Przejdź do zawartości

Joanna Erbel

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Joanna Erbel
Ilustracja
Joanna Erbel (2014)
Data i miejsce urodzenia

2 maja 1984
Warszawa

Zawód, zajęcie

socjolożka, działaczka społeczna

Alma Mater

Uniwersytet Warszawski

Partia

Partia Zieloni (2014–2016)

Małżeństwo

Lucas Skurczyński

Multimedia w Wikimedia Commons
Cytaty w Wikicytatach
Joanna Erbel agituje podczas zbiórki podpisów pod obywatelską inicjatywą uchwałodawczą Stop Podwyżkom Cen Biletów ZTM w Warszawie, lipiec 2013

Joanna Agnieszka Erbel (ur. 2 maja 1984 w Warszawie) – polska działaczka społeczna i socjolożka.

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Wykształcenie

[edytuj | edytuj kod]

Absolwentka 2. Społecznego Liceum Ogólnokształcącego w Warszawie przy ulicy Nowowiejskiej 5. W 2008 uzyskała tytuł magistra socjologii na Uniwersytecie Warszawskim[1][2]. W 2024 uzyskała stopień doktora socjologii na podstawie napisanej pod kierunkiem Macieja Gduli dysertacji Nie-ludzcy aktorzy miejskiej transformacji. Projekty artystyczne a przemiany przestrzeni miejskiej Warszawy w pierwszej dekadzie XXI wieku[3]. Prowadziła zajęcia w Instytucie Socjologii UW[4].

Jest tłumaczką Polityczności Chantal Mouffe[5], oraz książki Moralne maksimum, moralne minimum Michaela Walzera[6].

Działalność społeczna

[edytuj | edytuj kod]

Była członkinią redakcji „Krytyki Politycznej”[7], a do 2011 była również felietonistką portalu KP[8][9][10].

W 2009 znalazła się w gronie założycieli stowarzyszenia Duopolis. W 2010 przez rok mieszkała w Berlinie[11]. W 2010 Erbel reprezentowała Polskę w KNOT – międzynarodowym eksperymencie socjologicznym konfrontującym trzy europejskie metropolie – Berlin, Bukareszt i Warszawę[12].

W lutym 2012 była główną organizatorką protestu w obronie śródmiejskiego baru mlecznego „Prasowy” (Marszałkowska 10/16) – taniej jadłodajni z kilkudziesięcioletnią tradycją. Pomimo całonocnej okupacji pomieszczeń baru, lokal został zamknięty, ale dzięki protestowi i nagłośnieniu sprawy zyskał nowego – prywatnego właściciela, który prowadzi w nim podobną do dotychczasowej działalność. Akcja odbiła się szerokim echem w mediach ogólnopolskich otwierając debatę na temat roli zbiorowego żywienia w centrach dużych miast[13][14][15].

W czerwcu 2013 była pełnomocniczką komitetu obywatelskiej inicjatywy uchwałodawczej Stop Podwyżkom Cen Biletów ZTM, pod którą zebrano ponad 16 tysięcy podpisów[16]. Komitet tworzyło kilkanaście organizacji społecznych i politycznych, w tym Partia Zieloni, Młodzi Socjaliści, Pracownicza Demokracja, Konfederacja Pracy, Kancelaria Sprawiedliwości Społecznej[17].

W drugiej połowie 2013 zaangażowała się w akcję społeczną w obronie domków fińskich na Jazdowie, zielonej dzielnicy sąsiadującej z budynkiem Sejmu RP (inicjatywa „Otwarty Jazdów”). Celem akcji było zmuszenie władz samorządowych do otwarcia konsultacji społecznych w sprawie przyszłości tego terenu[18].

Uczestniczyła w licznych blokadach eksmisji zadłużonych lokatorów[19].

Była członkinią Rady ds. budżetu partycypacyjnego przy Prezydencie m.st. Warszawy, tworzącej ramy stołecznego budżetu partycypacyjnego. Należy również do Kongresu Ruchów Miejskich.

