Johnny Ramone

Johnny Ramone
	; Koncert Ramones w Seattle w The Eagle Hippadrome w 1983
Imię i nazwisko	John William Cummings
Data i miejsce urodzenia	8 października 1948 ; Forest Hills, Nowy Jork
Data i miejsce śmierci	15 września 2004 ; Los Angeles, Kalifornia
Przyczyna śmierci	rak prostaty
Instrumenty	gitara
Gatunki	punk rock
Zawód	muzyk, autor tekstów, gitarzysta, aktor, autor
Aktywność	1974–1996
Wydawnictwo	Sire Records; Radioactive Records; Chrysalis Records
	Instrument
	Mosrite; Fender Stratocaster; Fireglo Rickenbacker
	Zespoły
	Ramones
	Multimedia w Wikimedia Commons
	Strona internetowa

Johnny Ramone, właściwie John William Cummings (ur. 8 października 1948 w Long Island w Nowym Jorku, zm. 15 września 2004 w Los Angeles^[1]) – amerykański gitarzysta, współzałożyciel zespołu Ramones, w którym występował (wraz z wokalistą Joeyem Ramone) aż do jego rozwiązania (1996). Został umieszczony na 28. pozycji w rankingu 100 Greatest Guitarists of All Time magazynu Rolling Stone^[2].

Kariera

Wychowywał się w Forest Hills w nowojorskiej dzielnicy Queens. W latach młodzieńczych słuchał muzyki rockowej^[3]. Jako nastolatek grał w zespole Tangerine Puppets razem z Tamásem Erdélyi’m (znanym później jako Tommy Ramone)^[4]. Później stał się zagorzałym fanem zespołu The Stooges oraz drużyny baseballowej New York Yankees – w tym czasie pracował w firmie budowlanej swojego ojca jako hydraulik.

Na początku lat 70. w swojej pracy poznał Douglasa Colvina (później znany jako Dee Dee Ramone), z którym połączyła go wspólna fascynacja muzyką The Stooges i MC5. W jednym ze styczniowych dni 1974 roku wybrali się razem do „Manny’s Guitar Emporium” w Nowym Jorku, gdzie Cummings kupił za 54$ używanego Mosrite’a Ventures II w kolorze niebieskim, a Colvin gitarę basową Danelectro. Wraz z Jeffreyem Hymanem (później znanym jako Joey Ramone) utworzyli zespół, do którego wkrótce dołączył również Erdélyi. Grupa przyjęła nazwę Ramones, a każdy z członków zespołu nazwisko Ramone (pomysł Colvina) – Jeffrey Hyman stał się Joeyem Ramone, Cummings – Johnnym Ramone, Colvin – Dee Dee Ramone, a Erdélyi – Tommym Ramone^[5]. Chociaż Johnny nie angażował się zbyt w twórczość zespołu (materiał tworzyli głównie Dee Dee i Joey), jego styl gry był kluczową częścią brzmienia Ramones.

W latach 80. pogorszyły się jego relacje z Joeyem, kiedy poślubił jego byłą dziewczynę – Lindę. Chociaż zespół pozostał razem jeszcze przez długie lata, kontakt pomiędzy nimi prawie zupełnie zanikł^[6].

Wiele lat później, kiedy Joey umierał w szpitalu na raka, Johnny odmówił zatelefonowania do niego – jak potem wyjaśniał w dokumentalnym filmie End of the Century: The Story of the Ramones – ta próba byłaby daremna. Wspomniał również, że w pierwszych chwilach po śmierci Joeya pogrążył się w depresji. W książce Monte’ego Melnicka (byłego tour–menedżera Ramones) On the Road with The Ramones: Updated Edition tak wyraził się na temat współpracy z nim: „Bez niego nie robię nic. Był moim partnerem. Tęsknię za tym (za współpracą)”.

Johnny Ramone wystąpił również w kilkunastu filmach (w tym Rock ’n’ Roll High School) – w większości dokumentalnych.

