia
	Multimedia w Wikimedia Commons

Juliusz Stefan Petry (ur. 13 grudnia 1890 w Łopiance k. Bolechowa, zm. 12 stycznia 1961 w Milanówku) – polski literat, organizator i twórca radiowy; pierwszy dyrektor Polskiego Radia Lwów i dyrektor Polskiego Radia Wilno, a po wojnie i przymusowym wysiedleniu ze Lwowa – we Wrocławiu; współorganizator TVP, autor licznych słuchowisk.

Życiorys

Pochodził z ziemi stanisławowskiej^[1]. Urodził się w rodzinie Józefa i Felicji z Szyszkowskich^[2]. Zdał maturę w gimnazjum klasycznym i ukończył studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego. Był stypendystą Zakładu Narodowego im. Ossolińskich. W latach 1914–1920 walczył w szeregach austriackich, a następnie Legionów Polskich. Po wyjściu do cywila był wykładowcą Państwowej Szkoły Technicznej we Lwowie. Poza pracą zawodową parał się działalnością literacką, należąc od 1922 r. do Związku Literatów Polskich. Za widowisko sceniczne Lwie Serca otrzymał nagrodę literacką miasta Lwowa. W 1930 r. został kierownikiem literackim, a następnie dyrektorem programowym Polskiego Radia we Lwowie^[3].

Od stycznia 1935 był wiceprezesem Koła Przyjaciół Związku Strzeleckiego przy Zarządzie ZS we Lwowie (stowarzyszenia wspierającego Związek Strzelecki, wiceprezesem KPZS Zenon Wachlowski, a innym członkiem został Kazimierz Szpaczyński)^[4].

W czerwcu 1937 odszedł z Polskiego Radia Wilno i powrócił do Polskiego Radia Lwów na stanowisko dyrektora^[5].

11 listopada 1937 za zasługi na polu pracy zawodowej został odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi^[6]^[7]^[8].

Podczas II wojny światowej w trakcie okupacji niemieckiej w 1942 zawarł związek małżeński z Celiną Nahlik, spikerkę lwowskiego radia (1897–1970)^[9]. Pracował w Polskim Komitecie Opiekuńczym, współpracując z ks. Michałem Rękasem przy niesieniu pomocy mieszkańcom Małopolski Wschodniej, którzy schronili się we Lwowie przed atakami nacjonalistów ukraińskich z OUN-UPA^[10]. W mieszkaniu Celiny przy ul. Zyblikiewicza 18 organizowano spotkania stanowiące konspiracyjną kontynuację działalności lwowskiego radia^[9]. Oboje organizowali też koncerty w prywatnych domach we Lwowie^[9]. W ramach wysiedlania Polaków ze Lwowa trafili w 1945 do Katowic, a następnie do Warszawy^[9].

W latach 1946–1948 zasiadał w Miejskiej Radzie Narodowej we Wrocławiu z ramienia SD^[11].

Zmarł 12 stycznia 1961 w Milanówku, gdzie został pochowany na miejscowym cmentarzu^[1].

Zobacz też

Przypisy

↑ ^a ^b Wspomnienie o Juliuszu Petrym. „Biuletyn”. Nr 22, s. 110-111, czerwiec 1972. Koło Lwowian w Londynie.
↑ Juliusz Stefan Petry [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-06-21] .
↑ JózefJ. Drzazga JózefJ., Juliusz Stefan Petry, „Semper Fidelis” (1 (11)), 1992, s. 12, ISSN 0866-9414 .
↑ Kronika miejska. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 2 z 4 stycznia 1935.
↑ Dyr. Petry wraca do Lwowa. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 133 z 17 czerwca 1937.
↑ M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411.
↑ Odznaczenia w Polskim Radio. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 2, Nr 1624 z 10 listopada 1937.
↑ Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 258 z 13 listopada 1937.
↑ ^a ^b ^c ^d Celina Nahlik, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2023-01-30] .
↑ JózefJ. Drzazga JózefJ., dz. cyt., s. 13.
↑ Anna Ziemba, Powstanie i działalność Miejskiej Rady Narodowej we Wrocławiu w latach 1945–1950, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1972, s. 255.

[BKL-1] Wspomnienie o Juliuszu Petrym. „Biuletyn”. Nr 22, s. 110-111, czerwiec 1972. Koło Lwowian w Londynie.

[2] Juliusz Stefan Petry [online], Sejm-Wielki.pl [dostęp 2021-06-21] .

[3] JózefJ. Drzazga JózefJ., Juliusz Stefan Petry, „Semper Fidelis” (1 (11)), 1992, s. 12, ISSN 0866-9414 .

[4] Kronika miejska. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 2 z 4 stycznia 1935.

[5] Dyr. Petry wraca do Lwowa. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 133 z 17 czerwca 1937.

[6] M.P. z 1937 r. nr 260, poz. 411.

[7] Odznaczenia w Polskim Radio. „Wschód. Prasowa Agencja Informacyjna”, s. 2, Nr 1624 z 10 listopada 1937.

[8] Odznaczenia w dniu Święta Niepodległości. „Gazeta Lwowska”, s. 2, Nr 258 z 13 listopada 1937.

[T-9] Celina Nahlik, [w:] Encyklopedia teatru polskiego (osoby) [dostęp 2023-01-30] .

[10] JózefJ. Drzazga JózefJ., dz. cyt., s. 13.

[11] Anna Ziemba, Powstanie i działalność Miejskiej Rady Narodowej we Wrocławiu w latach 1945–1950, Zakład Narodowy im. Ossolińskich, Wrocław 1972, s. 255.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

Kierownicy Naczelnej Redakcji Programu Telewizyjnego	Juliusz Petry (1953) Eugenia Brun (1953–1954) Jan Marcin Szancer (1954–1956)
Szef Zespołu Programu Telewizyjnego	Jerzy Pański (1958–1960)
Przewodniczący Komitetu do spraw Radia i Telewizji „Polskie Radio i Telewizja”	Włodzimierz Sokorski (1960–1972) Maciej Szczepański (1972–1980) Józef Barecki (1980) Zdzisław Balicki (1980–1981) Władysław Loranc (1981–1982) Jerzy Bajdor (kierownik, 1982–1983) Mirosław Wojciechowski (1983–1986) Janusz Roszkowski (1986–1989) Jerzy Urban (1989) Andrzej Drawicz (1989–1991) Marian Terlecki (1991) Janusz Zaorski (1991–1992) Zbigniew Romaszewski (1992) Janusz Zaorski (1992–1993)
Prezesi Zarządu Telewizji Polskiej S.A.	Wiesław Walendziak (1994–1996) Ryszard Miazek (1996–1998) Robert Kwiatkowski (1998–2004) Jan Dworak (2004–2006) Bronisław Wildstein (2006–2007) Andrzej Urbański (p.o., 2007) Andrzej Urbański (2007–2008) Piotr Farfał (p.o., 2008–2009) Bogusław Szwedo (p.o., 2009) Tomasz Szatkowski (p.o., 2009) Romuald Orzeł (2009–2010) Włodzimierz Ławniczak (p.o., 2010) Bogusław Piwowar (p.o., 2010–2011) Romuald Orzeł (2011) Juliusz Braun (p.o., 2011) Juliusz Braun (2011–2015) Janusz Daszczyński (2015–2016) Jacek Kurski (2016–2020) Maciej Łopiński (p.o., 2020) Jacek Kurski (2020–2022) Mateusz Matyszkowicz (2022–2023) Tomasz Sygut (2023)
Likwidatorzy Telewizji Polskiej S.A.	Daniel Gorgosz (od 2023)