Jest autorką książki Poza własnością. W stronę udanej polityki mieszkaniowej, wydanej przez Wysoki Zamek w serii „Miasto szczęśliwe”[20].

W 2023 założona przez nią spółdzielnia Most wygrała przetarg na dzierżawę ponadtrzyhektarowej działki na Siekierkach w celu uruchomienia pierwszej w Warszawie społecznościowej farmy miejskiej[21].

Działalność polityczna

[edytuj | edytuj kod]

W wyborach samorządowych w 2014 była bezpartyjną kandydatką Zielonych na prezydenta Warszawy[22]. W pierwszej turze wyborów uzyskała 2,41 procent głosów. Zagłosowało na nią 15 030 wyborców[23]. Jednocześnie Joanna Erbel kandydowała do Rady Miasta z okręgu Mokotów, również bez powodzenia[24] (2190 głosów[25]). Po wyborach wstąpiła do Partii Zieloni, w styczniu 2015 zasiadła w radzie jej koła warszawskiego. Została także członkiem krajowego sądu koleżeńskiego partii. W wyborach parlamentarnych w tym samym roku kandydowała do Sejmu z listy Zjednoczonej Lewicy (która nie uzyskała mandatów)[26]. Na Joannę Erbel zagłosowały wówczas 884 osoby[27].

W 2016 rozpoczęła pracę w miejskim TBS[28]. Później przeszła do Urzędu m.st. Warszawy, do Biura Polityki Lokalowej, gdzie zajmowała się polityką mieszkaniową[11][28]. Przez kilkanaście miesięcy pracę w magistracie łączyła za zgodą miasta z pracą w rządowej spółce PFR Nieruchomości nadzorującej program Mieszkanie Plus, najpierw na stanowisku doradcy, a później Dyrektora Biura innowacji[28]. Zakończyła pracę w Urzędzie m.st. Warszawy w lutym 2019[28]. Pracę w PFR Nieruchomości zakończyła w 2020. W styczniu 2021 została liderką klubu samorządowego CoopTech Hub, pierwszego w Polsce centrum technologii społdzielczych[29]. Jest współzałożycielką PLZ Spółdzielni oraz od kwietnia 2021 członkinią Zarządu PLZ Spółdzielni[30]. Członkini Rady Programowej Fundacji Rynku Najmu[31]. Współpracowniczka Fundacji A/typowi działającej na rzecz neuroróżnorodności[32].

Nagrody i wyróżnienia

[edytuj | edytuj kod]

W 2014 otrzymała „Stołek” za 2013 rok. „Stołek” to przyznawana co roku nagroda wydania stołecznego Gazety Wyborczej[33] za wkład w życie Warszawy. W uzasadnieniu napisano:

Walczyła o Bar Prasowy przy Marszałkowskiej, namawiała (skutecznie) urzędników do wprowadzenia budżetu obywatelskiego. Broniła przed wyburzeniem domków fińskich na Ujazdowie. Blokowała eksmisje lokatorów z reprywatyzowanych kamienic. Protestowała przeciwko wybetonowaniu alejki w Lesie Bielańskim i wycince starych drzew w Ogrodzie Krasińskich. Walczy o zagospodarowanie tysięcy stołecznych pustostanów

W 2013 otrzymała Okulary Równości, wyróżnienie przyznawane przez Fundację im. Izabeli Jarugi-Nowackiej[34], w kategorii „Sprawiedliwość społeczna i zwalczanie ubóstwa” za „działania na rzecz lokatorów zgodnie z zasadą mieszkanie prawem – nie towarem, otwieranie przestrzeni miasta dla ludzi, działanie ponad podziałami”.

W 2014 zaliczona została przez magazyn „Teraz Polska“ do grona 25 liderów mających największą szansę na uzyskanie wpływu na rozwój Polski[35].

Życie prywatne

[edytuj | edytuj kod]

Jej pradziadkiem był działacz oświatowy Józef Erbel.

Jest osobą poliamoryczną[36] i biseksualistką[37][38].

Jest zamężna z Lucasem Skurczyńskim[39].