Przekonania polityczne

Johnny Ramone, jako jeden z niewielu wśród punkowej społeczności, był konserwatystą. Jego przekonania polityczne poznał cały świat w 2002 roku, kiedy zespół Ramones został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame. Podczas wystąpienia na uroczystości – ubrany w T-shirt, podarte dżinsy i skórzaną kurtkę – wypowiedział słowa: God bless President Bush, and God bless America (Boże, błogosław prezydenta Busha i Amerykę)^[7]. Pytany w wywiadzie o konserwatyzm stwierdził: Myślę, że Ronald Reagan był najlepszym prezydentem moich czasów. Kiedy zespół wydał w Wielkiej Brytanii singla Bonzo Goes to Bitburg (z tekstem krytykującym Ronalda Reagana, który w czasie pobytu w Niemczech złożył wizytę na wojskowym cmentarzu w Bitburgu, gdzie pochowani są m.in. oficerowie SS), Johnny położył nacisk na zmianę tytułu piosenki, znajdując w niej obraźliwą wymowę dla Ronalda Reagana – w efekcie czego piosenka trafiła na amerykański rynek z tytułem „My Brain Is Hanging Upside Down (Bonzo Goes to Bitburg)”. W tym samym wywiadzie stwierdził, że punk jest prawicowy.

Innym razem w wywiadzie dla gazety The Observer powiedział: Młodzi ludzie kierują się ku socjalliberalizmowi, i mam nadzieję, że zmieni się to, kiedy zobaczą, jaki świat jest naprawdę^[8].

Śmierć

Johnny Ramone zmarł 15 września 2004 w swoim domu w Los Angeles, w wieku 55 lat, po blisko 5-letniej walce z rakiem prostaty^[9]. Po jego śmierci ciało zostało poddane kremacji, a prochy zostały złożone w grobowcu na cmentarzu Hollywood Forever Cemetery (w pobliżu znajduje się grób Dee Dee Ramone, który zmarł dwa lata wcześniej)^[10].

Dedykacje

W 2006 remake horroru The Wicker Man (w Polsce znany pt. Kult) został zadedykowany zmarłemu gitarzyście. Dokonał tego Nicolas Cage (odtwórca głównej roli i zarazem producent filmu), z którym Johnny się przyjaźnił. Eddie Vedder jadąc na pogrzeb Ramone’a napisał piosenkę „Life Wasted”, która później ukazała się w 2006 roku jako singel Pearl Jam^[11].

Magazyn Rolling Stone umieścił Johnny’ego Ramone’a na 28. pozycji w rankingu 100 Greatest Guitarists of All Time („100 najlepszych gitarzystów wszech czasów”)^[2].

Sprzęt

Praktycznie przez całą swoją karierę używał gitar firmy Mosrite i wzmacniaczy firmy Marshall. Jego ulubione modele to Marshall JCM 800 Master Volume 2203 i 2204 oraz JMP Master Volume i SLP 1959. Używał też tunera firmy BOSS.

Technika

Znany był ze swojego własnego stylu. Najbardziej charakterystyczne było kostkowanie z góry i gra na pełnych akordach. Piosenki komponował na zasadzie zwrotka, refren, zwrotka, głównie w metrum 4/4.

Dyskografia

Osobny artykuł: Dyskografia Ramones.

Przypisy

↑ Jeremy Simmonds: The Encyclopedia of Dead Rock Stars: Heroin, Handguns, and Ham Sandwiches. Chicago Review Press, 2008, s. 525. ISBN 978-1-55652-754-8.
↑ ^a ^b Rolling Stone: The 100 Greatest Guitarists. Rolling Stone, 18 grudnia 2015. (ang.).
↑ Silverman, Stephen M: Punk Rock Legend Johnny Ramone Dies at 55. People (16.04.2004). (ang.).
↑ Mark Prindle: Mark Prindle interview with Tommy Ramone. markprindle.com (2003). (ang.).
↑ Interview with Marky Ramone. PunkBands.com. (ang.).
↑ Charles M. Young: Johnny’s Last Stand. Rolling Stone, 16 września 2004. (ang.).
↑ Johnny Ramone: Rebel in a rebel’s world. The Washington Times (11.03.2004). [dostęp 2009-11-14]. (ang.).
↑ Luke Bainbridge: The 10: right-wing rockers. The Observer, 13 października 2007. (ang.).
↑ Colin Devenish: Johnny Ramone Dead. Rolling Stone, 16 września 2004. (ang.).
↑ Punk guitarist Johnny Ramone dies. BBC. (ang.).
↑ Brian Hatt: The Second Coming of Pearl Jam. Rolling Stone, 29 czerwca 2006. (ang.).