Jest wysoko funkcjonująca osobą w spektrum autyzmu[40].

Publikacje

[edytuj | edytuj kod]

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. ↑ Wykaz absolwentów i absolwentek Instytutu Socjologii UW. Strona Instytutu Socjologii UW, wykaz absolwentów i absolwentek. [dostęp 2014-11-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-29)].
  2. ↑ Joanna Erbel, Reżimy czasowe a indywidualizacja W jaki sposób zarządzanie swoim czasem naturalizuje pewne systemy relacji społeczno-ekonomicznych [online], Prace - Prace - Katalog - Uniwersytet Warszawski - APD, 24 czerwca 2008 [dostęp 2024-10-18].
  3. ↑ Joanna Erbel, Nie-ludzcy aktorzy miejskiej transformacji. Projekty artystyczne a przemiany przestrzeni miejskiej Warszawy w pierwszej dekadzie XXI wieku [online], Prace - Prace - Katalog - Uniwersytet Warszawski - APD, 26 stycznia 2024 [dostęp 2024-10-18].
  4. ↑ Doktoranci i doktorantki Instytutu Socjologii UW. strona internetowa Instytutu Socjologii UW. [dostęp 2014-11-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-29)].
  5. ↑ Polityczność: przewodnik krytyki politycznej / Chantal Mouffe. Tłumaczenie Joanna Erbel. System informacji bibliotecznej OPAC. [dostęp 2014-11-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-25)].
  6. ↑ Moralne maksimum, moralne minimum. dziennik „Krytyki Politycznej” – Dziennik Opinii. [dostęp 2014-11-21].
  7. ↑ Paulina Capała: Ludzie sektora: Joanna Erbel. W bazie portalu organizacji pozarządowych – NGO.pl. Baza organizacji pozarządowych NGO.pl. [dostęp 2014-11-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-12-19)].
  8. ↑ Rafał Klan: Wschowski Portal Obywatelski poleca – felietony Joanny Erbel na stronie KP. bezkresu.pl. [dostęp 2014-11-21].
  9. ↑ Joanna Erbel: Miejska wspólnota ludzi i nie-ludzi. „Krytyka Polityczna”. [dostęp 2014-11-22].
  10. ↑ Joanna Erbel: Odmowa partycypacji też może być gestem politycznym. „Krytyka Polityczna”. [dostęp 2014-11-22].
  11. ↑ a b Piotr Witwicki: Joanna Erbel: Kiedyś na barykadzie, teraz żmudna praca. rp.pl, 26 sierpnia 2017. [dostęp 2018-10-13].
  12. ↑ Bogna Świątkowska: Projektowanie dla jednostek twórczych. Notes na 6 tygodni – cykliczne wydawnictwo fundacji Bęc Zmiana. [dostęp 2014-11-22].
  13. ↑ Warszawiacy w obronie Baru Prasowego. Pytanie na śniadanie, poranne pasmo TVP1. [dostęp 2014-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-11-29)].
  14. ↑ Bar mleczny z Wi-Fi. TVN Warszawa. [dostęp 2014-11-22].
  15. ↑ W obronie Baru Prasowego. „Gazeta Wyborcza”. [dostęp 2014-11-22].
  16. ↑ Joanna Erbel: stop podwyżkom biletów ZTM. zapis audycji w mazowieckim radio RDC. [dostęp 2014-11-22]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-09-07)].
  17. ↑ Jan Bodakowski: Warszawiacy przeciw POdwyżkom cen biletów. fronda.pl. [dostęp 2014-11-24].
  18. ↑ Joanna Erbel miejska aktywistka opowiada o swoich działaniach w Warszawie. „Nasze Miasto”, Polskapresse. [dostęp 2014-11-22].
  19. ↑ Michał Wybieralski: Joanna Erbel – aktywistka w obronie eksmitowanych. „Wysokie Obcasy”, dodatek do „Gazety Wyborczej”. [dostęp 2014-11-21].
  20. ↑ Poza własnością. W stronę udanej polityki mieszkaniowej | Joanna Erbel [online], Lubimyczytać.pl [dostęp 2022-03-15] (pol.).
  21. ↑ Michał Wojtczuk. Ogródek, jakiego jeszcze nie było. „Gazeta Stołeczna”, s. 3, 13 grudnia 2023. 
  22. ↑ Joanna Erbel, kandydatka Partii Zieloni na prezydentkę Warszawy, ogłosiła swój program. Strona Partii Zieloni. [dostęp 2014-11-21].
  23. ↑ Gronkiewicz-Waltz i Sasin w II turze wyborów prezydenta. „Rzeczpospolita”. [dostęp 2014-11-21]. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-10-25)].
  24. ↑ Michał Wojtczuk: Wybory 2014. Nowa Rada Warszawy – weterani i debiutanci. „Gazeta Wyborcza”. [dostęp 2014-11-26].
  25. ↑ Wybory Samorządowe 2014. pkw.gov.pl. [dostęp 2016-03-20].
  26. ↑ Serwis PKW – Wybory 2015. [dostęp 2015-12-08].
  27. ↑ Wyniki wyborów do Sejmu RP. pkw.gov.pl. [dostęp 2016-03-20].
  28. ↑ a b c d Michał Wojtczuk. Erbel odchodzi z ratusza. „Gazeta Stołeczna”, s. 3, 23–24 lutego 2019. 
  29. ↑ Zespół [online], CoopTech Hub [dostęp 2022-04-04] (pol.).
  30. ↑ KRS 0000894451 - PLZ SPÓŁDZIELNIA,WARSZAWA,NIP 5272955419,REGON 388705777 | KRS on-line Info Veriti [online], krs.infoveriti.pl [dostęp 2022-04-04].
  31. ↑ Fundacja Rynku Najmu - tworzymy standardy rynku najmu w Polsce [online], Fundacja Rynku Najmu [dostęp 2022-04-04] (pol.).
  32. ↑ kim jesteśmy [online], a/typowi - fundacja na rzecz neuroróżnorodności [dostęp 2022-04-04] (pol.).
  33. ↑ Wojciech Karpieszuk: Joanna Erbel dostała „Stołek”. „Nogi” nie odebrano. „Gazeta Wyborcza”. [dostęp 2014-11-21].
  34. ↑ Okulary Równości dla Joanny Erbel!. „Krytyka Polityczna”. [dostęp 2013-03-22].
  35. ↑ Znamy 25 liderów Polski na przyszłe 25 lat!. Fundacja Polskiego Godła Promocyjnego, 8 czerwca 2014. [dostęp 2015-10-02].
  36. ↑ Anita Zuchora: Poliamoria: Miłość w sieci. „Newsweek Polska”. [dostęp 2015-02-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2014-05-24)].
  37. ↑ 4 dni przed wyborami Joanna Erbel mówi: „Jestem biseksualna”. „Gazeta Wyborcza”. [dostęp 2014-11-21].
  38. ↑ Kandydatka na prezydenta Warszawy: Jestem biseksulna. fronda.pl. [dostęp 2014-11-21].
  39. ↑ portal kulturalny Warszawy – Carpe Diem, 13 sierpnia 2016.
  40. ↑ Wyborcza.pl [online], www.wysokieobcasy.pl [dostęp 2022-04-04].

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Chantal Mouffe, Polityczność. Przewodnik Krytyki Politycznej, Joanna Erbel (tłum.), Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2008, ISBN 978-83-61006-26-8, OCLC 297541285.
  • Michael Walzer, Moralne maksimum, moralne minimum, Joanna Erbel (tłum.), Sławomir Sierakowski, Warszawa: Wydawnictwo Krytyki Politycznej, 2012, ISBN 978-83-62467-53-2, OCLC 805215435.
  • Chasing Warsaw,Socio-Material Dynamics of Urban Change since 1990, red. Monika Grubbauer, Joanna Kusiak, wyd. Campus Verlag, marzec 2013, ISBN 978-3-593-39778-8
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Joanna_Erbel&oldid=75133837”