Linki zewnętrzne

Oficjalna strona zespołu Ramones
Wywiad z Johnnym Ramone’em w Scram Magazine, 2000. scrammagazine.com. [zarchiwizowane z tego adresu (2006-05-07)].
Profil Johnny’ego Ramone’a w bazie IMDb (ang.)

[1] Jeremy Simmonds: The Encyclopedia of Dead Rock Stars: Heroin, Handguns, and Ham Sandwiches. Chicago Review Press, 2008, s. 525. ISBN 978-1-55652-754-8.

[RS-2] Rolling Stone: The 100 Greatest Guitarists. Rolling Stone, 18 grudnia 2015. (ang.).

[3] Silverman, Stephen M: Punk Rock Legend Johnny Ramone Dies at 55. People (16.04.2004). (ang.).

[4] Mark Prindle: Mark Prindle interview with Tommy Ramone. markprindle.com (2003). (ang.).

[5] Interview with Marky Ramone. PunkBands.com. (ang.).

[6] Charles M. Young: Johnny’s Last Stand. Rolling Stone, 16 września 2004. (ang.).

[7] Johnny Ramone: Rebel in a rebel’s world. The Washington Times (11.03.2004). [dostęp 2009-11-14]. (ang.).

[8] Luke Bainbridge: The 10: right-wing rockers. The Observer, 13 października 2007. (ang.).

[9] Colin Devenish: Johnny Ramone Dead. Rolling Stone, 16 września 2004. (ang.).

[10] Punk guitarist Johnny Ramone dies. BBC. (ang.).

[11] Brian Hatt: The Second Coming of Pearl Jam. Rolling Stone, 29 czerwca 2006. (ang.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

Albumy studyjne	Ramones Leave Home Rocket to Russia Road to Ruin End of the Century Pleasant Dreams Subterranean Jungle Too Tough to Die Animal Boy Halfway to Sanity Brain Drain Mondo Bizarro Acid Eaters ¡Adios Amigos!
Albumy koncertowe	It’s Alive Loco Live Greatest Hits Live We’re Outta Here! You Don’t Come Close NYC 1978
Albumy kompilacyjne	Ramones Mania All the Stuff (And More!) Volume 1 All the Stuff (And More!) Volume 2 Hey Ho! Let’s Go: The Anthology Ramones Mania Vol. 2 Masters of Rock: Ramones Best of the Chrysalis Years The Chrysalis Years Loud, Fast Ramones: Their Toughest Hits The Best of The Ramones Weird Tales of the Ramones Greatest Hits
Single	Blitzkrieg Bop I Wanna Be Your Boyfriend I Remember You Sheena Is a Punk Rocker Swallow My Pride Rockaway Beach Do You Wanna Dance? Don’t Come Close Needles and Pins She’s the One Rock ’n’ Roll High School I Wanna Be Sedated Baby, I Love You Do You Remember Rock ’n’ Roll Radio? We Want the Airwaves She’s a Sensation Psycho Therapy Time Has Come Today Howling at the Moon (Sha-La-La) Chasing the Night Bonzo Goes to Bitburg Something to Believe In A Real Cool Time I Wanna Live Pet Sematary I Believe in Miracles Poison Heart
Wideo	Rock ’n’ Roll High School Lifestyles of the Ramones Ramones – Around the World We’re Outta Here! End of the Century: The Story of the Ramones Ramones: Raw It’s Alive 1974–1996
Inne	Dyskografia Gabba Gabba Hey Muzeum